ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 165

บทที่ 165 ไม่ใช่คุณที่เหมือนหล่อน แต่เป็นหล่อนที่เหมือนคุณ

ใจของมู่น่อนน่อน อ่อนลงทันที

เฉินถิงเซียวเมาแล้วจริงๆ

ถ้าหากเขาแกล้งเมา ก็คงไม่มีทางเรียกเธอว่า“แม่”แน่

ในก้นบึ้งหัวใจ แม่คือบทบาทที่สำคัญและหนักหน่วงที่ของฉัน เขาไม่มีทางเอามาล้อเล่นแบบนี้

เขาดื่มเหล้าจนเมาไม่ยอมให้ใครถูกเนื้อต้องตัว ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่เพราะเขาเชื่อใจเธอ เชื่อใจแค่เพียงเธอ

ดังนั้นเขาจึงเป็นแบบนี้

จู่ๆมู่น่อนน่อนก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

แน่นอนว่าเฉินถิงเซียวเป็นผู้ชายที่มีความคิดที่ลึกล้ำจนมองไม่เห็นก้นบึ้ง แต่หากมองจากอีกด้านหนึ่ง เขาก็เป็นคนที่แสดงออกทางความรู้สึกได้ตรงไปตรงมามากที่สุดแบบนั้น

ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอถามซักไซ้เขา ว่าเพราะเธอหน้าตาเหมอนกับชิงหนิง เขาจึงดีกับเธอ เขาไม่แม้แต่จะโกหก นิ่งเงียบไปอย่างนั้นทันที

เกลียดก็คือเกลียด ชอบก็คือชอบ เขาจะไม่พูดคำหวานสวยหรูเพื่อหลอกลวงใคร และก็ไม่โกหกด้วยความดูหมิ่นเหยียดหยามคนอื่น

มู่น่อนน่อนถอนหายใจ หาชุดนอนมาเปลี่ยนให้เฉินถิงเซียว

เวลานี้เฉินถิงเซียวนอนหลับสะลึมสะลือแล้ว แต่ก็ยังให้ความร่วมมือกับมู่น่อนน่อนเปลี่ยนชุดให้เขา

รอจนถึงตอนที่มู่น่อนน่อนเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว เขาก็หลับสนิทเลย ใบหน้าของเขานิ่งเงียบและสูงส่ง ความเศร้าหมองระหว่างคิ้วของเขาก็หายไป เหมือนกับกับเด็กหนุ่มที่บ้านร่ำรวยทั่วๆไป

ทันใดนั้น เขาก็ยื่นมือมาคลำ รู้สึกว่าในมือมีแต่ผ้าห่ม แม้จะไม่ได้ลืมตา แต่คิ้วกลับขมวดขึ้นมา

เป็นครั้งที่มู่น่อนน่อนขมวดคิ้วเพราะมองชายหนุ่มคนหนึ่ง รู้สึกเศร้าหมองที่ก้นบึ้งหัวใจ

เธอเอามือตัวเองวางไว้ในมือของเขา เขาจับเอาไว้แน่นในทันที คิ้วที่ขมวดเข้าหากันแน่นก็ค่อยๆคลายออกมา หลับไปอย่างสบายใจ

……

เช้าวันต่อมา

เฉินถิงเซียวลืมตาตื่น หลังจากตั้งสติกลับมาได้ ก้รู้สึกว่ามีคนอยู่ในอ้อมกอด อุ่นๆนุ่มๆแนบชิดอยู่กับแผ่นอกเขา ทั้งสองอยู่ในท่าทางที่ใกล้ชิด

การเมาทำให้เขาสติเลอะเลือนไปชั่วขณะ

สีหน้าเขาเคร่งเครียดลงไปทันที แต่ไม่นาน เขาก็ได้กลิ่นลมหายใจที่เป็นของมู่น่อนน่อน พบว่าเขานอนอยู่ในห้องนอนภายในบ้าน

คิ้วเขาคลายออก ก้มหน้ามองไปยังหญิงสาวในอ้อมอก

เมื่อคืนมู่น่อนน่อนดูแลเฉินถิงเซียว นอนดึกมาก ดังนั้นตอนนี้ยังไม่ตื่น ยังคงหลับลึก

ผมยาวของเธอปล่อยสยายออกมา ดำขลับเป็นเงาคลุมอยู่บนหมอน บนร่างสวมชุดนอนผ้าฝ้ายสีขาว แก้มถูกความร้อนจากในผ้าห่ม ไม่เห็นความสวยงามหลังจากการแต่งหน้าในวันปกติ แต่กลับมีความน่ารักที่ใสซื่อเพิ่มเข้ามา

เฉินถิงเซียวยื่นนิ้วมือออกไป สัมผัสเบาๆที่ปลายจมูกของเธอ รอยยิ้มที่มุมปาก พึมพำเบาๆว่า “แม่สาวน้อย”

สาวน้อยที่เด็กว่าเขาสี่ปี

เขาก็จ้องมองมู่น่อนน่อนอย่างนั้นอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะก้มหน้าไปจูบเธอ

จากดวงตาจูบลงมาถึงปลายจมูก จากนั้นก็จากปลายจมูกไปที่ใต้ ตอนที่ตามองอยู่นั้นก็เกิดไฟลุกโชน เฉินถิงเซียวลุกจากเตียงได้ทันเวลา เข้าไปในห้องน้ำ

อาบน้ำเสร็จออกมา เฉินถิงเซียวกระปรี้กระเปร่าสดชื่น เห็นมู่น่อนน่อนยังนอนหลับอยู่ เขาอดไม่ได้เดินไปมองอีกครั้ง ดึงชายผ้าห่มให้เธอ แล้วจึงหมุนตัวไปเปลี่ยนชุดที่ห้องเสื้อผ้า　

……

มู่น่อนน่อนถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยความหิว

เธอลูบท้องพลางลุกขึ้นจากเตียง พลันคิดถึงเรื่องเมื่อคืน หันหน้าไปดูข้างๆ ก็พบกับความว่างเปล่า กลับถอนหายใจอย่างโล่งอกอย่างไม่มีเหตุผล

ในเวลาเดียวกันก็ใจหายเล็กน้อย

มองดูเวลา ก็พบว่าสิบโมงแล้ว

เฉินถิงเซียวไม่มีนิสัยนอนตื่นสาย ตื่นเช้ามาตลอด

เธอล้างหน้าแปรงฟันออกมา ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

คนที่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ ที่สามารถมาเคาะประตูได้ก็มีแค่พวกบอดี้การ์ดพวกนั้น มู่น่อนน่อนถาม　“มีเรื่องอะไร”