ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 222

เซียวชู่เหอในตอนนี้ก็ไม่ได้สนใจภาพลักษณ์ของตัวเองแล้วเช่นกัน ลุกขึ้นมาจากพื้นแล้วพูดอธิบายกับเขาออกไป “ฉันเป็นแม่ของเธอนะ! ฉันเป็นแม่ของมู่น่อนน่อน!”

เสื้อผ้าบนร่างของเซียวชู่เหอมองดูแล้วดูเหมือนว่าจะไม่ได้ราคาถูก แต่ใบหน้าที่บวมเป่งของเธอนั้น ทั้งยังเพิ่งจะถูกการ์ดโยนลงไปบนพื้นด้วยอีก ในเวลานี้มองดูแล้วดูกระเซอะกระเซิงไปหน่อย

ในดวงตาของการ์ดมีประกายความดูถูกทอดผ่านออกมา “ในเมื่อคุณเป็นแม่ของคุณผู้หญิงของพวกเรา คุณมาหาเธอทำไมไม่รู้จักโทรหาเธอล่ะครับ?”

“ฉัน...”

เซียวชู่เหอถูกการ์ดถามออกมาจนไม่มีอะไรจะพูด

เธอไม่รู้ว่าตัวเองกับมู่น่อนน่อนทำไมถึงได้กลายมาเป็นอย่างนี้ได้เสียได้

เมื่อก่อนล้วนเป็นมู่น่อนน่อนที่หมุนเวียนอยู่รอบตัวเธอ มองเธอมาด้วยสายตาที่เฝ้ารอคอยอยู่เสมอ

แต่ทว่าตอนนี้ มู่น่อนน่อนแม้แต่สายของเธอก็ยังไม่รับเลย คิดอยากจะเจอมู่น่อนน่อนสักครั้งมันก็ยากเสียขนาดนั้น

“รีบไปเถอะ” การ์ดทิ้งเอาไว้ประโยคนึงไปด้วยความรำคาญ แล้วก็ได้ผันร่างเดินออกไป

เซียวชู่เหอไม่ได้เดินตามไปอีก

เธอนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อก่อนหน้านี้ที่การ์ดบอกว่ามู่น่อนน่อนไม่อยู่บ้าน ก็เชื่อนึกว่าเป็นเรื่องจริง จึงรีบนั่งลงข้างถนนรอมู่น่อนน่อนกลับมา

มู่น่อนน่อนกลับมาจะต้องผ่านตรงนี้อยู่แล้ว เธอก็จะรออยู่ตรงนี้

มู่น่อนน่อนเห็นเธอแล้ว จะต้องรับเธอไปด้วยแน่

เพราะถึงยังไงเธอก็เป็นแม่ของมู่น่อนน่อนนี่

พอคิดอย่างนี้แล้ว บนใบหน้าของเซียวชู่เหอก็ปรากฏสีหน้ามั่นใจออกมา

เธอรออยู่ตลอดจนถึงบ่ายห้าโมง ทั้งร่างใกล้จะหนาวจนแข็งไปหมดแล้ว กว่าจะได้เห็นเข้ากับรถคันหนึ่งที่ขับขึ้นมา

บนใบหน้าของเซียวชู่เหอมีสีหน้าดีใจออกมา แล้วก็วิ่งออกไปขวางรถเอาไว้

คนที่ขับรถก็คือสือเย่ เฉินถิงเซียวนั่งอยู่เบาะหลัง กำลังถือโทรศัพท์ดูสตอรี่ในวีแชทของมู่น่อนน่อน

“คุณผู้ชายครับ ด้านหน้ามีคนขวางรถอยู่ครับ”

เสียงของสือเย่ดังออกมาจากทางด้านหน้า เฉินถิงเซียวไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไป “ดูสิว่าเป็นใคร”

สือเย่ได้ยินอย่างนั้น ก็จอดรถ

เซียวชู่เหอพอเห็นว่ารถจอดลงแล้ว ก็วิ่งเข้ามา

วิ่งไปพลางแล้วยังตะโกนออกไปพลาง “น่อนน่อน น่อนน่อนอยู่ในรถหรือเปล่า?”

ได้ยินเสียงนี้ ในที่สุดเฉินถิงเซียวก็ได้เงยหน้าขึ้นมา

ตอนที่เขาเห็นหน้าเซียวชู่เหออย่างชัดเจน ก็หรี่ดวงตาลงเล็กน้อย ยกยิ้มเย็นออกมาทันที แล้วก็ได้เปิดประตูลงจากรถไป

เซียวชู่เหอเห็นด้านหน้าเป็นคนขับรถคนนึง จึงนึกว่ามู่น่อนน่อนจะนั่งอยู่ตรงเบาะหลัง เธอก็เลยเดินไปตรงไปยังด้านหน้าหน้าต่างรถตรงที่นั่งเบาะหลัง จากนั้นประตูรถก็ถูกเปิดออกมา

เงาร่างสูงโปร่งของเฉินถิงเซียวปรากฏตัวออกมาในระยะสายตา เซียวชู่เหอได้ตะลึงงันไปเล็กน้อย แล้วก็ได้เปล่งเสียงออกไปอย่างตะกุกตะกัก “น่อน...น่อนน่อนไม่ได้อยู่ในรถหรอ?”

เฉินถิงเซียวปิดประตูรถ งอขาข้างนึงพิงเข้ากับรถอย่างไม่สนใจอะไร เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หาเธอ?”

“ใช่...ฉันหาเธอ” ถึงแม้ว่าคนตรงหน้าจะเป็นลูกเขยของเธอ แต่เธอกลับไม่กล้ามองเขาเลยแม้แต่น้อย

กลิ่นอายจากร่างของเขามันดุดันเกินไป แม้ว่าฟ้าจะมืดครึ้ม มองเห็นสีหน้าของเขาได้ไม่ค่อยจะชัดเจนเท่าไหร่นัก เธอก้มหน้าลงแล้วก็ยังสามารถรับรู้ได้ถึงสายตาเย็นชาของเขาที่กำลังล็อกอยู่ที่ร่างของตน

“หาเธอไปทำไม?”

เสียงของชายหนุ่มนั้นฟังไม่ออกเลยว่ากำลังอยู่ในอารมณ์แบบไหน แต่กลับทำให้แผ่นหลังของเซียวชู่เหอเย็นเฉียบขึ้นมา

“ฉันก็แค่อยากจะมาเยี่ยมเธอสักหน่อย...”

“ไม่คิดว่ามันสายเกินไปหรอ?” เสียงของเฉินถิงเซียวจู่ๆก็เบาลงหลายระดับ เผยความรู้สึกมืดครึ้มออกมา

เซียวชู่เหอรู้สึกว่าในคำพูดของเขานั้นได้แฝงไปด้วยความหมายบางอย่าง แต่ก็แยกแยะความหมายในคำพูดของเขาไม่ออกอยู่ชั่วขณะ “สายเกินไปอะไรกัน?”

“จากนี้ไปอย่ามาหามู่น่อนน่อนอีก”

ตำแหน่งที่พวกเขาอยู่ในตอนนี้ ห่างจากตัววิลล่าไม่ไกลเท่าไหร่นัก สามารถมองเห็นวิลล่าที่เปิดไฟสว่างออกมาได้