ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 197

บทที่197 ให้ใจเย็นกันสักหน่อย

เฉินถิงเซียวมองมู่น่อนน่อนด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “โทษฉัน?”

เมื่อคืนนี้เฉินถิงเซียวไม่มาสักที มู่น่อนน่อนก็เลยค่อนข้างโทษเขาจริง ๆ

แต่หลังจากที่เขาอธิบายแล้ว มู่น่อนน่อนก็ไม่ได้โทษเขาอีก

แต่น้ำเสียงที่เขาพูดไปเมื่อกี้ฟังแล้วมันทำให้รู้สึกแย่

“เปล่า” มู่น่อนน่อนไม่อยากพูดอะไรกับเขามากกว่านี้ หมุนตัวลงจากเตียงแล้วกอดเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำ

น้ำเสียงของเฉินถิงเซียวก่อนหน้านี้นั้น พูดราวกับว่าเธออยากเป็นข่าวกับซือเฉิงหยู้อย่างนั้นแหละ

ก่อนหน้านี้ที่เธอบอกว่าถ้าขึ้นคำค้นหายอดนิยมอีกไม่กี่ครั้งก็เดบิวต์ได้แล้วนั่น มันเป็นเพียงแค่เรื่องล้อเล่นเท่านั้น

มู่น่อนน่อนโกรธ หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็เปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา ไม่สนใจเฉินถิงเซียวสักนิด แล้วเดินลงมาชั้นล่างทันที

ขณะที่กินอาหารเช้ากันอยู่ ทั้งคู่ไม่พูดอะไรเลยสักประโยค และแยกย้ายกันไปทำงานที่บริษัทตัวเอง

เมื่อมู่น่อนน่อนมาถึงบริษัทเสิ้งติ่ง ก็เจอกับเสิ่นเหลียง

เสิ่นเหลียงรีบลากเธอมาอีกด้านหนึ่ง “เธอกับราชาภาพยนตร์ซือไปกินข้าวด้วยกันเหรอ?”

ที่เสิ่นเหลียงถามแบบนี้ คงเพราะเห็นข่าวนั้นแล้วแน่ ๆ

มู่น่อนน่อนพยักหน้าอย่างไร้ชีวิตชีวา “เดิมที เป็นเฉินถิงเซียวที่นัดพี่ใหญ่ไปกินข้าว เฉินถิงเซียวยังอยู่ที่บริษัท ฉันก็เลยล่วงหน้าไปก่อน”

เธออธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้เสิ่นเหลียงฟังแบบสั้น ๆ

เสิ่นเหลียงเสยผมตัวเองโดยไม่สนใจภาพลักษณ์ “แต่ว่า ทำไมราชาภาพยนตร์ซือถึงไม่ระวังตัวแบบนี้ล่ะ? ช่วงนี้ถูกคนแอบถ่ายได้ตลอด......”

ใช่แล้ว ซือเฉิงหยู้อยู่ในวงการบันเทิงมากว่าสิบปีแล้ว ควรจะรู้สึกไวต่อพวกปาปารัสซีแล้ว

แต่ว่า ช่วงนี้เขาถูกแอบถ่ายบ่อย ๆ อีกทั้งภาพที่ออกมายังชัดเจนมาก......

ยิ่งคิด ในใจของมู่น่อนน่อนก็ยิ่งรู้สึกแปลกยิ่งขึ้น

เธอกับเสิ่นเหลียงพูดไป พร้อมเดินไปยังประตูลิฟต์

ประตูลิฟต์เปิดออก คนที่เดินออกมาจากด้านในก็คือซือเฉิงหยู้และผู้จัดการของเขาสวี่จูน

เมื่อไม่มีคนนอก ซือเฉิงหยู้ก็ยิ้มแล้วเรียก “น่อนน่อน”

มู่น่อนน่อนมองเขาด้วยสายตาที่ซับซ้อน “อืม” น้ำเสียงเหินห่าง

นัยน์ตาของซือเฉิงหยู้วาบประกายเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น

ในขณะที่เขากำลังหันหลังไปนั้น มู่น่อนน่อนกลับเรียกเขาเอาไว้อย่างกะทันหัน “พี่ใหญ่ เมื่อวานตอนที่อยู่โรงแรมจีนติ่งคุณไม่รู้เลยจริง ๆ เหรอว่าถูกแอบถ่ายอยู่?”

ซือเฉิงหยู้หันหลังให้เธอ เขาไม่ได้หันกลับมา แต่ร่างกายของเขาชะงักไปเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด

แต่กลับเป็นสวี่จูนที่อยู่ข้าง ๆ เขา หันกลับมามองมู่น่อนน่อนแวบหนึ่ง ด้วยสายตาแปลกประหลาด

ผ่านไปสองวินาที ซือเฉิงหยู้ถึงหันหน้ากลับมา แววตารู้สึกเสียใจ “ขอโทษ ฉันเองที่ประมาท แต่ว่าฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้ดีเอง”

รอยยิ้มและน้ำเสียงของเขาอบอุ่นเหมือนเดิม แต่มู่น่อนน่อนฟังคำพูดของเขาแล้ว กลับขมวดคิ้ว

รอจนซือเฉิงหยู้เดินไปไกลแล้ว เสิ่นเหลียงจึงเข้าไปพูดข้างหูของมู่น่อนน่อน “ราชาภาพยนตร์ไม่เหมือนกัน ทั้งอ่อนโยนทั้งมีน้ำใจ จะหาแฟนต้องหาแบบนี้แหละ”

มู่น่อนน่อนละสายตากลับมา ส่ายหัวแล้วพูด “ฉันไม่คิดแบบนั้น”

“เธอไม่คิดแบบนั้นอยู่แล้ว เพราะยังไงเธอก็มีบอสใหญ่ของพวกเราไง......”

เสิ่นเหลียงพูดอยู่ข้างหูของเธอไม่หยุด แต่มู่น่อนน่อนไม่มีกะจิตกะใจจะฟังแล้ว

ตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรก ซือเฉิงหยู้ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นและมีน้ำใจ ทำให้คนรู้สึกดี เป็นคนที่ทำให้คนรู้สึกอยากเข้าใกล้

แต่ว่า ในช่วงหลายครั้งที่ผ่านมา เธอยิ่งเห็นซือเฉิงหยู้ ก็รู้สึกว่าเขาแปลก ๆ

เมื่อมองย้อนกลับไป เธอเพิ่งพบว่าตนเองไม่เคยเห็นซือเฉิงหยู้โกรธเลยสักครั้ง แม้จะเปลี่ยนสีหน้าก็ไม่เลยสักครั้ง

ใบหน้าของเขามักจะมีแต่รอยยิ้ม ราวกับว่าแม้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ไม่โกรธ เป็นคนที่สงบแบบนั้นเสมอ

ไม่มีใครรู้ว่าเรื่องอะไรที่สามารถทำให้เขาโกรธจนควบคุมตัวเองไม่ได้