ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 154

บทที่ 154 อย่าวางสาย ปล่อยให้เธอพูดต่อไป

มู่น่อนน่อนมองไปที่เสื้อแจ็คเก็ตผ้าฝ้ายสีเทาในมือคนขับ น้ำตาเอ่อล้นออกจากดวงตาฉับพลัน

เธอเองก็ไม่สามารถบอกได้ว่าเพราะอะไร จู่ๆ ถึงได้รู้สึกเศร้ามาก

คนขับรถเป็นลุงอายุมาก ทันทีที่เห็นมู่น่อนน่อนร้องไห้ เขาก็เกาศีรษะอย่างร้อนรน “คุณอย่าร้องไห้นะ เดี๋ยวคนอื่นจะคิดว่าผมทำอะไรคุณ!”

มู่น่อนน่อนยิ้มทั้งน้ำตา “ขอบคุณค่ะ ฉันไม่กลัวหนาว คุณยังต้องขับรถถึงดึกไม่ใช่เหรอคะ ฉันสุขภาพดีแค่ครู่เดียวไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

ตอนนี้เธอไม่หนาวจริงๆ หัวใจของเธออบอุ่น

แต่ลุงคนขับกลับคิดว่ามู่น่อนน่อนรู้สึกว่าเสื้อนอกของเขาดูไม่ดี จึงไม่ได้พูดอะไรอีก

มู่น่อนน่อนลงจากรถไป หลังจากมองดูแท็กซี่ไปไกลแล้ว จึงได้เอาโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาเสิ่นเหลียง

โทรศัพท์โทรออก เธอได้ยินเสียงเรียกเข้าที่คุ้นเคยดังขึ้นใกล้ๆ

หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงของเสิ่นเหลียงดังขึ้นไม่ไกล “ฮัลโหล เธอถึงแล้วเหรอ”

มู่น่อนน่อนวางสายแล้วโบกมือให้เสิ่นเหลียง “ฉันอยู่นี่”

เสิ่นเหลียงวิ่งเข้ามา ห่อตัวเหมือนบ๊ะจ่าง ในมือยังหอบเสื้อโค้ตมาด้วย

“บ้าเอ๊ย คนสวยแช่แข็งเหรอ นี่แม่งติดลบเกือบสิบองศาเลยนะ เธอแต่งตัวออกมาจากงานเลี้ยงทั้งแบบนี้เลยเหรอ” ถึงแม้เสิ่นเหลียงจะพูดออกมาแบบนี้ แต่การเคลื่อนไหวที่มือไม่คลุมเครือสักนิด จัดแจงเอาเสื้อโค้ตในมือสวมให้มู่น่อนน่อนอย่างจริงจังไม่เบาแรง

มู่น่อนน่อนสูดจมูก “ใช่แล้ว ตลอดทางทุกคนมองฉันหมดเลย รู้สึกว่าตัวเองเก่งมากจริงๆ”

……

ทั้งสองกลับถึงบ้านของเสิ่นเหลียงด้วยกัน

เธอไม่ค่อยได้อยู่บ้านมากนัก ดังนั้นบ้านจึงค่อนข้างรก

ในห้องมีความอบอุ่นเพียงพอ ทันทีที่เข้าประตูมาเสิ่นเหลียงก็รินน้ำร้อนให้เธอแก้วหนึ่ง

ก่อนหน้านี้ที่ทางเข้าหมู่บ้านเสิ่นเหลียงไม่ได้สังเกต ตอนนี้อยู่ในห้องที่มีแสงสว่าง เสิ่นเหลียงถึงได้พบว่ามู่น่อนน่อนตาแดง

เสิ่นเหลียงขมวดคิ้วนั่งลงข้างเธอ “เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอน่ะ”

“ฮะ? ไม่มีอะไรหรอก ก่อนหน้านี้ตอนที่ลงจากรถ ลุงคนขับรถเห็นฉันแต่งตัวแบบนี้ เลยจะเอาเสื้อนอกของเขาให้ฉัน ฉันจึงซาบซึ้งมากน่ะ”

เสิ่นเหลียงเห็นเธอไม่เหมือนการล้อเล่น จึงพยักหน้าให้ “บนโลกใบนี้แน่นอนว่ายังมีคนดีๆ อยู่มากมาย”

เมื่อพูดจบ เธอก็เหมือนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงพูดตามความรู้สึกว่า “การกระทำเล็กๆ ของคนแปลกหน้าทำให้คนเราสัมผัสได้มากเป็นพิเศษ ส่วนคนรอบข้างทำผิดเพียงเล็กน้อย มันจะถูกแผ่ขยายออกไปเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด ไม่ว่าเขาจะเคยทำดีกับเธอมามากแค่ไหน มันล้วนไร้ประโยชน์”

มู่น่อนน่อนถามว่า “เธอกำลังพูดถึงกู้จือหยั่นเหรอ”

“ใครจะพูดถึงผู้ชายเฮงซวยคนนั้น” เสิ่นเหลียงหัวเราะเสียงเย็น “เหอะ ผู้ชาย!”

มู่น่อนน่อนเอนหลังพิงเบาๆ ไม่ได้พูดอะไร

“ไม่มีความสุขก็ดื่มสักหน่อยสิ เราสองคนไม่ได้ดื่มด้วยกันนานแล้ว” เสิ่นเหลียงพูดอย่างนั้นแล้วก็เดินไปเอาไวน์มาเอง

มู่น่อนน่อน “……..”

ครั้งล่าสุดที่พวกเธอไปดื่มที่บาร์...

……

เสิ่นเหลียงรักการดื่ม แต่ไม่ได้หมายความว่าเป็นแอลกอฮอลิซึม

ตอนที่ควรดื่มก็ดื่ม ตอนที่ทำงานไม่เคยดื่ม ไม่ใช่คนใกล้ชิดก็ไม่ดื่ม

มู่น่อนน่อนก็ถูกเสิ่นเหลียงสอนให้ดื่ม

ทั้งสองดื่มไวน์แดงหมดไปครึ่งขวดก็เริ่มเมาแล้ว

พูดคุยขณะที่ศีรษะเอนพิงโซฟา

“ฉันรู้สึกว่ากู้จือหยั่นเป็นคนสารเลว!”

“อืม เฉินถิงเซียวก็เหมือนกัน”

“กู้จือหยั่นแม่งมีแต่เรื่องผู้หญิงขนาดนั้น ยังบอกว่าเขาบริสุทธิ์ ตอนนั้นกูโคตรตาบอด!”

“อืม เฉินถิงเซียว...เหมือนว่าจะไม่มี”

“กู้จือหยั่น...”

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขัดคำพูดของเสิ่นเหลียง