ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 150

บทที่ 150 ลุ่มหลงและตามใจมากเกินไป

มู่น่อนน่อนยื่นมือไปแตะที่ริมฝีปากหัวเราะเบาๆ จากนั้นก็พูดอย่างเป็นการเป็นงานว่า“ฉันรู้สึกว่าชุดราตรีดีมาก แต่งหน้าก็ไม่เลว ช่างแต่งหน้าและทำผมที่คุณหามาดีมากเลย คุณนี่ตาแหลมมาก”

เฉินถิงเซียวมองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่พูดอะไร

“แม้ว่าฉันจะไม่ชินกับการใส่รองเท้าส้นสูง แต่เพื่อคุณแล้ว ฉันจะยอมอดทน”น้ำเสียงของมู่น่อนน่อนพูดอย่างจริงจังอย่างยิ่ง

พูดจบ เธอก็ตบที่บ่าของเฉินถิงเซียว “เวลาล่วงเลยมานานมากแล้ว ถ้าฉันไม่ไปก็คงต้องสายแน่ ฉันจะรีบกลับมานะคะ”

มองสีหน้าเย็นยะเยือกของเฉินถิงเซียว ครั้งแรกที่มู่น่อนน่อนไม่รู้สึกอึดอัด แต่ในใจกลับรู้สึกสะใจมาก

เวลานี้เอง เฉินเจียฉินกลับมาจากข้างนอก

เขานัดเพื่อนไปเล่นบอลข้างนอก ครั้งนี้ขี่จักรยานเสือภูเขากลับมา สวมเสื้อกันหนาวบางๆ มีเหงื่อไหลโชก

เฉินเจียฉินอุ้มลูกบอลเข้ามา แวบเดียวก็มองเห็นมู่น่อนน่อน

“โอ้แม่เจ้า！”ลูกบอลในมือเขาก็ตกลงมาทันที“พี่ พี่ฉวยโอกาสที่พี่น่อนน่อนไม่อยู่บ้าน กล้าพาผู้หญิงคนอื่นกลับมาเหรอเนี่ย”

มู่น่อนน่อน“……”　　

เฉินถิงเซียวหันไปมองเฉินเจียฉินแวบหนึ่ง หรี่ตาหยีไม่รู้ว่าคิดอะไร ที่จะทำให้เฉินเจียฉินกลัวจนตัวสั่น

“พอแล้ว ฉันจะไปแล้ว”มู่น่อนน่อนเดินตรงไปข้างนอก ตอนที่เดินผ่านเฉินเจียฉิน มู่น่อนน่อนพูดว่า“รีบกลับห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า อากาศหนาว เดี๋ยวจะไม่สบาย”

เฉินเจียฉินจึงตั้งสติขึ้นมาได้ “พี่น่อนน่อนเหรอ”

เขามองมู่น่อนน่อนด้วยสีหน้าตื่นตกใจ“แต่งตัวสวยขนาดนี้จะไปไหนครับ”

เด็กยังไงก็ซื่อสัตย์ที่สุด

“ไปร่วมงานเลี้ยง”มู่น่อนน่อนพูดพลาง เดินไปทางด้านนอกประตู

เฉินเจียฉินเกาหัว“อ้อ”

เขาหันกลับไปถามเฉินถิงเซียว“คืองานเลี้ยงนั้นที่คุณน้าจัด ก่อนหน้านี้พี่บอกว่าจะไม่ไปร่วมงานไม่ใช่เหรอ ตอนนี้จะไปอีกแล้ว”

เฉินถิงเซียวสีหน้าแย่มาก“ไม่ไป”

เขาปกปิดสถานะของตนเองตลอดหลายปีมานี้ ก็เพื่อที่จะสืบเรื่องแม่ของเขา แต่พอเขาต้องเปิดเผยตัวตนต่อหน้าทุกคน ก็ต้องดึงดูดความสนใจของทุกคนแน่นอน

ถึงเวลานั้น หลายเรื่องที่จะทำก็ไม่สะดวกแล้ว

และเฉินชิงเฟิงให้เขาพามู่น่อนน่อนไปร่วมงานเลี้ยง ก็เพราะอยากรู้ว่าความสัมพันธ์ของเขาและมู่น่อนน่อนเป็นอย่างไร จะยอมพามู่น่อนน่อนไปร่วมงานเลี้ยง และก็เป็นการยืนยันสถานะของมู่น่อนน่อนพอดี

งานเลี้ยงที่คนตระกูลเฉินจัด แขกที่เชิญมาล้วนเป็นชนชั้นสูง หลังจากที่มู่น่อนน่อนไปร่วมงานแล้ว ทุกคนต่างก็ต้องรู้ว่าคุณหญิงน้อยของตระกูลเฉินคือเธอ

เขาต้องการยืนยันสถานะคุณหญิงน้อยตระกูลเฉินให้กับมู่น่อนน่อน แต่ว่า ในใจ เรื่องของแม่ก็ยังเป็นเรื่องสำคัญ

นั่นคือความรู้สึกผิดและภาระที่เขาต้องแบกรับมาทั้งชีวิตนี้

เฉินเจียฉินไม่รู้ว่าเฉินถิงเซียวคิดอะไรไร้สาระขนาดนี้ เขาไปกระซิบข้างๆเฉินถิงเซียวอย่างลับๆล่อๆว่า“อย่างนั้นพี่ก็ปล่อยให้พี่น่อนน่อนไปคนเดียวเนี่ยนะ ผมจะบอกพี่ให้นะ ไม่ต้องพูดถึงพวกผู้ชายพวกนั้น เพื่อนในชั้นเรียนเดียวกับผมหลายคนก็ชอบแบบพี่น่อนน่อนอย่างนี้แหละ……”

ในใจเฉินถิงเซียวเดิมก็ไม่พอใจอยู่แล้ว พอเฉินเจียฉินมาพูดแบบนี้อีก สีหน้าเขายิ่งเคร่งเครียดขึ้น

ตอนที่เขาเห็นเธอลงไปชั้นล่าง ก็ไม่อยากให้มู่น่อนน่อนไปร่วมงานเลี้ยงบ้าบออะไรนั่น

เธอเป็นของเขาคนเดียว

เขาก็รู้ว่าตนเองเป็นคนที่หึงหวงมาก แต่ตอนที่ความคิดนี้โผล่ออกมา ตัวเขาเองก็ตกใจเล็กน้อย

เขาสามารถถูกมู่น่อนน่อนดึงดูดความสนใจได้ และก็ดีต่อเธอได้ แต่กลับไม่ได้ปล่อยให้ลุ่มหลงและทำตามใจมากเกินไปเช่นนี้ได้

มู่น่อนน่อนนอกจากเป็นภรรยาเขาแล้ว ก็ยังเป็นคุณหญิงน้อยของตระกูลเฉิน

เขาต้องสืบคดีลักพาตัวในตอนนั้นให้กระจ่าง เส้นทางที่กำหนดให้ไปไม่ใช่ทางเรียบ ดังนั้นไม่อาจลุ่มหลงและตามใจมากเกินไป

ดังนั้น เขาจึงปล่อยให้เธอไป

“อย่างนั้นผมก็จะไปร่วมงานเลี้ยงนั่น ช่วยพี่ดูแลพี่น่อนน่อน！”

“ไม่จำเป็น”

เฉินถิงเซียวพูดจับไม่แม้แต่จะหันกลับมามองก็เดินขึ้นชั้นบนไป