ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 195

บทที่195 เป็นหมูแปลงมารึไง?

มู่น่อนน่อนยิ่งคิด ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองคิดไม่ผิด

ถ้าให้คนอื่นมาบอกว่าหาไม่เจอ มู่น่อนน่อนก็จะเชื่ออยู่ แต่เป็นเฉินถิงเซียวนั้นไม่มีทาง

ความมั่นใจในตัวเองของเฉินถิงเซียว มันออกมาจากกระดูกดำเลยทีเดียว

พอเกิดความคิดนี้ขึ้นมาแล้ว ก็หยุดคิดไม่ได้อีกเลย

มู่น่อนน่อนครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ตลอดทั้งวัน

เมื่อเลิกงาน เธอรีบร้อนนั่งรถกลับบ้าน คิดจะคุยเรื่องนี้กับเฉินถิงเซียว

แต่เมื่อเธอกลับมาถึงบ้าน เฉินถิงเซียวยังไม่กลับมา

อาหูทำอาหารเสร็จก็หนึ่งทุ่มเข้าไปแล้ว แต่เฉินถิงเซียวก็ยังไม่กลับมา

อาหูเห็นว่าดึกแล้ว จึงเกลี้ยกล่อมมู่น่อนน่อน “คุณหญิงน้อย กินก่อนเถอะค่ะ คุณชายจะกลับมาตอนไหนก็ไม่ทราบนะคะ”

“ไม่เป็นไร ฉันจะรออีกหน่อย”

เฉินถิงเซียวไปบริษัทเฉินซื่อวันแรก จะต้องยุ่งมากแน่ นี่เป็นเรื่องปกติ

รอไปอีกสักพัก เมื่อเห็นว่าเฉินถิงเซียวยังไม่กลับมา มู่น่อนน่อนจึงเตรียมจะโทรหาเฉินถิงเซียว

แต่เธอเพิ่งจะหยิบมือถือขึ้นมา ก็มีสายโทรเข้ามา

เธอหรี่ตามอง เป็นเฉินถิงเซียวที่โทรมาพอดี

มู่น่อนน่อนรับสายล้วนถามเขา “นายจะกลับมาเมื่อไหร่?”

“เพิ่งจะประชุมเสร็จ คืนนี้น่าจะกลับไปดึกมาก เธอนอนไปก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอฉัน” เฉินถิงเซียวกดเสียงเบาลงเล็กน้อยเจือความอ่อนโยนอย่างเดิม แต่กลับผสมปนความเหนื่อยล้า

การประชุมนี้ดำเนินไปนานมาก เขาก็ไม่สังเกตเลยว่ามันดึกขนาดนี้แล้ว

เมื่อการประชุมจบลง เขาก็รีบโทรหามู่น่อนน่อนทันที

“เข้าใจแล้ว……”

แม้ว่าช่วงเธอและเฉินถิงเซียวจะไม่ได้เข้างานเลิกงานด้วยกัน แต่ตอนเช้าก็ออกจากบ้านไปพร้อมกัน และตอนเย็นก็กลับบ้านมาพร้อมกัน

ตอนนี้เธอต้องเผชิญหน้ากับห้องที่ว่างเปล่าคนเดียว มู่น่อนน่อนก็ยังรู้สึกไม่เคยชิน

เธอกินข้าว กลับเข้าห้อง หอบคอมพิวเตอร์มาเขียนต้นฉบับ

เธอเขียนไปพลางคอยเฝ้าดูว่าด้านนอกมีเสียงรถยนต์หรือไม่

แต่ว่า การทำงานมาทั้งวันนั้นเหนื่อยมาก ผ่านไปไม่นานเธอก็เผลอพิงหัวเตียงหลับไป

ตอนที่เฉินถิงเซียวกลับมา สิ่งที่ฉันเห็นคือฉากนี้

ในห้องอบอุ่นเพียงพอ เฉินถิงเซียวเดินเข้าไปในห้องนอน แว่บแรกก็เห็นมู่น่อนน่อนที่นอนหลับเอียงหัวพิงอยู่กับหัวเตียง

มือสองข้างของเธอยังวางอยู่บนแป้นพิมพ์โน๊ตบุ๊ค ผมหน้าม้ากระดกขึ้น ผมยาวสยายออก

เฉินถิงเซียวค่อย ๆ ย่องเข้าไป เอื้อมมือดึงคอมพิวเตอร์ที่อยู่ใต้มือมู่น่อนน่อนออกมา

แม้เขาจะขยับอย่างเงียบเชียบ แต่มู่น่อนน่อนนั้นหลับตื้นเกินไป จึงถูกปลุกตื่นขึ้นมา

มู่น่อนน่อนลืมตาด้วยความง่วงงุน มองคนตรงหน้าอย่างยังไม่ตื่นดี พูดอย่างสะลึมละสือ “กลับมาแล้วเหรอ?”

ดวงตาของเธอพร่ามัว เธอนอนเอียงหัวพิงหัวเตียงนานเกินไป พอเธอขยับทั้งร่างก็เหมือนจะร่วงลงบนเตียง

เฉินถิงเซียวยื่นมือออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อพยุงหัวของเธอ มืออีกข้างโอบรอบเอวของเธอเพื่อให้เธอหลับไป เอ่ยเสียงทุ้มนุ่ม “อืม นอนเถอะ”

มู่น่อนน่อนได้ยิน ก็หลับไปอีกครั้งจริง ๆ อย่างสะลึมสะลือ

ตั้งแต่เธอนอนลงบนเตียงจนถึงหลับไป ใช้เวลาเพียงสิบวินาที

เฉินถิงเซียวมองใบหน้าของเธอที่หลับอย่างเงียบสงบ ก็อึ้งไปเล็กน้อย อดเอื้อมมือไปบีบจมูกของเธอไม่ได้ พูดพึมพำ “เป็นหมูแปลงมารึไง?”

เขาไปอาบน้ำในห้องน้ำกลับมาถึงเพิ่งจะได้นอนลงบนเตียง มู่น่อนน่อนที่หลับไปแล้วเหมือนจะรู้สึกตัว เธอซุกเข้าไปในอ้อมแขนของเฉินถิงเซียวโดยอัตโนมัติ

เฉินถิงเซียวเห็นท่าทางนั้น แววตาของเขาก็ฉายแววอ่อนโยนแล้วกอดเธอไว้ในอ้อมแขน ไม่นานก็เข้าสู่ความฝัน

……

วันต่อมา