ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 177

บทที่ 177 ปีนขึ้นกิ่งไม้ไปเป็นนกฟีนิกซ์

มู่น่อนน่อนอยู่ในห้องมองดูตรงนี้แตะตรงนั้น หน้าตาท่าทางอยากรู้อยากเห็น อยู่ตรงมุมโต๊ะ เธอเห็นภาพถ่ายของผู้หญิงกับเด็กภาพหนึ่ง

ภาพนี้ถ่ายในช่วงฤดูร้อน เด็กผู้ชายในภาพน่ารักมาก ใส่ชุดนักเรียนกางเกงขาสั้นเสื้อแขนสั้น ยิ้มกว้างให้กล้อง เป็นรอยยิ้มที่สดใสมาก

ส่วนผู้หญิงข้างๆ เขา สวมใส่ชุดเดรสสีขาวพอดีตัว รอยยิ้มอ่อนโยน ใบหน้าสงบสุขุมตกแต่งบางเบา

“คุณแม่ผมเอง”

เสียงแหบเล็กน้อยของเฉินถิงเซียวดังมาข้างหลัง

จากนั้นมือของเขาก็โอบรอบเอวเธอ หน้าอกแข็งแกร่งและอบอุ่นแนบชิดแผ่นหลังของเธอ เธอถูกห่อหุ้มด้วยไอเย็นอันเป็นเอกลักษณ์ของเฉินถิงเซียว

เขาใช้มือข้างที่ว่าง เอื้อมไปยังภาพถ่ายของผู้หญิง ค่อยๆ ส่งเสียงอธิบายที่มาของรูปภาพให้เธอฟังช้าๆ

“วันเด็กของปีนั้น ท่านไปโรงเรียนเพื่อเข้าร่วมกิจกรรมพ่อแม่ลูก หลังจากนั้นก็ถ่ายรูปกัน”

มู่น่อนน่อนหันหน้ากลับไปมองเขา จากนั้นสายตาก็มองไปที่เด็กชายในภาพ

เด็กชายในภาพแย้มยิ้มสดใส ในดวงตาไร้หมอกควันขุ่นมัว มันยากที่จะจินตนาการว่าสิบกว่าปีนับจากนั้นเฉินถิงเซียวจะเป็นเช่นนี้

เขาหล่อมาก แต่มักมีหมอกควันซ่อนอยู่ในดวงตาที่คนทั่วไปไม่สามารถเข้าใจได้ อารมณ์ไม่แน่นอน เมื่อประสบกับเรื่องของแม่เขา ก็กลายเป็นคนจิตใจร้ายกาจ

ถ้าทำได้ ทุกคนก็อยากมีความสุข

แต่เฉินถิงเซียวก็ถูกบังคับให้กลายเป็นแบบนี้

ใจคนจะสามารถเลวร้ายได้แค่ไหนกันแน่

มู่น่อนน่อนยากที่จะจินตนาการ ปีนั้นเฉินถิงเซียวเพิ่งอายุสิบเอ็ดปี ต้องมองดูแม่แท้ๆ ของตัวเองปกป้องด้วยการถูกคนกระทำชำเราต่อหน้าต่อตาจะรู้สึกเช่นไร

ยากที่จะจินตนาการว่าต่อจากนั้นเขาต้องใช้เวลาไปมากแค่ไหนกว่าจะก้าวออกมาได้

แม้เฉินถิงเซียวจะมีอารมณ์ไม่แน่ไม่นอน และก็ไม่ใช่คนจิตใจดี แต่มู่น่อนน่อนรู้ว่าเขาจะไม่มีวันกลายเป็นแบบเดียวกับพวกคนที่ข่มเหงแม่ของเขา

ถ้าเรื่องของแม่เขาในปีนั้นมีพวกคนในตระกูลเฉินเกี่ยวข้องจริง...

มู่น่อนน่อนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

เฉินถิงเซียวรู้สึกได้ถึงปฏิกิริยาเล็กๆ ของคนในอ้อมกอด จึงส่งเสียงถามเธอ “เครื่องทำความร้อนต่ำเกินไปเหรอ หนาวเหรอ”

“เปล่า” มู่น่อนน่อนส่ายหน้า เพราะเรื่องของเฉินถิงเซียว ความรู้สึกในหัวใจเธอจึงแปรเปลี่ยนเป็นค่อนข้างหดหู่ “ตระกูลเฉินของพวกคุณมีคนมากน้อยเท่าไรเหรอ”

ถึงแม้วันนี้จะเข้ามากับเฉินถิงเซียว ตลอดทางเห็นแค่คนรับใช้กับบอดี้การ์ด และก็เป็นคุณปู่เฉินกับเฉินชิงเฟิง แต่บ้านหลังนี้ใหญ่มาก น่าจะยังมีคนอื่นอยู่ด้วย

เฉินถิงเซียวส่ายหน้า “ไม่รู้สิ นับไม่ถ้วน ทั้งอาศัยอยู่ในบ้านเก่า ไปตั้งรกรากที่อื่น อยู่ในประเทศ และอยู่ต่างประเทศ...จำนวนมากเกินไป”

เฉินถิงเซียวลดสายตาลง เห็นเธอมีสีหน้าหนัก จึงเปลี่ยนเรื่องเงียบๆ “ซองแดงที่คุณปู่ให้มา ไม่เปิดดูเหรอ”

เป็นอย่างที่คาด มู่น่อนน่อนถูกเขาเบี่ยงเบนความสนใจในทันที เธอหยิบเอาซองสีแดงออกมา พูดยิ้มๆ ว่า “ฉันคิดว่าอาจจะเป็นเช็ค”

เฉินถิงเซียวจึงยิ้มตาม “คุณปู่เป็นคนใจกว้าง”

ความหมายของเขาคือการให้เช็คไม่ถือว่าใจกว้างงั้นเหรอ

มู่น่อนน่อนไม่เข้าใจโลกของคนรวยเลยจริงๆ

คนรวยในละคร ไม่ใช่ว่าชอบเซ็นเช็คทุกคนหรอกเหรอ

“เปิดออกดูสิ” เฉินถิงเซียวดึงเธอมานั่งลงที่ขอบเตียง และจับจ้องลึกมองเธอ

มู่น่อนน่อนเปิดซองแดง ดึงการ์ดบางๆ ใบหนึ่งออกมา

เพียงแค่แวบแรก มู่น่อนน่อนก็ประหลาดใจตาโต