ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 248

มู่น่อนน่อนไม่รู้ว่าครั้งนั้นเซียวซู่เหอมาหาเธอ

เรื่องนี้เฉินถิงเซียวไม่ได้พูดถึง

เพราะมู่น่อนน่อนรับสายจึงก้าวช้าลง ตอนแรกเธอเดินข้างเฉินถิงเซียว ตั้งแต่นั้นก็ตามหลังเฉินถิงเซียวสองก้าว

มู่น่อนน่อนฟังคำพูดเซียวซู่เหอแล้วอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองเฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียวรู้สึกว่าเธอไม่ได้ตามมา จึงหันกลับไปมองเธอพอดี

เห็นเธอจ้องมองพร้อมกับโทรศัพท์ เขาจึงเลิกคิ้ว “รีบมาเร็ว”

“น่อนน่อน?” เสียงของเซียวซู่เหอดังขึ้นในสาย “ทำไมแกไม่พูด”

“ไม่มีอะไรค่ะแค่นี้นะ” มู่น่อนน่อนพูดทิ้งท้ายอย่างเย็นชา ก่อนจะวางสายไป แล้วเดินไปหาเฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียวสัมผัสได้ว่าเธออารมณ์ไม่ปกติ จึงขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้ถาม แค่พาเธอเข้าไปในห้องอาหาร

นั่งลงที่โต๊ะทานข้าว มู่น่อนน่อนไม่ได้มองเฉินถิงเซียวมากนัก เฉินถิงเซียวคีบอาหารให้เธอ เธอก็ไม่ตอบสนอง

เหมือนเธอติดอยู่ในอารมณ์ของตัวเองโดยสมบูรณ์

เฉินถิงเซียวนึกขึ้นได้ว่าเธอเพิ่งรับโทรศัพท์ เดาว่ามันน่าจะเกี่ยวข้องกับสายนั้น

หลังจากทานอาหารเช้า มู่น่อนน่อนไม่ได้กลับห้อง

เธอลุกขึ้นและพูดกับเฉินถิงเซียวว่า “ฉันจะไปเดินเล่นในสวน”

ไม่รอคำตอบของเฉินถิงเซียว เธอก็เดินออกไปข้างนอกเลย

เฉินเจียฉินวิ่งมานั่งลงข้างเฉินถิงเซียว “พี่น่อนน่อนไปไหน คุณไม่รีบตามไปเหรอครับ ช่วงสองสามวันนี้พวกคุณตัวติดกันอย่างกับแฝดสยาม ผมหาโอกาสเล่นกับพี่น่อนน่อนไม่ได้เลย…”

เฉินถิงเซียวไม่พูด และไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เฉินเจียฉินรู้สึกเบื่อหน่าย กำลังจะลุกขึ้นเพื่อออกไป ก็ได้ยินเฉินถิงเซียวเรียกไว้ข้างหลัง “นายช่วยไปดูเธอให้ฉันหน่อย อย่าให้เกิดเรื่อง”

เพราะอย่างไรมู่น่อนน่อนก็ไม่คุ้นเคยกับบ้านเก่า เขาจึงยังกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุ

เฉินเจียฉินเปิดจิตใต้สำนึกโดยสมบูรณ์ “ทำไมคุณไม่ตามไปครับ พวกคุณทะเลาะกันเหรอครับ”

ปรากฏว่าคำพูดของเขาทำให้เฉินถิงเซียวเหลือบมองอย่างเย็นชา เฉินเจียฉินแลบลิ้น ลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไป

เฉินถิงเซียวมองเฉินเจียฉินหายออกจากประตูไป ก่อนจะเม้มริมฝีปากแล้วถอนสายตากลับ

ก่อนหน้านี้ตอนที่มู่น่อนน่อนรับสายได้มองเขาด้วยสายตาซับซ้อนเล็กน้อย มันเจืออารมณ์ที่เขาเห็นแล้วไม่เข้าใจ

เขายังไม่ไปพูดกับเธอก่อน รอเธอสงบจิตสงบใจลงบ้างแล้ว โดยธรรมชาติก็จะเต็มใจมาพูดกับเขาเอง

……

เฉินเจียฉินไปถึงในสวน พบมู่น่อนน่อนนั่งอยู่ในศาลาคนเดียว

บ้านเก่าเป็นอาคารย้อนยุค ดังนั้นจึงมีสระกับศาลาสร้างขึ้นในสวน

มู่น่อนน่อนพิงกับเสาของศาลา สายตาจ้องมองน้ำตรงหน้า

“พี่น่อนน่อน คุณดูอะไรอยู่เหรอครับ”

เฉินเจียฉินวิ่งเข้ามา พอดีกับที่ลมหนาวพัดมา เขาสั่นเล็กน้อย “หนาวจัง”

“เธอตามมาทำไมที่นี่” มู่น่อนน่อนเอียงหน้าไปมองเขา

เฉินเจียฉินสวมหมวกแจ็คเก็ตลง แล้วนั่งลงข้างมู่น่อนน่อน “ญาติผู้พี่ให้ผมมาครับ”

มู่น่อนน่อนกระตุกยิ้มมุมปาก ไม่ได้พูดอะไร

“พวกคุณทะเลาะกันใช่ไหมครับ” เฉินเจียฉินรู้สึกได้ว่ามู่น่อนน่อนไม่ค่อยมีความสุขนัก

มู่น่อนน่อนส่ายหน้า “เปล่า”

เฉินถิงเซียวไม่ได้บอกว่าเซียวซู่เหอมาหาเธอ โดยพื้นฐานแล้วคือดีต่อเธอ ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

เธอจะไม่ทะเลาะกับเฉินถิงเซียวเพราะเรื่องนี้

ต่อให้ตอนนั้นเธอจะรู้ว่าเซียวซู่เหอมาหาเธอ เธอก็ไม่แน่ว่าจะให้เซียวซู่เหอมาพักอยู่ด้วย อาจจะให้คนส่งเซียวซู่เหอกลับไปตระกูลมู่

ถ้าเซียวซู่เหอไม่กลับไปตระกูลมู่ เธออาจจะเปิดโรงแรมข้างนอกเพื่อให้เธอพัก