ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 183

บทที่183 พรุ่งนี้ที่นี่สามารถกลายเป็นของผมเลยก็ได้

สามวิก็ตอนที่หายใจออกมาทีนึง เธอจะไปมีเวลาคิดออกได้ยังไงว่าจะใช้วิธีไหนง้อเขา?

ไม่สิ เธอไม่ใช่ว่าแค่ว่าจะมาลองถามเขาเรื่องกู้จือหยั่นดูสักหน่อยเอง มันก็ขัดใจเขาเสียแล้ว แต่ก็นึกไม่ถึงว่าจะยังต้องมาง้อเขาด้วย?

ในหัวของมู่น่อนน่อนเพียงแค่คิดวุ่นๆออกมา ข้างหูก็ได้ยินเสียงของเฉินถิงเซียวดังขึ้น “ครบสามวิแล้ว”

มู่น่อนน่อนแสยะริมฝีปากออกมาเล็กน้อย เธอคิดว่าเฉินถิงเซียวคนนี้นับวันจะยิ่งแปลกขึ้นมาเรื่อยๆ

แขนของเฉินถิงเซียวยื่นเข้ามา เชิดคางของเธอขึ้นมาแล้วจูบลงไป

หลังจากที่ผ่านไปครึ่งนาทีแล้ว เฉินถิงเซียวผละออกจากริมฝีปากของเธอไปด้วยอารมณ์ที่เหมือนจะยังไม่หายอยาก มองดวงตาที่พร่าเบลอของเธอ เอ่ยออกมาด้วยโทนเสียงที่เป็นเชิงกล่าวเตือนออกมา “ตอนนี้เข้าใจแล้วหรือยัง?”

มู่น่อนน่อนพยักหน้าออกมาไปอย่างลังเล

พูดมาอ้อมค้อมเสียขนาดนั้น ที่แท้ก็อยาก...จูบเธอ!

เฉินถิงเซียวมีความรู้สึกปีติยินดีออกมา ตบลงไปบนศีรษะของเธอเบาๆเหมือนกำลังตบรางวัลอยู่ “รอผมในรถ”

ในทันใดนั้น เขาผันร่างลงจากรถไป

มู่น่อนน่อนทันเพียงแค่เกาะอยู่ตรงหน้าต่างถามเขาออกไป “คุณจะไปไหน?”

เฉินถิงเซียวเพียงแค่มองเธอมาเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร เดินตรงไปยังบริษัทมู่ซื่อ

มู่น่อนน่อนเม้มริมฝีปากออกมาเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอจะเดาถูกว่าแท้จริงแล้วเฉินถิงเซียวนั้นมาเพราะเรื่องการลาออกของเธอ

ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงาน คนที่ผ่านไปมาตรงบริษัทมู่ซื่อก็มีอยู่หลายคน

หลังจากที่สถานะของเฉินถิงเซียวเปิดเผยออกมา ก็มีหลายคนที่รู้จักเขา

ถึงแม้ว่าจะเป็นคนที่ไม่รู้จักเขา ก็ต้องมองเขาไปโดยไม่ตั้งใจเพราะกลิ่นอายที่สูงส่งแบบเฉพาะตัวจากร่างของเขา

เฉินถิงเซียวราวกับว่าไม่ได้รู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมาของพวกเขาเลย เดินตรงไปยังประตูลิฟต์

สาวประชาสัมพันธ์เพิ่งจะมาใหม่ไม่กี่วันมานี้ เห็นเฉินถิงเซียวเดินวางมาดเข้ามาอย่างนี้แล้ว รีบเดินตามเข้าไป “คุณผู้ชายคะ...ไม่ทราบว่าคุณมาหา...”

“มาหาประธานมู่ของพวกเธอ” เฉินถิงเซียวหันหน้ากลับไป เอ่ยนิ่งๆออกไป

ถูกสายตาเยือกเย็นของเฉินถิงเซียวจ้องเข้ามา คำพูดตรงปากที่ว่า “ไม่ทราบว่าคุณได้นัดเอาไว้หรือเปล่า”คำนั้นของสาวประชาสัมพันธ์ได้เปลี่ยนมาเป็น “ประธานมู่อยู่ในห้องทำงาน...”

“ขอบคุณ” บนใบหน้าของเฉินถิงเซียวยังคงไร้สีหน้าใดๆออกมา พูดจบก็เดินเข้าลิฟต์ไป

จนประตูลิฟต์ปิดลง หญิงสาวประชาสัมพันธ์ถึงได้ตบลงบนหน้าอกผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกออกมาเสียยาวเหยียด สายตาของผู้ชายคนเมื่อกี้มันน่ากลัวชะมัด...

……

ในห้องทำงาน

หลังจากที่มู่เจิ้งซิวจัดการกับเอกสารชุดสุดท้ายเสร็จ ก็ได้ยินเสียงผลักประตูเข้ามา

ใครกันที่ไม่รักษากฎระเบียบอย่างนี้ เข้าห้องทำงานเขามาก็ไม่รู้จักเคาะประตูก่อน

เขาขมวดคิ้วเงยหน้าขึ้นไป ก็เห็นเข้ากับร่างสูงโปร่งของเฉินถิงเซียวที่ได้เดินเข้ามาเรียบร้อยแล้วกำลังหันไปล็อกประตูลง

“คุณชายเฉิน?” เขาวางปากกาในมือลง ลุกยืนขึ้น

สายตาของเฉินถิงเซียวกวาดมองไปยังกองเอกสารตรงหน้าเขาพวกนั้น เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าที่ยิ้มก็เหมือนไม่ยิ้ม “คุณท่านมู่ นี่ช่างตั้งใจทำงานเสียจริงๆเลยนะครับ”

เฉินถิงเซียวหรี่ตาลง บนใบหน้านั้นเป็นความเยือกเย็นที่หนาวจนจับกระดูก “ไม่ต้องคิดว่าเฉินชิงเฟิงหรือว่าคนตระกูลเฉินคนอื่นจะยังสามารถช่วยคุณได้ พวกเขาเองก็ยังดูแลตัวเองไม่ไหวกันอยู่แล้ว”

สีหน้าของมู่เจิ้งซิวเปลี่ยนไปอย่างมาก อ้าปากเหมือนกับถูกคนจี้จุดเอาไว้ก็ไม่ปาน แข็งค้างอยู่ตรงนั้นสักพักนึง พูดไม่ออกเลยแม้แต่ประโยคเดียว

ตอนนั้นเขาเคยเจอกับเฉินถิงเซียวมาก่อน แต่แค่มองเห็นผ่านๆในโกดังร้างแห่งนั้น

เฉินถิงเซียวตอนนั้นใบหน้าเปื้อนโคลนไปหมด สายตาเองก็เฉื่อยชา ดูไปแล้วเหมือนอย่างกับกลัวจนเป็นบ้าไปแล้ว

ตอนนั้นเขาก็คิดว่าเด็กคนนี้คงไร้ความสามารถไปเรียบร้อยแล้ว ต่อมาเขาก็ต้องการที่จะเกี่ยวดองกับตระกูลเฉิน คนตระกูลเฉินตอนนั้นเองก็คิดว่าเฉินถิงเซียวที่เป็นอย่างนั้นมันไม่เป็นดั่งที่หวัง ก็เลยตอบตกลงไปอย่างรวดเร็ว

ไม่ว่ายังไงเขาก็นึกไม่ถึงเลยว่าสิบปีต่อมา เด็กคนนั้นที่ในตอนนั้นเขาเห็นว่าไร้ค่า นึกไม่ถึงว่าจะมานั่งอยู่ในห้องทำงานของเขา คุกคามเขามาอย่างสงบนิ่งอย่างนี้

มีชีวิตมาค่อนชีวิต คนที่เขามองผิดไปเป็นคนแรก ก็คือเด็กคนเมื่อตอนนั้น และก็คือเฉินถิงเซียวในตอนนี้

มู่เจิ้งซิวส่ายหน้า กลับไปนั่งบนเก้าอี้เหมือนเดิม น้ำเสียงแหบแห้งทั้งยังฟังดูสูงวัย “เรื่องอื่นฉันไม่รู้ ฉันตอนนั้นก็แค่เจอผู้หญิงคนนึงที่ด้านนอกโกดังร้างแห่งนั้น หน้าตาค่อนข้างที่จะคล้ายพ่อของคุณอยู่นิดหน่อย ก็คงจะเป็นน้องสาวพ่อของคุณ”

เฉินถิงเซียวเงยหน้าขึ้นไปทันที นัยน์ตาดำเปลี่ยนไปทันควัน เปร่งเสียงอันเยือกเย็นออกมา “ผมดูหลอกง่ายขนาดนั้นเลยหรอ?”

เขาไม่เชื่อคำพูดของมู่เจิ้งซิว

น้องสาวของเฉินชิงเฟิงชื่อว่าเฉินเหลียน เป็นแม่ของซือเฉิงหยู้ และก็เป็นคุณป้าของเขา

เฉินเหลียนกับแม่ของเฉินถิงเซียวเป็นเพื่อนสนิทกันมาหลายสิบปี หลังจากที่แม่ของเขาเกิดอุบัติเหตุ ในช่วงหลายปีนั้นเองหน้าของเฉินเหลียนก็ดูอมทุกข์ไปด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนที่เกิดเรื่องขึ้นกับแม่ของเขา ตัวเฉินเหลียนก็อยู่ที่ต่างประเทศ

“คุณชายเฉิน ฉันมันก็อายุปูนนี้แล้ว ไม่ต้องการอะไรแล้ว เพียงแค่อยากจะรักษาธุรกิจของบริษัทมู่ซื่อเอาไว้เท่านั้นเอง” มู่เจิ้งซิวเหมือนจะเหนื่อยล้าอย่างมาก พิงเข้ากับพนักเก้าอี้ ถอนหายใจออกมา

เขาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปหลอกลวงเฉินถิงเซียวเลย