ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 223

สาวใช้ทั้งสองคนถูกคำพูดของเฉินถิงเซียวพูดออกมาจนมีสีหน้าเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีดออกมา พวกเธอนั้นเป็นถึงคนที่คัดเข้ามาอย่างดี ถึงแม้ว่าจะให้ไปอยู่ในกลุ่มคนเป็นกอง ก็ดูเป็นคนที่มีหน้าตาที่สวยโดดออกมา

นึกไม่ถึงว่า ฉินถิงเซียวจะบอกว่าพวกเธอน่าเกลียดออกมา

ทั้งสองคนยังอยากจะพูดอะไรออกไปด้วยความไม่ยินยอม อาหูก็ได้เดินเข้ามา “คำพูดของคุณผู้ชาย พวกเธอไม่เข้าใจกันหรือไง?”

สาวใช้หนึ่งในนั้นหัวไวกว่าเล็กน้อย เธอเอ่ยออกมาเสียงดังว่า “คุณผู้ชายคะ พวกเราเป็นคนที่ท่านปู่เฉินส่งมานะคะ คุณผู้ชายจะไล่พวกเราไปอย่างนี้หรอคะ? คุณไม่มองพวกเราอยู่ในสายตาสักนิดเลยหรอคะ?”

มู่น่อนน่อนได้ยินอย่างนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองสาวใช้คนที่พูดเล็กน้อย

สาวใช้คนนี้มาวันแรก มู่น่อนน่อนก็มีการสังเกตเห็นอยู่บ้างแล้วว่าในกลุ่มสาวใช้จะมีคนที่หน้าตาสวยบุคลิกภาพดีอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ส่วนใหญ่จะขาดบุคลิกภาพเฉพาะตัวไปหน่อย

และบุคลิกลักษณะจากร่างของสาวใช้คนนี้กลับไม่เหมือนสาวใช้เลยด้วยซ้ำ

มู่น่อนน่อนถามเธอไปอย่างสนอกสนใจ “เธอชื่ออะไร?”

สาวใช้มองมู่น่อนน่อนไปเล็กน้อย ในดวงตามีประกายความเหยียดหยามออกมา ถึงแม้ว่าจะไม่ได้แสดงออกมาชัดเจนนัก แต่มู่น่อนน่อนผู้ที่เป็นผู้หญิงเหมือนกัน เห็นมันอย่างชัดเจน

ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่สาวใช้ธรรมดาจริงๆสินะ

เฉินถิงเซียวเห็นอย่างนั้นแล้ว ก็แสดงสีหน้านิ่งขรึมออกมาเล็กน้อย ไม่พอใจต่อปฏิกิริยาของสาวใช้คนนั้นออกมาอย่างเห็นได้ชัด

มู่น่อนน่อนชิงพูดออกมาก่อนที่เฉินถิงเซียวจะระเบิดอารมณ์ออกมา “ในเมื่อคุณปู่เป็นคนเลือกมา ก็ควรจะรู้หน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบของสาวใช้สิ ตอนนี้ฉันถามเธอเธอก็ไม่กล้าจะพูดออกมา ดูเหมือนว่า เธอจะกำลังดูแคลนคุณปู่ฉันอยู่สินะ?”

มู่น่อนน่อนรู้อยู่แล้วว่า สาวใช้คนนี้ไม่ได้ดูแคลนท่านปู่เฉิน แต่คนที่สาวใช้คนนี้ดูแคลนนั่นก็คือเธอ

ตั้งแต่เมื่อวานที่มาวิลล่าจนถึงตอนนี้ สาวใช้คนนี้แสดงออกต่อเฉินถิงเซียวอย่างกระตือรือร้นเป็นพิเศษ ก่อนหน้านี้เธอก็ยังไม่กล้าจะฟันธง แต่ตอนนี้ก็รู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้มีความเป็นไปได้สูงมากที่จะมาเพียงเพื่อเฉินถิงเซียวแค่คนเดียว

บุคลิกลักษณะโดดเด่นออกมา รูปร่างบอบบางแค่มองก็รู้ว่าเป็นคนที่ดูแลรูปร่างมาอย่างดี ผิวเนียนนุ่ม ไม่เหมือนคนที่จะทำมาหากินได้เลย

นั่นก็ชัดเจนแล้วว่ามาเพื่อเฉินถิงเซียว

เพียงแต่ไม่รู้ว่านี่จะเป็นความต้องการของท่านปู่เฉินหรือเป็นผู้หญิงคนนี้ที่แฝงตัวเข้ามาเอง

สาวใช้รีบค้านคำพูดของมู่น่อนน่อนออกมาทันที “เธอพูดบ้าอะไร? ฉันต้องเคารพท่านปู่เฉินอยู่แล้ว!”

“อ้อ” มู่น่อนน่อนพิงเข้ากับพนักเก้าอี้ ออกคำสั่งออกมาอย่างช้าๆ “คอแห้งจังเลย มารินน้ำให้ฉันก่อนสิ”

สาวใช้เองก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรออกมา กัดริมฝีปากออกมาเล็กน้อย แสดงท่าทางที่กล้ำกลืนความรู้สึกเจ็บช้ำน้ำใจที่ให้ความรู้สึกน่าสงสารออกมา พร้อมหันไปรินน้ำให้กับมู่น่อนน่อน

เฉินถิงเซียวย่นคิ้ว เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดเหมือนกับมู่น่อนน่อนเช่นเดียวกัน

สาวใช้รินน้ำกลับมา เปลี่ยนท่าทีที่ดูหยิ่งผยองเมื่อก่อนหน้านี้ วางลงไปตรงด้านหน้ามู่น่อนน่อนอย่างนอบน้อม “คุณผู้หญิงคะ น้ำของคุณค่ะ”

เฉินถิงเซียวมองเธอไปนิ่งขรึม “คุณผู้หญิงถามว่าเธอชื่ออะไร เธอไม่เข้าใจภาษาคนหรือไง?”

สาวใช้มีสีหน้าแข็งค้างไป ก้มหน้าก้มตาเอ่ยออกมา “ฉินสุยซานค่ะ”

“ชื่อไม่เลวเลย” มู่น่อนน่อนถือน้ำมาอยู่ในอ้อมแขน โคลงแก้วที่อยู่ในมือ “ถ้าฉันจำไม่ผิด ผู้อำนวยการสถานีโทรทัศน์ของหู้หยางเหมือนจะแซ่ฉินด้วยเหมือนกัน”

ฉินสุยซานได้ยินอย่างนั้น ก็เชิดคางขึ้นเล็กน้อย พูดออกมาด้วยความหยิ่งผยอง “นั่นเป็นพ่อของฉัน”

รอยยิ้มบนใบหน้าของมู่น่อนน่อนเหยียดลึกมากขึ้น หันมองไปทางเฉินถิงเซียว “คุณเนี่ยจริงๆเลยนะคะ ทำไมถึงให้ลูกสาวของผู้อำนวยการสถานีมาเป็นคนใช้บ้านเราได้ล่ะคะเนี่ย?”

เธอจงใจพูดออกไปอย่างช้าๆ น้ำเสียงอ่อนปวกเปียก ฟังไปแล้วเหมือนกับกำลังบ่นอยู่ ทั้งยังให้ความรู้สึกที่ดูเสแสร้งดัดจริตอยู่บ้าง แต่มันกลับทำเอาเฉินถิงเซียวหูชาไปเลย

สายตาของเขาสว่างวาบออกมา ตอบออกไปทันทีตามจิตใต้สำนึก “ครับ”

“คิดว่าคุณฉินคงเป็นคุณหนูผู้สูงส่งมานาน อยากจะลองทนทุกข์แบบชาวบ้านธรรมดาเขาดูสักหน่อย ก็เลยมาเป็นคนใช้บ้านเราล่ะมั้ง ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว คุณก็อย่าไปไล่คนเขาออกไปสิคะ”