ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 218

บทที่218 ฉันรักเขามากต่างหาก

มู่น่อนน่อนออกคำสั่งทันที “ไปส่งโรงพยาบาล”

บอดี้การ์ดได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้ขยับทันที แต่ว่าก็หันไปมองเฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียวมองหน้าบอดี้การ์ด “ไม่ได้ยินคำสั่งของคุณหญิงน้อยเหรอ? พาเธอไปโรงพยาบาล! ”

มู่น่อนน่อนได้ยินเสียงของเขา แล้วก็หันหน้าไปมองหน้าเขา

เฉินถิงเซียวหรี่ตา เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ไม่ขยับ สีหน้าที่เรียบเฉยของเราดูน่ากลัวเล็กน้อย และก็ทำให้คนเดาไม่ถูกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

มู่น่อนน่อนมองเขา อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ว่าก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

อุบัติเหตุทางรถยนต์ก่อนหน้านี้ มู่น่อนน่อนก็คิดอยู่แล้วว่าผู้ก่อเหตุอาจจะเป็นมู่หวั่นขี

อย่างไรก็ตาม คนที่อยากจะเห็นเธอตายมากที่สุด ก็คือมู่หวั่นขี

แล้วนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่มู่หวั่นขีพยายามจะฆ่าเธอ

เธอเดาได้ว่าเฉินถิงเซียวต้องรู้อยู่ตั้งแต่แรกแล้วว่ามู่หวั่นขีเป็นผู้ก่อเหตุ และก็ไม่มีวันปล่อยมู่หวั่นขีไปอย่างแน่นอน

แต่ว่า ตอนที่เธอเห็นวิธีที่เฉินถิงเซียวมากับมู่หวั่นขีนั้น เธอก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ

อย่าว่าแต่มู่หวั่นขีเลย ไม่ว่าจะใครก็ตามตอนที่กำลังมีสติอยู่นั้น ถ้าเกิดว่าถูกคนเอามีดกรีดเนื้อของตัวเอง ก็รับไม่ได้หรอก

“ครับ”

บอดี้การ์ดได้รับคำสั่งจากเฉินถิงเซียว ก็ประคองมู่หวั่นขีขึ้นมาจากพื้นแล้วก็พาออกไปข้างนอกทันที พาเธอไปส่งโรงพยาบาล

สือเย่เดินตามออกไปอย่างช่างสังเกต เหลือเฉินถิงเซียวกับมู่น่อนน่อนไว้ในห้องเพียงสองคน

ไฟในห้องสว่าง แล้วก็เต็มไปด้วยกลิ่นเลือด

มู่น่อนน่อนหันหน้ามา ก็เห็นเนื้อของมู่หวั่นขีที่ถูกบอดี้การ์ดพวกนั้นหั่นออกมา

“อ้วก……”

ความรู้สึกคลื่นไส้พลุ่งพล่าน กระเพาะอาหารปั่นป่วน มู่น่อนน่อนเบะปากโค้งตัวเตรียมจะอาเจียน

เฉินถิงเซียวลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที เดินเข้าไปประคองมู่น่อนน่อน ขมวดคิ้วแล้วก็ลูบหลังให้เธอ แล้วก็พูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ “พวกเราออกไปก่อน”

มู่น่อนน่อนรู้สึกทรมานอย่างมาก แล้วก็เดินตามเฉินถิงเซียวออกไปอย่างเชื่อฟัง

เฉินถิงเซียวกอดมู่น่อนน่อนแล้วเปิดประตูเดินออกไป แล้วก็เจอกับซือเฉิงหยู้ที่ไม่รู้ว่ายืนอยู่หน้าประตูนานแค่ไหนแล้ว

ซือเฉิงหยู้ใส่สูทสีกำ สวมเสื้อเชิ๊ตสีขาวด้านใน ดูอ่อนโยนและสง่างาม บนใบหน้ามีรอยยิ้มที่อ่อนโยนอยู่เสมอ

ก่อนหน้านี้ เพราะว่าท่าทางที่อ่อนโยนและดูไม่เป็นอันตรายของซือเฉิงหยู้เนี่ยแหละ ทำให้มู่น่อนน่อนไม่เพียงแต่ดูหนังของเขา แถมยังเป็นแฟนคลับเขาอีกด้วย

แล้วยิ่งตอนนี้เห็นท่าทางของซือเฉิงหยู้ตอนนี้ มู่น่อนน่อนก็รู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

สายตาซือเฉิงหยู้กวาดไปมองที่พวกเขาสองคน ยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ถิงเซียว ฉันขอบคุณมากที่นายปล่อยหวั่นขีไป”

น้ำเสียงยังคงอ่อนโยนเหมือนโดน เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นยังงั้น

มู่น่อนน่อนขมวดคิ้ว ซือเฉิงหยู้กำลังจงใจกวนประสาทเฉินถิงเซียว

เธอจับมือเฉินถิงเซียว แล้วก็มองหน้าซือเฉิงหยู้อย่างเย็นชา “มู่หวั่นขีจะได้รับบทลงโทษที่เธอควรจะได้รับ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับว่าพวกเราจะปล่อยหรือไม่ปล่อยเธอไป”

“น่อนน่อนพูดแบบนี้ ก็ถือว่าจริงอยู่” รอยยิ้มในแววตาของซือเฉิงหยู้นั้นลึกซึ้งขึ้นกว่าเดิม ลึกจนแปลกประหลาด

คำพูดของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และถามเธอว่า “นี่คงเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นวิธีการที่ถิงเซียวจัดการอะไรสินะ ถึงแม้ว่าวิธีการของเขาจะดูโหดร้าย แต่เขาก็ทำเพราะเธอนะ เธออย่ากลัวเขาเพราะเรื่องนี้เลยนะ”

ภายใต้แววตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของซือเฉิงหยู้นั้น ซ่อนเร้นไปด้วยความอาฆาตพยาบาท

ก่อนหน้าที่มู่น่อนน่อนจะแต่งงานกับเฉินถิงเซียวนั้น ก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง

สาวน้อยที่อาศัยอยู่โลกที่สงบสุขและเจริญรุ่งเรือง อย่างมากก็แค่โดนมีดบาดนิ้วตอนหั่นผัก จะเคยเห็นวิธีการที่โหดร้ายแบบเฉินถิงเซียวที่ไหนกัน แน่นอนว่าต้องรู้สึกกลัวอยู่แล้ว

ซือเฉิงหยู้เคยติดต่อกับมู่น่อนน่อนหลายครั้งขนาดนี้ แน่นอนว่าเขาย่อมรู้จักมู่น่อนน่อนเป็นอย่าง