ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 176

บทที่ 176 รั้งเขาไว้ทำไม! ให้เขาไสหัวไป!

เดินไปตลอดทาง ทุกบริเวณที่ไป ล้วนมีคนรับใช้และบอดี้การ์ด ทุกคนจะหยุดทำความเคารพมู่น่อนน่อนกับเฉินถิงเซียว

แม้แต่การโค้งคำนับก็ยังเป็นแบบเดียวกัน เป็นแถวเป็นแนวเรียบร้อย เห็นได้ชัดว่าได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี

มู่น่อนน่อนแอบกลัว สีหน้าเริ่มหนัก

บ้านเก่ามีขนาดใหญ่มาก สองคนเดินผ่านสวนหน้าบ้าน แล้วเดินผ่านห้องโถงไปที่สวนหลังบ้าน

เมื่อคุณปู่เฉินชราภาพก็รักความสงบ จึงย้ายไปอยู่ที่สวนหลังบ้านอันสงบเงียบ

เมื่อถึงประตูที่พักของคุณปู่เฉิน เฉินถิงเซียวก็ส่งเสียงถามผู้รับใช้ที่เฝ้าประตู “คุณปู่อยู่ข้างในใช่ไหม”

“ครับ” คนรับใช้เห็นเฉินถิงเซียว บนใบหน้าก็เกิดร่องรอยความยินดี ค่อยๆ ผลักประตูเข้าไปเบาๆ และพูดอย่างระมัดระวังว่า “คุณท่าน คุณชายกลับมาแล้วครับ”

ประตูเปิดเล็กน้อย เพียงพอแค่คนรับใช้ที่ยืนอยู่ตรงนั้น มู่น่อนน่อนไม่เห็นข้างใน ได้ยินเพียงน้ำเสียงสูงอายุเสียงหนึ่งดังมา “มาแล้วก็ให้พวกเขาเข้ามา”

คนรับใช้หันหน้ามาพยักหน้าให้เฉินถิงเซียวเบาๆ

เฉินถิงเซียวกระชับมือของมู่น่อนน่อน “เราเข้าไปกันเถอะ”

มู่น่อนน่อนถูกเฉินถิงเซียวพาเข้าไปในห้อง

ในห้องอากาศอบอุ่นเพียงพอ ดูเหมือนจะมีกลิ่นของหมึกหอมและกลิ่นชาหอมเลือนลาง ห้องตกแต่งอย่างเรียบง่าย ชั้นหนังสือหนึ่งแถว โต๊ะทำงานหนึ่งตัว และยังมีชุดน้ำชาด้วย

คุณปู่เฉินใส่ชุดจีน มือถือพู่กัน ยืนอยู่หน้าโต๊ะเขียนหนังสือ แม้จะร่วงโรยมาแล้วเจ็ดสิบปี แต่กลับกระฉับกระเฉง ยืนตัวตั้งตรง ทั้งร่างเต็มไปด้วยบรรยากาศสงบนิ่ง

เฉินถิงเซียวที่อยู่อีกทางส่งเสียงเรียก “คุณปู่”

คุณปู่เฉินเงยหน้าขึ้นมา พอดีกับที่สายตาของมู่น่อนน่อนมองขึ้นมายังเขา เขาไม่พูดอะไร แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีไม่พอใจและยังน่าเกรงขาม

มู่น่อนน่อนลดสายตาลงเล็กน้อย เฉินถิงเซียวที่อยู่อีกทางดึงเอามู่น่อนน่อนไปไว้ข้างหลังตัวเองเงียบๆ

ท่าทีปกป้องของเฉินถิงเซียวตกอยู่ในสายตาคุณปู่เฉิน ทำให้เขาส่งเสียงเยาะเบาๆ “สาวน้อยคนนี้เป็นใคร”

เฉินถิงเซียวเลิกคิ้ว “คนที่คุณอยากเจอไง”

เขาน้ำเสียงก้าวร้าวเล็กน้อย ทำให้คุณปู่เฉินเป่าเคราพลางถลึงตา โยนพู่กันในมือทิ้ง “แล้วแกเป็นใคร”

มู่น่อนน่อน “……..”

คงไม่ใช่ว่าคุณปู่เฉินเริ่มเป็นโรคอัลไซเมอร์แล้วหรอกนะ

เธอเพิ่งคิดออกมาในใจ ทางฝ่ายคุณปู่เฉินก็มองมาที่เธออย่างเย็นชา และพูดประโยคหนึ่งออกมาว่า “ด่าใครว่าเป็นอัลไซเมอร์”

คนแซ่เฉินมีความสามารถในการอ่านใจผู้คนเหรอ

แต่สายตาที่คุณปู่เฉินจับจ้องมองท่าทีของเธอนั้นกลับไม่น่ากลัว กลับกันมันมีความเป็นกันเองอย่างไม่สามารถอธิบายได้

มู่น่อนน่อนยิ้ม “เปล่าค่ะ แค่คิดว่าคุณปู่อารมณ์ดีจัง”

คำพูดนี้ถูกใจคุณปู่เฉินมาก เขาหรี่ตามองมู่น่อนน่อนไม่กี่วิแล้วพูดว่า “เธอมานี่สิ”

มู่น่อนน่อนหันไปมองหน้ากันกับเฉินถิงเซียว เฉินถิงเซียวส่งสายตาให้เธอวางใจ ดันหลังเธอเบาๆ เป็นสัญญาณให้เธอเข้าไป

คำพูดของเฉินถิงเซียวกับคุณปู่เฉินเมื่อครู่ ถึงจะค่อนข้างแปลกๆ เข้าใจยาก แต่เธอก็สามารถรู้สึกได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเฉินถิงเซียวกับคุณปู่เฉินนั้นไม่เลว ถึงขั้นเรียกได้ว่าใกล้ชิดสนิทสนม

มู่น่อนน่อนเดินเข้าไปอย่างเชื่อฟัง ท่าทีสุภาพและพูดอย่างจริงใจ “คุณปู่ ฉันเป็นภรรยาของเฉินถิงเซียว มู่น่อนน่อนค่ะ”

คุณปู่เฉินยังไม่ได้พูดในทันที แค่จ้องมองเธอเงียบๆ มู่น่อนน่อนถูกเขาจ้องจนค่อนข้างกังวล

คุณปู่ตระกูลเฉินเหมือนจะมองความกังวลของเธอออก แล้วบนใบหน้าก็เผยรอยยิ้มของเด็กซนที่แกล้งคนสำเร็จ พูดยิ้มๆ ว่า “อืม น่ารักมาก นั่งสิ”

มู่น่อนน่อนชะงักไปครู่หนึ่ง และก็ต้องการจะหันไปมองเฉินถิงเซียว แต่กลับถูกคุณปู่ตระกูลเฉินถลึงตาใส่ “มองเจ้าเด็กบ้านั่นทำไม ให้เธอนั่งก็นั่งสิ!”