ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 192

บทที่192 มาทำงานที่เสิ้งติ่ง

มู่น่อนน่อนวางสายโทรศัพท์แล้วหันไปพูดกับเสิ่นเหลียง “เฉินถิงเซียวให้ฉันไปส่งเอกสารให้เขาที่บริษัท”

“ฉันไม่เป็นไรอยู่แล้ว ไปส่งเธอเอาของที่บ้านแล้วค่อยไปเสิ้งติ่งพร้อมกัน” เสิ่นเหลียงเขย่ากุญแจรถในมือแล้วพูด

ด้วยเหตุนี้ มู่น่อนน่อนและเสิ่นเหลียงกลับบ้านไปเอาเอกสารด้วยกัน จากนั้นก็ไปที่บริษัทเสิ้งติ่งพร้อมกัน

หลังจากเสิ่นเหลียงขับรถเข้าไปในลานจอดรถ มู่น่อนน่อนก็ตรงขึ้นลิฟต์เฉพาะ ตรงไปยังออฟฟิศของเฉินถิงเซียวที่ชั้นบนสุด

……

เมื่อเธอมาถึงออฟฟิศของเฉินถิงเซียว เฉินถิงเซียวก็กำลังยืนหันหลังให้เธออยู่หน้าหน้าต่างฝรั่งเศส ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่บ้าง

“เอาของมาส่งให้แล้ว” มู่น่อนน่อนเดินเข้าไป วางเอกสารลงบนโต้ะทำงานของเขา

เฉินถิงเซียวได้ยินจึงหันกลับมา พูด “ยังไม่เคยพาเธอไปดูเสิ้งติ่งเลย”

“หืม?” อยู่ ๆ พูดเรื่องนี้ขึ้นมาจะทำอะไรน่ะ?

เฉินถิงเซียวพูดต่อ “ฉันให้คนพาเธอไปชมสักหน่อยว่ายังไง?”

พาฉันไปชมเสิ้งติ่งเนี่ยนะ?

“ฉันจะให้จือหยั่นพาเธอไป” เฉินถิงเซียวพูดขบก็แย้งกับตัวเองอีกครั้ง “ไม่สิ หรือจะให้เสิ่นเหลียง”

มู่น่อนน่อนไม่ได้สนใจกับการเยี่ยมชมเสิ้งติ่งอะไรนั่นมากนัก เธอชี้ไปที่เอกสารบนโต้ะแล้วถามเฉินถิงเซียว “ไม่ดูเอกสารก่อนเหรอ?”

“ไม่ได้สำคัญมากหรอก” เฉินถิงเซียวแม้แต่หน้าก็ไม่เงยขึ้นมา แล้วหยิบมือถือมาโทรหากู้จือหยั่น

มู่น่อนน่อน “.....”

ไม่สำคัญมากแล้วยังโทรให้เธอเอามาส่งให้เขาทำไม?

ไม่นานกู้จือหยั่นก็เข้ามา

กู้จือหยั่นปรากฏตัวพร้อมกับรอยคล้ำใต้ตาสองข้างที่ทั้งดำทั้งลึก “ทำไม?”

“พามู่น่อนน่อนไปดูเสิ้งติ่งหน่อย” เฉินถิงเซียวหันมามองกู้จือหยั่นแล้วสั่ง

กู้จือหยั่นเองก็ประหลาดใจเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด

แต่เมื่อนึกถึงการทำงานหนักของเฉินถิงเซียวในช่วงนี้ เขาก็พยักหน้า “ไป ๆ ๆ ฉันจะพาเธอไปเยี่ยมชมบริษัทของสามีเธอสักหน่อย”

มู่น่อนน่อนถูกเขาเล่นตลกแบบนี้ สีหน้าของเธอค่อนข้างไม่สบายใจ

เสียงเย็นของเฉินถิงเซียวดังขึ้นจากด้านหลัง “เรียกเสิ่นเหลียงให้พาเธอไปดู”

กู้จือหยั่นโบกมือโดยตรง “เสิ่นเสี่ยวเหลียงเพิ่งมาอยู่ได้นานเท่าไหร่กัน ตัวเธอเองก็ยังไม่คุ้นเคยกับเสิ้งติ่งเลย”

มาถึงข้างนอกห้แง มู่น่อนน่อนถึงได้ถามกู้จือหยั่น “ทำไมอยู่ดี ๆ เฉินถิงเซียวถึงเรียกฉันมาชมเสิ้งติ่งล่ะ?”

เธอก็ฉลาดพอตัว เฉินถิงเซียวให้เธอมาส่งเอกสารอะไรนั่น ็เป็นแค่การบังหน้าเท่านั้น ก็ไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนอีก

กู้จือหยั่นครุ่นคิดสักครู่แล้วถามเธอ “เธอลาออกแล้วใช่มั้ย?”

มู่น่อนน่อนพยักหน้า

“เขา...” กู้จือหยั่นพูดอย่างไม่ค่อยมั่นใจ “อาจจะอยากให้เธอมาทำงานที่เสิ้งติ่ง แต่คงไม่อยากพูดออกมาตรง ๆ ก็เลยให้ฉันพาเธอชมบริษัทเสิ้งติ่ง จากนั้นจะได้ล่อให้เธอมาทำงานที่นี่ล่ะมั้ง?”

พูดถึงตอนสุดท้าย กู้จือหยั่นก็เหมือนจะรู้สึกว่าความคิดนี้ไม่เมคเซ้นส์เท่าไหร่

“หา?” มู่น่อนน่อนไม่คิดว่าความคิดของกู้จือหยั่นนั้นถูกต้อง “เขาพูดตรง ๆ ก็ได้นี่”

กู้จือหยั่นพูดอย่างรวดเร็ว “ก่อนหน้านี้เขาใช้เส้นให้เธอ เธอก็ปฏิเสธเขาไปไม่ใช่เหรอ? เธอยังบอกอยู่เลยว่าไม่เต็มใจจะมาที่เสิ้งติ่ง”

“นายรู้ได้ยังไงว่าก่อนหน้านี้เขาใช้เส้นให้ฉัน แล้วฉันบอกไม่เต็มใจจะมา?” มู่น่อนน่อนเขาด้วยความสงสัย

กู้จือหยั่น “.....อ่า นั่นมัน.....ฉันพาเธอลงไปดูก่อนแล้วกันนะ....”

เขาพูดได้ไหมว่าเป็นเพราะเขาแอบได้ยินการสนทนาระหว่างมู่น่อนน่อนกับเฉินถิงเซียวทางโทรศัพท์เมื่อนานมาแล้ว?

……

สุดท้าย ก็กลายเป็นเสิ่นเหลียงที่พามู่น่อนน่อนเดินชมเสิ้งติ่ง

เพราะยังไงซะกู้จือหยั่นก็เป็นเจ้านายอยู่ครึ่งหนึ่ง ให้พามู่น่อนน่อนเดินเที่ยวชมเสิ้งติ่ง ก็จะเป็นการโอ้อวดอย่างแจ่มแจ้งเกินไปหน่อย