ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 151

บทที่ 151 หาผู้หญิงมาสร้างภาพ

เฉินเจียฉินยังเด็ก ชอบเล่นสนุก การได้มางานเลี้ยงอาหารค่ำแน่นอนว่าโดยธรรมชาติแล้วย่อมร่าเริงมีความสุขมาก

แต่ก็ลืมเรื่องที่ว่าก่อนหน้านี้เขาแอบกลับประเทศ จากนั้นสักพักถึงจะมาพบลุง แน่นอนว่าต้องมีการสอบสวน

เฉินเจียฉินหงุดหงิดมากจนอยากทึ้งหัวตัวเอง แต่คิดขึ้นได้ฉับพลันว่าเขาเพิ่งจัดแต่งทรงผมมา เขาจึงเก็บมือกลับมาทันใด

มู่น่อนน่อนอธิบายแทนเฉินเจียฉิน “เสี่ยวฉินกลับมาสักพักแล้ว ตลอดมาอยู่กับพวกเราที่นี่ คนในครอบครัวเขาก็รู้”

เลิ่งซู่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่รู้วิธีจัดการกับสิ่งต่างๆ ได้ดี โดยธรรมชาติแล้วจึงไม่สอบถามเรื่องของเจ้านายมากเกินไป

เขานำมู่น่อนน่อนกับเฉินเจียฉินไปพบเฉินชิงเฟิงที่ห้องนั่งเล่น

……

เฉินชิงเฟิงเหมือนกับตอนที่มู่น่อนน่อนพบเขาครั้งล่าสุด ยังคงมีลักษณะสุขุม

เฉินถิงเซียวดูเหมือนเฉินชิงเฟิงมาก แต่เฉินถิงเซียวค่อนข้างเจือไอแห่งความลุ่มลึก ในดวงตามักมีหมอกควันอึมครึมไหลเวียน

เมื่อเฉินชิงเฟิงเห็นมู่น่อนน่อนก็ชะงักไปเล็กน้อยครู่หนึ่ง “น่อนน่อนเหรอ”

“คุณพ่อคะ” มู่น่อนน่อนเดินเข้าไปถึงตรงหน้าแล้วเรียกอย่างน่ารัก

เฉิงชิงเฟิงยังไม่เคยเห็นตอนที่มู่น่อนน่อนกลับไปเป็นเหมือนเดิม การประหลาดใจจึงเป็นเรื่องปกติ

แต่เขาไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป หลังจากประหลาดใจชั่วครู่ไม่นานเขาก็กลับมาดูปกติ “ถิงเซียวล่ะ”

“เขา...ไม่ค่อยสบายค่ะ ดังนั้นจึงไม่ได้มา” เมื่ออ้าปากโกหกออกมา มู่น่อนน่อนถึงขั้นไม่ได้รู้สึกผิดมากมาย จนตัวเธอเองยังรู้สึกแปลกใจ

โชคดีที่เฉินชิงเฟิงเหมือนจะไม่สนใจมากนักว่าเฉินถิงเซียวจะมาหรือไม่

เขาพยักหน้ารับ “อืม”

เฉินชิงเฟิงเหลือบมองเฉินเจียฉิงที่ยืนอยู่ข้างหลังมู่น่อนน่อน ก่อนจะพูดว่า “เฉิงหยู้ก็อยู่ที่นี่ด้วย พวกเธอหนุ่มสาวไปคุยกันสิ”

เมื่อครู่เลิ่งซู่เพิ่งบอกเรื่องของเฉินเจียฉินกับเขา เขาจึงไม่ได้ถามอะไรมาก

เฉินเจียฉินยิ้มเงียบๆ อย่างฉลาดน่ารัก “งั้นคุณลุง พวกเราไปก่อนนะครับ”

เมื่อออกจากห้องนั่งเล่นมาแล้ว เฉินเจียฉินก็ยกนิ้วหัวแม่มือให้มู่น่อนน่อน “พี่น่อนน่อน คุณเก่งจังครับ ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะกล้าโกหกต่อหน้าคุณลุงด้วย!”

“นี่ไม่ได้เรียกว่าโกหก นี่เรียกว่าข้ออ้าง” มู่น่อนน่อนส่ายหน้า “คุณคิดว่าเขาไม่รู้เหรอว่าเฉินถิงเซียวไม่เต็มใจที่จะมา เพียงแต่เมื่อเขาถามขึ้นมา ฉันจึงหาข้ออ้างมาปกปิด ทุกคนจะได้ไม่เสียหน้า มันก็เท่านั้น”

“…ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ ผู้ใหญ่อย่างพวกคุณนี่ซับซ้อนจังครับ” คำว่า “ครับ” ส่งท้าย เฉินเจียฉินลากท้ายเสียงยาวเหยียด

มู่น่อนน่อนยิ้มพลางจ้องมองเขา แล้วก็ได้ยินเสียงอบอุ่นของซือเฉิงหยู้ดังขึ้นข้างหลัง “เสี่ยวฉิน น่อนน่อน”

ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เฉินชิงเฟิงจะบอกแล้วว่าซือเฉิงหยู้อยู่ที่นี่ แต่มู่น่อนน่อนก็ไม่ได้จริงจัง ปรากฏว่าเมื่อออกประตูมาก็พบเข้าแล้ว

มัน...น่าอายจริงๆ!

มู่น่อนน่อนหันหน้าไป ยิ้มออกมาอย่างค่อนข้างแข็งทื่อ “พี่ใหญ่”

เฉินเจียฉินก็เรียกตาม “พี่”

“พวกคุณเพิ่งมาถึงเหรอ” ไม่รอให้พวกเขาตอบกลับ จากนั้นก็เหลือบมองเฉินเจียฉินที่อยู่ข้างหลังมู่น่อนน่อน “ถิงเซียวไม่มากอีกแล้วเหรอ”

“เขา...ไม่ค่อยสบาย...” เมื่อครู่ต่อหน้าเฉินชิงเฟิงยังบอกข้ออ้างได้อย่างคล่องปากมาก เมื่อมาถึงซือเฉิงหยู้ตรงนี้ มู่น่อนน่อนกลับรู้สึกค่อนข้างแย่

ซือเฉิงหยู้เผยท่าทีแจ้งชัด แล้วทำการเปลี่ยนเรื่อง “ผมจะพาพวกคุณไม่เดินรอบๆ”

เมื่อเขาพูดจบก็หันตัวเดินนำหน้าไป

เฉินเจียฉินเห็นได้ชัดว่าชื่นชมพี่ชายตัวเอง เขาใช้แขนสะกิดมู่น่อนน่อน “พี่ชายผมหล่อไหมครับ”

“อืม” มู่น่อนน่อนพยักหน้า “ทักษะการแสดงก็ดีเช่นกัน”

ซือเฉิงหยู้เป็นคนหล่อและมีทักษะการแสดงดี เพียงแต่สองปีที่ผ่านมามีถ่ายไปไม่กี่เรื่องเท่านั้น

เฉินเจียฉินไม่พอใจกับคำตอบของเธอ “ทำไมคุณตอบแบบขอไปทีแบบนี้ครับ คุณคิดว่าเขากับญาติผู้พี่ผมใครหล่อกว่ากัน”