ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 238

บทที่238 ถีบเขาลงไป

เฉินชิงเฟิงโกรธจนความดันขึ้น จ้องมองเฉินถิงเซียวครู่หนึ่ง ถึงระเบิดคำพูดออกมาสองคำ “ดีมาก!”

มู่น่อนน่อนที่ดูอยู่ข้างๆกลัวจนตัวสั่น

ยังดีที่เฉินชิงเฟิงร่างกายแข็งแรง ไม่อย่างนั้นไม่ช้าก็เร็วต้องโกรธเฉินถิงเซียวจนป่วยแน่

“เหอะ”

เฉินถิงเซียวหัวเราะเยาะ “ตอนนี้ที่บริษัทเฉินซื่อสถานการณ์เป็นยังไง คุณก็รู้อยู่แก่ใจ อำนาจส่วนใหญ่ไปกองอยู่กับพวกคนแก่ๆอย่างไร้ประโยชน์ นักบัญชีทำบัญชีปลอมกี่บัญชี? คุณก็รู้ใช่มั้ย?”

ถ้าไม่ใช่เพราะสถานการณ์เลวร้ายของบริษัทเฉินซื่อ ช่วงเวลาก่อนหน้านี้เขาก็คงไม่ถึงขนาดทำงานล่วงเวลาเป็นประจำหรอก

เฉินชิงเฟิงรู้ว่าที่เฉินถิงเซียวพูดมานั้นเป็นความจริง ไม่มีอะไรจะเถียง

เขาถอนหายใจยาว ถามเฉินถิงเซียว “พวกเราไม่พูดเรื่องนี้ พูดเรื่องเฉิงหยู้ดีกว่า”

เฉินถิงเซียวเลิกคิ้ว หลี่ตาเล็กน้อย รอคำต่อไปของเฉินชิงเฟิง

“แกไปทำบริษัทภาพยนตร์และโทรทัศน์ข้างนอก ไม่กี่ปีมานี้เฉิงหยู้ก็เป็นศิลปินที่เซ็นสัญญาอยู่ใต้สังกัดของบริษัทนั้นของแกนี่? ที่พวกแกยกเลิกสัญญากันนี่ แกเป็นคนเสนอใช่มั้ย?”

คนนอกต่างก็คิดว่าซือเฉิงหยู้เป็นคนเสนอยกเลิกสัญญา แต่เฉินชิงเฟิงไม่ได้โง่เหมือนคนพวกนั้น

น้ำเสียงเฉินชิงเฟิงเหมือนถามคาดโทษ ฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ

เฉินถิงเซียวพูดโดยไม่แสดงอาการใดๆ “นี่คุณกำลังจะมาสู้แทนเขาหรอ?”

ดูเหมือนเฉินชิงเฟิงก็รู้ว่าวิธีการพูดของตัวเองนั้นไม่ค่อยถูกต้อง น้ำเสียงเขาอ่อนลงมาหน่อย “ฉันกับป้าของแกเป็นพี่น้องแท้ๆกัน ความสัมพันธ์ของแกกับเฉิงหยู้ก็ดีตั้งแต่เด็ก จะมีสักกี่คนที่มาจ้องมองมายังที่ของแก แกก็รู้ ว่าแกกับเฉิงหยู้รักกันตั้งแต่เด็ก ทั้งคู่ต้องสร้างความสัมพันธ์ดีๆ จากนั้นถึงพึ่งพาอาศัยกันได้…”

“อยากจะพึ่ง คุณก็ไปพึ่งเองเถอะ” เฉินถิงเซียวไม่ได้สนใจ ลุกขึ้นยืน “ผมไม่สนเรื่องของคุณ เรื่องของผมคุณก็อย่ามายุ่ง”

พูดจบ เขาหันไปยื่นมือหามู่น่อนน่อน “มู่น่อนน่อน พวกเรากลับบ้านกัน”

สายตาที่เขามองมายังเธอไม่ดูเย็นชาเหมือนกับตอนที่คุยกับเฉินชิงเฟิง หน้าตาที่หล่อเหลา คิ้วที่อ่อนนุ่มเหมือนฝ้าย ทำให้คนรู้สึกอบอุ่น

มือน่อนน่อนเอามือของตัวเองไปไว้ในมือของเขา “หือ”

ทั้งสองจูงมือกันเดินออกมา

ข้างในห้องที่ประตูไม่ได้ปิด เป็นเสียงทุบทำลายข้าวของ

มู่น่อนน่อนมองเฉินถิงเซียวอย่างกังวล

เฉินถิงเซียวยิ้มอย่างอ่อนโยน หางตาแฝงไปด้วยการเยาะเย้ย “ข้าวของเขาเองทั้งนั้น ให้เขาทุบตามใจเถอะ”

มู่น่อนน่อนยังกังวลอยู่นิดหน่อย เฉินถิงเซียวกับเฉินชิงเฟิงเข้ากันไม่ได้เหมือนน้ำกับไฟ เรื่องนี้ไม่ได้เป็นเรื่องที่พึ่งเกิดวันสองวันซะเมื่อไหร่ แต่ก็จะเป็นอย่างงี้ไปตลอดชีวิตไม่ได้

เธอมองออก เฉินชิงเฟิงยังอยากจะญาติดีกับเฉินถิงเซียวอยู่

ผู้ชายอย่างเฉินชิงเฟิง ถึงจะทำเกินไปหน่อย ก็ไม่น่าจะจัดการลักพาตัวภรรยาของตัวเองอย่างนั้น

มู่น่อนน่อนรู้สึกว่า ระหว่างเฉินถิงเซียวกับเฉินชิงเฟิง คงเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด

แต่แค่ เรื่องเข้าใจผิดนี้ไม่ได้พึ่งเกิดแค่วันสองวัน ถ้าอยากจะคลายความเข้าใจผิด ก็ต้องค่อยเป็นค่อยไป

……

พอทั้งสองลงมา ก็เห็นเฉินเจียฉินกำลังกระโดดอยู่บนโซฟา มองทั้งสองตาเป็นมัน “พี่ชาย เจ๊น่อนน่อน พวกพี่จะกลับแล้วหรอ?”

“อือ มีอะไรหรอ?” มู่น่อนน่อนเห็นว่าเฉินเจียฉินมีอะไรจะพูด

เฉินเจียฉินเกาหัว พูดอย่างอายๆ “ผมไม่ได้ไปหาพวกพี่นานแล้ว ผมไปอยู่ด้วยสักสองสามวันได้มั้ย?”

“ไม่ได้”

“ได้”

เสียงทั้งสองที่ขัดแย้งดังขึ้นพร้อมกัน

คนที่พูด “ไม่ได้” คือเฉินถิงเซียว คนที่พูด “ได้” คือมู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนมองเฉินถิงเซียว พูดเสียงหนัก “คุณบอกว่าไม่ได้หรอ?”

เฉินถิงเซียวอยากจะพยักหน้า