ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 160

บทที่ 160 เธอก็มีความหยิ่งทะนงในตนเอง

เสิ่นเหลียงเงียบไปชั่วขณะ มู่น่อนน่อนตบแขนเธอและพูดว่า “ในใจของกู้จือหยั่นมีแต่เธอจริงๆ ถึงจะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างพวกเธอ แต่ถ้าในใจเธอก็มีเขา งั้นก็ลองคุยๆ กันดูสิ”

“ฉันรู้” การแสดงออกบนใบหน้าของเสิ่นเหลียงมีความเศร้าอย่างที่ไม่ค่อยเป็น “แต่พวกเราเป็นไปไม่ได้”

มู่น่อนน่อนแปลกใจเล็กน้อย เธอไม่เคยเห็นเสิ่นเหลียงแสดงสีหน้าแบบนี้มาก่อน

ทั้งสองเดินออกไปข้างนอก ถูกสายลมหนาวเย็นเข้าปะทะจนสั่นสะท้าน

ส่วนกู้จือหยั่นออกมาก่อนหน้านี้แล้ว เวลานี้ยืนอยู่ข้างนอกรถ ท่าทางเหมือนกำลังรอคน

ทันทีที่เขาเห็นเสิ่นเหลียงออกมา ก็รีบเปิดประตูรถด้วยความกระตือรือร้นอยากดูแล ยิ้มและพูดว่า “เสิ่นเสี่ยวเหลียง วันนี้หนาวมาก รีบขึ้นรถเร็ว”

มู่น่อนน่อนหันหน้าไปมองเสิ่นเหลียง พบว่าการแสดงออกบนใบหน้าของเธอค่อนข้างไม่ปกติ

มู่น่อนน่อนค่อนข้างอึดอัด ดึงมือของเสิ่นเหลียงมากระซิบเรียกเธอ “เสี่ยวเหลียง”

เสิ่นเหลียงมองกู้จือหยั่นนิ่งๆ จากนั้นเขาก็เดินเข้ามาหาเธอ

“ทำไมคุณยังเชื่องช้าเหมือนตอนเด็กเลย รีบขึ้นรถเร็ว เดี๋ยวคุณจะ...” กู้จือหยั่นกระตุ้นให้เธอขึ้นรถไปโดยไม่รู้สึกตัว

ทันใดนั้นเสิ่นเหลียงก็ขัดจังหวะคำพูดของเขา “กู้จือหยั่น! พอได้แล้ว วันนี้ฉันขอบอกคุณนะ พวกเราไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเริ่มต้นใหม่ ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ผลลัพธ์มันก็เหมือนเดิม!”

ทันใดนั้นกู้จือหยั่นก็ตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ เหมือนกับว่ามีการกดปุ่มหยุดชั่วคราวบนโทรศัพท์ที่กำลังเล่น มันไม่ขยับเช่นเดียวกับมือที่จะยื่นไปดึงมือของเสิ่นเหลียง

มือของเขาอยู่ห่างจากมือของเสิ่นเหลียงแค่ไม่ถึงสามเซนติเมตรเท่านั้น

“เสิ่นเสี่ยวเหลียง มีเหตุผลหน่อยได้ไหม ต่อให้จะตัดสินประหารชีวิตผม ก็ต้องให้ผมตายอย่างรู้เรื่องด้วยสิ! คุณบอกผมสิว่าเพราะอะไร”

น้ำเสียงของกู้จือหยั่นตอนแรกยังนิ่งมาก ถึงช่วงท้ายเขาแทบจะตะโกน “คุณอย่าพูดไร้สาระว่าคุณชอบคนอื่นไม่ได้ชอบผม ผมแม่งรู้จักคุณมายี่สิบสี่ปีแล้วนะ! คุณโกหกผมไม่ได้หรอก!”

เสิ่นเหลียงพูดออกมาเพียงสามคำ ทำให้กู้จือหยั่นทรุดทั้งกาย

“ฉันเกลียดคุณ”

ทั้งที่เป็นสามคำที่เบามาก แต่เสียงกลับขว้างเข้าหากู้จือหยั่นจนทำให้ผู้ชายที่แข็งแรงสูงใหญ่สั่นเทาไปทั้งตัว

คู่รักวัยเด็กแฝงความหมายถึงความเข้าใจซึ่งกันและกันอย่างลึกซึ้ง

กู้จือหยั่นในเวลานี้พยายามจะหาร่องรอยของการโกหกบนใบหน้าของเสิ่นเหลียง

แต่ว่า ไม่ว่าเขาจะหาอย่างไร ก็ไม่พบร่องรอยของการโกหกสักนิด

“เพราะอะไร” สามคำยังไม่ได้ถามออกไป เสั่นเหลียงก็หันหลัง ก้าวกว้างเดินไปตามถนน โบกรถแท็กซี่แล้วก็ไป

กู้จือหยั่นก้าวเล็กๆ เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แต่ในนาทีถัดมา เขาก็ค่อยๆ เก็บเท้าก้าวถอยหลังกลับไป

เวลานี้มู่น่อนน่อนไม่พอใจมากกับเท้าที่แพลง เธอเป็นแบบนี้ จะไล่ตามเสิ่นเหลียงไปก็ไม่สะดวกเลย

“ผมจะให้สือเย่ตามเธอไป”

เสียงต่ำที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง

มู่น่อนน่อนหันหน้าไป ถึงได้พบว่าเฉินถิงเซียวออกมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เวลานี้ยืนอยู่ข้างหลังเธอไม่ไกล

คนที่ยืนอยู่ข้างเขา คือท่านฉี

ก่อนหน้านี้ที่มู่น่อนน่อนมาสถานีตำรวจเป็นเพื่อนเฉินเจียฉิน ทั้งหมดล้วนเป็นท่านฉีที่รับผิดชอบ ดังนั้นมู่น่อนน่อนจึงจำเขาได้

ตามมารยาท มู่น่อนน่อนจึงเอ่ยเรียก “ท่านฉี”

ท่านฉีทำให้มู่น่อนน่อนจดจำได้ว่าเป็นผู้ชายที่มีหน้าตาดุร้ายและจริงจังมาก

แต่คราวนี้ท่านฉียิ้มให้และพูดกับเธอว่า “ผมจำคุณได้ สร้างปัญหาอีกแล้วเหรอครับ”

มู่น่อนนน่อน “……..”

ครั้งก่อนเธอมาสถานีตำรวจเป็นเพื่อนเฉินเจียฉินนะ เรื่องอะไรมาบอกว่าเธอสร้างปัญหาอีกกันล่ะ