ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 239

บทที่239 มีปัญหาแน่ๆ

บางครั้งคนเราก็เป็นอย่างนี้ เพราะไม่เคยทำความผิด หรือคนที่พูดได้ว่าทำผิดมาน้อยสุดๆ ขอเพียงแค่พวกเขาผิดแม้สักเล็กน้อย ก็จะโดนขยายความผิดนั้นออกไปได้เรื่อยๆ

แต่กับคนชนิดที่เลวถึงขั้นแล้ว แค่ทำเรื่องดีๆสักเรื่อง ก็จะถูกขยายออกไปไม่สิ้นสุดเช่นกัน

ส่วนมาก คนเรามักทำใจทนกับคนชั่วได้มากกว่า

มู่น่อนน่อนไม่ค่อยแน่ใจเกี่ยวกับข้อเท็จจริงของเรื่องร้ายของซือเฉิงหยู้นี้ แต่เธอรู้ ว่าชื่อเสียงของซือเฉิงหยู้จะต้องกระทบหนักอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

สุดท้ายเขาก็เป็นนักแสดงที่เธอเป็นแฟนคลับมาหลายปี ในใจของมู่น่อนน่อนเกิดความสับสน

ระหว่างทาง มู่น่อนน่อนอารมณ์เสียเล็กน้อย พอกลับถึงบ้าน เธอถามเฉินถิงเซียวอย่างอดไม่ได้ “เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรอ?”

ทันใดนั้นมู่น่อนน่อนก็เข้าใจนิดหน่อยแล้ว ตอนก่อนที่ซือเฉิงหยู้จะให้คนแอบถ่ายพาเธอขึ้นการค้นหาร้อนแรง ทำไมเฉินถิงเซียวยังคิดที่จะให้โอกาสซือเฉิงหยู้

เพราะตัวเธอในตอนนี้ ก็เหมือนกับเฉินถิงเซียวในตอนนั้น

ทิ้งตัวตนพี่ชายเฉินถิงเซียวออกไป ซือเฉิงหยู้เป็นนักแสดงที่เธอเป็นแฟนคลับมาเจ็ดแปดปีแล้ว ความจริงเธอไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะฆ่าสัตว์ตัวเล็กได้ลง

ตอนมหาลัยเธอมีรูมเมทคนนึงไม่ชอบสัตว์ตัวเล็กๆ พอเห็นน้องแมวน้องหมาก็จะเดินออกห่าง แต่ก็ไม่เห็นเธอจะไปทำอะไรกับน้องหมาน้องแมวเลย

ในทางจิตวิทยาเคยอธิบายไว้ว่า การฆ่าสัตว์ตัวเล็กๆได้ลง เป็นอาการทางจิตชนิดหนึ่ง

หากไม่สามารถรักษาอาการทางจิตที่บิดเบี้ยวได้ทันเวลา มีแนวโน้มที่เหยื่อจากการฆ่าจะเปลี่ยนจากสัตว์เป็นคน

พูดง่ายก็คือ เป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง

“จะจริงหรือปลอม ใครสน?” เห็นได้ชัดว่าเฉินถิงเซียวไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้

ที่เขาสนใจคือผลลัพธ์

เขาเห็นมู่น่อนน่อนขมวดคิ้วท่าทางเหมือนคิดอะไรไม่ออก ครุ่นคิดพักนึง แล้วจึงพูดอย่างจริงจัง “ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน ไม่สามารถตัดสินอะไรได้เลยจริงๆ แต่พวกที่อยากจะจัดการกับเขาก็เตรียมพร้อมมาดี พวกเขากล้าปล่อยเรื่องร้ายแบบนี้ออกมา ก็คงไม่กลัวถูกคนจับช่องโหว่ได้หรอก

หาช่องโหว่ไม่เจอ…

“คุณหมายความว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรอ?” สีหน้าของมู่น่อนน่อนเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เฉินถิงเซียวไม่ได้พูดต่อในประเด็นนี้ เพียงแค่ตบๆหัวเธอเบาๆ “กลับห้องไปพักก่อนเถอะ”

เขารู้ว่ามู่น่อนน่อนเป็นแฟนคลับของซือเฉิงหยู้ ถ้าเรื่องนี้เป็นความจริง อาจจะมีผลกระทบต่อเธอ

มู่น่อนน่อนพยักหน้า “อือ”

ที่ถูกต้องคือเธอต้องกลับห้องไปพักผ่อนสักหน่อย

ตอนที่เดินผ่านห้องของเฉินเจียฉิน มู่น่อนน่อนหยุดฝีเท้าลง

ก่อนหน้านั้นพอกลับมาถึง เฉินเจียฉินก็กลับเข้าไปในห้องเลย คือไม่ได้อยู่มานานขนาดนี้เลยรีบไปดูข้างในว่ายังเหมือนเดิมอยู่รึเปล่า

เวลานั้นเอง ประตูห้องก็ถูกคนเปิดออกมาจากด้านใน

“เจ๊น่อนน่อน?” เฉินเจียฉินเห็นมู่น่อนน่อนยืนอยู่ที่ประตู หน้าตาประหลาดใจ

มู่น่อนน่อนฉีกยิ้มจางๆออกมา “ฉันผ่านมาพอดีน่ะ กำลังจะกลับห้อง”

เฉินเจียฉินหลบตาลง ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ “โอ้ เจ๊กลับห้องมีธุระอะไรรึเปล่า?”

มู่น่อนน่อนมองสังเกตเฉินเจียฉินอย่างละเอียด ถึงเห็นว่าตาของเขาเหมือนจะแดงอยู่นิดนึง

เธอไม่ได้ถามเขาไปตรงๆ แต่กลับพูดว่า “เจ๊ไม่มีธุระ”

เฉินเจียฉินท่าทางเหมือนมีอะไรจะพูดกับเธออย่างชัดเจน แต่แสร้งทำเป็นพูดอย่างสบายๆ “งั้นดูหนังด้วยกันมั้ย?”

“เอาสิ” ความคิดจิตใจของเด็กนั้นยากที่จะปิดให้มิด แต่มู่น่อนน่อนก็ไม่ได้ไปแทงใจดำเขา

ในคฤหาสน์มีห้องดูหนังอยู่ แต่แค่ปกติมู่น่อนน่อนคนเดียวไม่ได้สนใจที่จะเข้าไปดู