ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 159

บทที่ 159 ในหัวใจมีเพียงคุณ

คนที่ลงบันทึกคือตำรวจหนุ่มประสบการณ์น้อย ทั้งมู่น่อนน่อนและเสิ่นเหลียงทำเป็นไร้เดียงสาและทำตัวน่าสงสาร พวกเขาก็เชื่อไปกว่าครึ่ง มันยากที่จะเชื่อว่าพวกเธอสองคนที่เป็นผู้หญิงบอบบางจะทำให้ผู้ชายสองคนหน้าบวมจมูกเขียวได้

แม้ว่าตำรวจจะมีข้อสงสัยในใจ แต่เรื่องแบบนี้แม้จะแจ้งชัดแก่ใจว่ามู่น่อนน่อนกับเสิ่นเหลียงเป็นคนตีจริงๆ ก็จะไม่พูดโพล่งออกมา เพราะถึงอย่างไรพวกเขาก็เกลียดพวกคนชอบล่วงละเมิด

เรื่องราวหลายสิ่ง ไม่ใช่ว่าใช้เหตุผลแล้วจะสามารถพูดคุยกันเข้าใจได้ สามารถลงมือให้คนที่มีความคิดชั่วร้ายจดจำไปอีกนานแสนนานได้ก็ไม่เลว

ผู้ชายสองคนนั้นที่ถูกตีโดยธรรมชาติแล้วแน่นอนว่าก็ไม่ยินยอม

หนึ่งในนั้นส่งเสียงออกมาว่า “คุณตำรวจ เธอเป็นคนทำร้ายผมจริงๆ นะ ผมสาบานต่อสวรรค์!”

ตำรวจหน้าตาเคร่งขรึม เอ่ยถามอย่างจริงจัง “มีหลักฐานไหม”

คำถามนี้ค่อนข้างเจ้าเล่ห์

ประตูทางเข้าห้องแต่งตัวมีกล้องวงจรปิด แต่ข้างในไม่มี เพื่อความปลอดภัยคนที่จ้างให้พวกเขาถ่ายรูปเสิ่นเหลียงจึงให้คนมาเอาทั้งหมดออกไป แล้วจะให้พวกเขาไปหาหลักฐานมาจากไหน

ผู้ชายคนนั้นไม่พอใจ “หลักฐานแน่นอนว่าก็ต้องให้พวกคุณตำรวจไปตรวจสอบสิ!”

มู่น่อนน่อนมองไปยังผู้ชายคนนั้นด้วยสายตาเย็นชาพร้อมกับพูดอย่างจริงจัง “พวกคุณสามารถเลือกที่จะฟ้องพวกเราได้”

ชายคนนั้นจ้องเขม็งไปยังมู่น่อนน่อน และไม่พูดอะไรอีก

ไปฟ้องร้องคดีเล็กๆ แบบนี้ ก็มีแต่จะเสียเงินเสียอารมณ์สิไม่ว่า สุดท้ายแล้วต่อให้ชนะก็ได้เงินไม่เท่าไร อีกอย่างพวกเขาแค่ทำงานแลกเงิน จึงไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว

ท้ายที่สุดสองคนที่มาถ่ายรูปเสิ่นเหลียง ไม่เพียงแต่ถูกเสิ่นเหลียงกับมู่น่อนน่อนตีจนหน้าบวมจมูกเขียว ยังต้องถูกขังที่สถานีตำรวจอีกครึ่งเดือน

……

เฉินถิงเซียวที่ตามกู้จือหยั่นมาด้วย ตอนที่กู้จือหยั่นกำลังพูด ตลอดเวลาเขาไม่ได้ส่งเสียงออกมาเลย

ตอนที่ออกไป มู่น่อนน่อนเดินผ่านหน้าเขาไป จู่ๆ ก็ถูกเขาจับแขนโดยไม่คาดคิด

มู่น่อนน่อนพยายามดึงแขนออก แต่กลับไม่สำเร็จ เธอทนไม่ไหวเงยหน้ามองเขา กำลังจะอ้าปากพูด ก็ได้ยินน้ำเสียงบางเบาของเฉินถิงเซียว “ไม่เป็นไรนะ”

เมื่อคืนทั้งสองคนทะเลาะและแยกกัน มู่น่อนน่อนสีหน้าไม่ดี “คุณอยากให้ฉันเป็นอะไรล่ะ ปล่อย!”

ที่น่ารำคาญที่สุดสำหรับผู้ชายคนนี้คือเอะอะก็กระชากลากถูเธอไม่ยอมปล่อย

ตอนที่พบคนถูกตาต้องใจ จะรู้สึกว่าแม้เขาแคะจมูกก็ดูดีไปเสียหมด แต่ตอนที่ไม่ถูกตาต้องใจ แค่เห็นเขาก็รู้สึกขัดหูขัดตา

รูม่านตาของเฉินถิงเซียวหดตัวลงทันที อารมณ์ในดวงตามีความซับซ้อนและยากที่จะแยกแยะ

สองวินาทีต่อมา เขาก็ปล่อยมู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนเดินตรงผ่านเขาออกไป

ถึงห้องโถงสถานีตำรวจ ก็เห็นเสิ่นเหลียงล้อมรอบด้วยสองตำรวจหญิง ต่างพูดคุยและหัวเราะกัน

มู่น่อนน่อนเดินเข้าไปใกล้เล็กน้อย ก็ได้ยินการสนทนาของพวกเธอ

“คุณวางใจนะคะ พวกเราจะช่วยต้อนรับสองคนนั้นให้คุณอย่างดี!”

“ฉันเกลียดคนที่ใช้วิธีสกปรกแบบนี้มากที่สุดค่ะ...”

“ภาพยนตร์เรื่องใหม่ของคุณจะถูกปล่อยออกมาเดือนหน้าใช่ไหมคะ”

“ถ่ายรูปกัน”

มู่น่อนน่อนยืนยิ้มอยู่ที่เดิมไม่ได้เดินเข้าไปอีก

ตำรวจหญิงสองคนนั้นยังมีงานอื่น จึงรีบถ่ายรูปกับเสิ่นเหลียง แล้วก็จากไป

“การเป็นดารานี่มันดีจัง อยู่ที่ไหนก็สามารถพบแฟนคลับได้ แถมพวกเธอยังจะช่วยระบายอารมณ์ให้เธออีก!” มู่น่อนน่อนเดินเข้าไปส่งเสียงล้อเลียนเธอ

“ใช่แล้ว” เสิ่นเหลียงกอดไหล่มู่น่อนน่อนและถามเธอว่า “แล้วเมื่อไรเธอจะกระโดดออกจากหลุมไฟบริษัทมู่ซื่อมาเขียนบทล่ะ”