ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 196

บทที่196 ยังคิดจะติดชาร์ตคำค้นหายอดฮิตอีก?

วันที่สอง หกโมงมู่น่อนน่อนออกจากบ้านไปที่โรงแรมจีนติ่ง

เพราะเฉินถิงเซียวบอกว่าจะกินอาหารที่โรงแรมจีนติ่งตอนเจ็ดโมง เธอจะอยู่ที่บ้านก็ไม่ได้เป็นอะไร แต่ไปเร็วหน่อยจะดีกว่า

ตอนที่เธอไปถึงโรงแรมจีนติ่ง ก็เป็นเวลาหกโมงสี่สิบ

เธอก้าวเท้าแรกถึงห้องพิเศษ ก้าวต่อมาซือเฉิงหยู้ก็มาถึงแล้ว

ซือเฉิงหยู้เข้ามาในห้องพิเศษ พบว่าเฉินถิงเซียวไม่อยู่ ก็ถามเธอ “ถิงเซียวยังไม่มาเหรอ?”

มู่น่อนน่อนดูเวลาเล็กน้อย พบว่าใกล้จะเจ็ดโมงแล้ว เธอถอนหายใจแล้วพูด “ตั้งแต่เขากลับมาจากบริษัทเฉินซื่อ ก็ยุ่งทั้งวันจนไม่เห็นเงาเลย”

ในน้ำเสียงของมู่น่อนน่อนซ่อนความกังวลไว้ไม่มิด

ซือเฉิงหยู้เปลี่ยนเรื่องอย่างไม่แสดงอารมณ์ “วันนี้เสี่ยวฉินเองก็อยากตามมาด้วย แต่จากนั้นก็มีเพื่อนร่วมชั้นมาชวนเขาไปเตะบอล เขาก็วิ่งตามเพื่อนไปเลย”

มู่น่อนน่อนเองก็ไม่ได้เจอเฉินเจียฉินมาสักพักแล้ว ใจยังรู้สึกคิดถึงเขาอยู่บ้างจึงพูดคุยด้วยกันกับซือเฉิงหยู้

ทั้งสองคนคุยไปด้วย รอเฉินถิงเซียวไปด้วย

แต่เฉินถิงเซียวสายแล้วก็ยังไม่มา

เวลาผ่านหนึ่งทุ่มไปอย่างรวดเร็ว

เฉินถิงเซียวเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้นเสมอ และไม่ใช่คนที่ไม่รักษาเวลา จนถึงตอนนี้เขายังไม่มา คงไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอกนะ....

มู่น่อนน่อนโทรหาเฉินถิงเซียว แต่กลับถูกตัดสาย

เธอขมวดคิ้วมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสาย สีหน้าค่อนข้างย่ำแย่

ซือเฉิงหยู้เห็นท่าทางนั้นก็ถามเธอ “เป็นอะไรไป?”

“ไม่....” มู่น่อนน่อนเม้มปาก แล้วยิ้มอย่างฝืน ๆ “เฉินถิงเซียวยังไม่มา น่ากลัวว่าคงเป็นเพราะเรื่องของบริษัททำให้ล่าช้า อย่างนั้นเรามาสั่งอาหารกันก่อนเถอะ”

ซือเฉิงหยู้ก็เหมือนกับเธอ ต่างยังไม่ได้กินข้าวเย็นกันมาเลย บางทีเฉินถิงเซียวอาจจะถูกเรื่องอะไรบางอย่างพันขาอยู่ กว่าจะมาได้ก็ดึกมาก หรือจะให้ซือเฉิงหยู้กับเธอท้องหิวอยู่ด้วยกันงั้นเหรอ?

ซือเฉิงหยู้พูดอย่างไม่ถือสา “ไม่ต้องหรอก รออีกหน่อยเถอะ”

จนถึงเวลาสองทุ่ม มู่น่อนน่อนจึงตัดสินใจไม่รอแล้ว ให้ซือเฉิงหยู้สั่งอาหารอย่างเข้มแข็ง

ด้วยเหตุนี้ มื้อนี้ที่เดิมทีเป็นมื้อเย็นที่มีสามคน กลายเป็นซือเฉิงหยู้กับมู่น่อนน่อนสองคน

ทั้งสองกินข้าวเสร็จก็จิบชากันต่อ แล้วเฉินถิงเซียวก็เพิ่งจะมาสายโด่ง

มู่น่อนน่อนเมื่อเห็นว่าเฉินถิงเซียวเข้ามา ก็ก้มหน้าลงมองชาในถ้วย

ตอนนี้เธอเห็นเฉินถิงเซียวก็โมโหขึ้นมา

ไม่มีเวลาก็อย่าเลือกวันนี้สิ ถ้ายุ่งมากก็โทรมาหน่อยไม่ได้เลยรึไง?

ซือเฉิงหยู้รินชาให้เฉินถิงเซียวแล้วยื่นให้เขา ถามอย่างอบอุ่น “ยุ่งมากเลยเหรอ?”

เฉินถิงเซียวนั่งลงข้างมู่น่อนน่อน มือข้างหนึ่งมองบนพนักพิงข้างหลังของมู่น่อนน่อนอย่างเคยชิน แสดงความเป็นเจ้าของอย่างเต็มที่

สายตาของซือเฉิงหยู้หยุดที่มือของเฉินถิงเซียวไม่กี่วินาที ก่อนจะละออกอย่างรวดเร็วราวกับการเหลือบมอง

“ยังโอเคครับ” เฉินถิงเซียวหยิบถ้วยชาขึ้นมาดื่มจนเกลี้ยง มองมู่น่อนน่อนเล็กน้อยแล้วถาม “พวกเธอกินกันแล้วเหรอ?”

ซือเฉิงหยู้พูด “อืม นายไม่มาสักที พวกเราเลยสั่งมากินแล้ว”

เฉินถิงเซียวไม่พูดอะไร เพียงแค่หันไปมองมู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกว่าเขากำลังมองมาที่ตัวเอง และเอาแต่ตั้งอกตั้งใจดื่มชา

โกรธเหรอ?

“อืม ที่จริงจะรีบมาเร็วสักหน่อย แต่มีอุบัติเหตุรถชนกันเล็กน้อยระหว่างทาง มือถือก็ตกลงมาพังด้วย” เฉินถิงเซียวพูดมองไปที่ซือเฉิงหยู้

มู่น่อนน่อนที่อยู่ข้าง ๆ แม้จะแสดงสีหน้าว่าไม่สนใจเขา แต่ตอนที่เขาพูด เธอกลับหูผึ่งได้ยินอย่างชัดเจน

เสียงของเขาเพิ่งจะเงียบลง มู่น่อนน่อนก็หันหน้าไปอย่างรวดเร็วแล้วถาม “นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?”