ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 153

บทที่ 153 ชิงหนิงคือใคร

เท้าเจ็บมากจนมู่น่อนน่อนกะโผลกกะเผลกขณะเดิน

เธอสัมผัสได้ถึงสายตาจับจ้องที่เฉียบคมและจับต้องได้อยู่ด้านหลังเธอ เธอกัดริมฝีปาก ดึงดันก้าวเข้าลิฟต์โดยไม่หยุด

ตอนที่มู่น่อนน่อนกดปุ่มปิด ก็ไม่เห็นเฉินถิงเซียวตามมา

หัวใจเธอเย็นเล็กน้อย สีหน้าซีดไปบางส่วน

ลิฟต์เลื่อนลงช้าๆ มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าหัวใจตัวเองวูบตามลงมา

……

เมื่อออกจากลิฟต์ มู่น่อนน่อนก็เห็นเฉินเจียฉิน

เฉินเจียฉินเห็นท่าทางของมู่น่อนน่อนดวงตาแดงเดินออกมาด้วยเท้าเปล่า จึงมีสีหน้าแปลกใจ เดินเข้าไปช่วยประคองเธอและเรียกด้วยเสียงแผ่ว “พี่น่อนน่อน”

“ทำไมคุณมาอยู่ตรงนี้” เท้าของมู่น่อนน่อนกำลังเจ็บมาก เท้าที่แพลงไม่สามารถแตะพื้นได้เลย ได้แต่อาศัยเฉินเจียฉินช่วยประคองเธอ

เฉินเจียฉินแอบชำเลืองมองเธอ หลังจากนั้นก็พูดตะกุกตะกักว่า “พี่ชายผม...เขา...เขาไม่ได้ตั้งใจนะครับ...”

“อืม” มู่น่อนน่อนตอบด้วยน้ำเสียงไม่แยแสมากอย่างที่ควรเป็น

ตอนนี้ ซือเฉิงหยู้จะตั้งใจหรือไม่ มันก็ไม่สำคัญกับเธออีกต่อไปแล้ว

ที่สำคัญคือการกระทำของเฉินถิงเซียวต่างหาก

คนที่ต้องการให้เธอมางานเลี้ยงก็คือเขา แล้วคนที่จู่ๆ ก็พุ่งเข้ามาด้วยความโกรธจัดก็คือเขา

ต่อให้ซือเฉิงหยู้จะจับมือของเธอ ไม่ว่าเขาจะตั้งใจหรือไม่ นี่คือเหตุผลให้ซือเฉิงหยู้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟจนไม่แคร์ความรู้สึกของเธอได้หรือไง

เฉินเจียฉินสัมผัสได้ชัดเจนมากว่าตอนนี้มู่น่อนน่อนกำลังอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก เขาจึงไม่พูดอีก เพียงประคองมู่น่อนน่อนไปอย่างระมัดระวัง

ก่อนหน้านี้ตอนที่เฉินถิงเซียวมา เฉินเจียฉินเป็นคนแรกที่เห็นเขา จากนั้นก็เห็นเฉินถิงเซียวดึงมู่น่อนน่อนออกไป เหมือนกับว่าทั้งคู่จะทะเลาะกัน แล้วจากนั้นมู่น่อนน่อนก็เข้าลิฟต์ไป

หลังจากที่มู่น่อนน่อนเข้าลิฟต์ไป เฉินถิงเซียวยังคงยืนอยู่ตรงนั้นตลอด เฉินเจียฉินมองดูอย่างกังวล แต่ก็รู้สึกว่าเฉินถิงเซียวในตอนนั้นไม่ควรเข้าไปยุ่ง เขาจึงก้าวถอยหลังไปที่ลิฟต์อีกฝั่งแล้วลงไปรอมู่น่อนน่อน

เฉินเจียฉินกำลังคิดเรื่องราวอยู่ ฉับพลันก็ได้ยินเสียงมู่น่อนน่อนที่อยู่ๆข้างๆ ดังขึ้นเงียบๆ “ชิงหนิงคือใคร”

“คุณบอกว่าใครนะครับ” เฉินเจียฉินหันหน้าไปอย่างรุนแรง ประกายความตระหนกตกใจแวบเข้ามาในดวงตา

มู่น่อนน่อนปล่อยมือของเขา มองเฉินเจียฉินอย่างมั่นคง และย้ำเสียงหนักอีกครั้ง “ชิงหนิง”

ก่อนหน้านี้ที่ห้องจัดเลี้ยง เธอได้ยินซือเฉิงหยู้เรียกชื่อนี้

เมื่อเฉินเจียฉินได้ยินชื่อนี้ บนใบหน้าอ่อนเยาว์จู่ๆ ก็เผยร่อยรอยโศกเศร้า “ทำไมคุณถึงรู้จักเธอล่ะครับ”

ถึงแม้ตอนนี้เฉินเจียฉินกำลังอยู่ในช่วงเปลี่ยนเส้นเสียง น้ำเสียงค่อนข้างแตก แต่มู่น่อนน่อนยังฟังเสียงแหบกร้านในน้ำเสียงของเขาออกได้

นั่นก็เพียงพอที่จะอธิบายปัญหาได้มากมายแล้ว

ซือเฉิงหยู้รู้จัก “ชิงหนิง” และมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเธอ เฉินเจียเฉินก็รู้จักเธอ และความสัมพันธ์ก็ไม่แย่

หรือว่าเฉินถิงเซียวก็รู้จักกับ “ชิงหนิง” ด้วยเหมือนกัน

ทันใดนั้นมู่น่อนน่อนก็นึกไปถึงเมื่อครั้งก่อนขึ้นมาได้ ตอนที่เธอไปหาซือเฉิงหยู้ที่บ้านเพื่อพูดแทน ซือเฉิงหยู้มองตาเธอ เหมือนเป็นการมองเธอผ่านไปหาคนอื่น

“ฉันกับเธอหน้าตาเหมือนกันเหรอ”

เมื่อมู่น่อนน่อนพูดจบ ถึงได้เพิ่งตระหนักว่าคำพูดที่ตัวเองคิดในใจได้ออกมาแล้ว

เฉินเจียฉินพยักหน้าโดยจิตใต้สำนึก จากนั้นก็พลันส่ายหน้าอีกครั้ง “ไม่...”

“บอกมาตามตรง” มู่น่อนน่อนเสียงเข้มขึ้น

เฉินเจียฉินก้มหน้าและพูดเสียงเบา “เหมือนครับ”

“อืม ฉันเข้าใจแล้ว” มู่น่อนน่อนปล่อยมือของเขา “ฉันกลับก่อนนะ”

ดูจากปฏิกิริยาของซือเฉิงหยู้กับเฉินเจียฉิน มู่น่อนน่อนก็รู้ว่า “ชิงหนิง” สำหรับพวกเขาแล้ว เป็นคนที่สำคัญมาก