ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 247
มู่น่อนน่อนร้อนใจ “คุณปู่พูดอะไรกับคุณกันแน่ คุณบอกหน่อยได้ไหม คุณเป็นแบบนี้ฉันกังวลนะคะ!”
เฉินถิงเซียวนั่งลงข้างเตียง
มู่น่อนน่อนยืนอยู่ตรงหน้าเขา เขาต้องเงยหน้าขึ้นถึงจะเห็นหน้ามู่น่อนน่อน
“คุณปู่พูดว่า...”
เฉินถิงเซียวพูดคำเหล่านี้แล้วจู่ๆ ก็หยุด
มู่น่อนน่อนรอฟังต่อ คิดว่าคุณปู่เฉินพูดเรื่องสำคัญกับเฉินถิงเซียว
เห็นมู่น่อนน่อนฟังด้วยสีหน้าจริงจัง เฉินถิงเซียวจึงพูดต่อให้จบ “ให้เรามีลูกเพิ่มอีกหลายๆ คน”
น้ำเสียงและสีหน้าของเฉินถิงเซียวจริงจังมาก
มู่น่อนน่อนชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะรู้ตัวว่าเฉินถิงเซียวหลอกเธอ
เธอยื่นมือออกไปนวดศีรษะเฉินถิงเซียวหนึ่งที “ฉันกำลังจริงจังมาก คุณมาล้อเล่นอะไรเนี่ย!”
เฉินถิงเซียวจับมือเธอแล้วดึงเข้าไปในอ้อมแขน “เป็นความจริง”
เมื่อน้ำเสียงลดลง ปากของเขาก็กดตามลงมาทันที
มู่น่อนน่อนเข้าใจแล้วว่าเฉินถิงเซียวไม่อยากบอกเธอ
ไม่ว่าเรื่องอะไรที่ไม่อยากบอกเธอ เฉินถิงเซียวจะทำบางสิ่งเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ
เรื่องอะไรของเธอเขารู้หมด แต่เขามักจะมีความลับเสมอ มักจะมีเรื่องราวมากมายที่ไม่ให้เธอรู้
มู่น่อนน่อนกัดริมฝีปากเขาอย่างโกรธๆ
เธอไม่เบาแรง กัดริมฝีปากของเฉินถิงเซียวจนกลิ่นคาวเลือดกระจายไปทั่วปาก
เฉินถิงเซียวชะงักไปเล็กน้อยครู่หนึ่ง ก่อนจะจูบล้ำลึกหนักหน่วงขึ้น
“อือ...ฉันขอดู...” มู่น่อนน่อนลิ้มรสเลือด อยากดูว่าเธอกัดไปแรงแค่ไหน
ปรากฏว่าเฉินถิงเซียวไม่ฟังสิ่งที่เธอพูด เขากดศีรษะเธอมาจูบอย่างป่าเถื่อนหนักหน่วง
จูบยาวนานจนใบหน้าเธอแดงเรื่อ
เมื่อนอนสงบลงบนเตียง เธอได้ยินเสียงปลดเปลื้องเสื้อผ้า
เมื่อเอียงศีรษะมอง ก็เห็นเฉินถิงเซียวกำลังถอดเสื้อผ้า
ทันทีที่เข้านอน ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอน
เพียงแต่เฉินถิงเซียวถอดเสื้อผ้าแล้วไม่ได้เปลี่ยนเป็นชุดนอน แล้วตรงมาถอดเสื้อผ้าของเธอ
มู่น่อนน่อนมีลางสังหรณ์ไม่ดี ดึงเสื้อผ้าตัวเองไว้แล้วถามเขา “คุณจะทำอะไรเฉินถิงเซียว”
“ถอดเสื้อผ้านอน” เฉินถิงเซียวโน้มตัวคร่อมเธอ ตั้งหน้าตั้งตาปลดกระดุมเสื้อเธอทีละเม็ด
เขาเพิ่งถอดเสื้อผ้า ทันทีที่มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้นก็เห็นร่างกายเปลือยเปล่าของเขาชัดเจน...
เธอเอียงหน้าหนีพลางยื่นมือหยุดเขา “ฉันนอนในชุดนอนก็ได้ ไม่ต้องถอดหรอก”
“สวมเสื้อผ้าไว้มันอึดอัด” เฉินถิงเซียวหาเหตุผลมาเสริม
แน่นอนว่ามู่น่อนน่อนสู้ไม่ได้...
เขาดันเธอเข้าไปในผ้าห่ม แล้วโอบกอดมู่น่อนน่อนจากด้านหลัง
เขากอดเธอจากด้านหลัง ท่าทางแบบนี้...
มู่น่อนน่อนพูดเสียงสั่น “เฉินถิงเซียว คุณปล่อยฉัน...”
“อยู่เฉยๆ” เสียงเฉินถิงเซียวแหบพร่า
มู่น่อนน่อนร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา
แบบนี้จะให้เธอหลับได้อย่างไร และเธอก็ไม่ใช่ท่อนไม้ เธอก็มีความรู้สึกนะ!
“นอนไม่หลับเหรอ” เสียงของเฉินถิงเซียวดังขึ้นอีกครั้ง “งั้นคุณจูบผมสิ”
เฉินถิงเซียวไม่ค่อยร้องขอแบบนี้ ไม่ต้องพูดถึงการใช้น้ำเสียงเปราะบางเหมือนปลอบประโลม
มู่น่อนน่อนใจอ่อน หันไปจูบเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม
พระเอกชอบใช้อำนาจบังคับ ไม่ฟังความคิดเห็นนางเอก พอมีปัญหา แทนที่จะอธิบายว่าจะทำอะไร กลับเลือกที่จะปิดปังและทำร้ายจิตใจ ไม่น่าให้อภัยอ่ะ น่าจะต่างคนต่างอยู่ ขัดใจว่าทำไมปล่อยให้ลูกทารกโดนลักพาตัวไปได้ โคตรไม่รอบคอบอ่ะ เรื่องไอ้ลู่ก็เหมือนกัน นาวเอกโง่จนไม่เห็นความไม่สมเหตุสมผลใดๆ จนความจำกลับมา มันก็ต้องสงสัยแล้วป่ะว่าตอนก่อนจะเสียความทรงจำ ไอ้ลู่แอบเข้าไปในห้องตัวเองทำไม และต้องเอะใจและตัดความสัมพันธ์สิเพราะถามอะไรก็ไม่เคยตอบ พระเอกก็เหมือนกัน รู้สึกว่าไอ้ลู่มีจุดประสงค์ไม่ดี แต่ก็ไม่ทำอะไร ให้โอกาสมันก่อเรื่อง 3-4 บทสุดท้ายรวบรัดตัดจบมาก ปมต่างๆก็ไม่เคลียร์ ไม่รู้แม่พระเอกยังอยู่หรือตาย ทำไมไอ้ลู่ถึงเลี้ยงนางเอกมาตั้งสามปีแทนที่จะรีบเอาไปผ่าตัดให้น้องสาว ทำไมถึงพยายามจะให้พระเอกลืมนางเอกและทำร้ายนางเอก อ่านจนจบก็ไม่เห็นบอกว่ามีความแค้นอะไรกับพระเอก และทำไมมุ่งเป้ามาที่นางเอก และไอ้ปากกาหมึกซึมที่พระเอกเก็บไว้น่ะ ก็ไม่มีอธิบายเพิ่ม แค่เปรยว่านางเอกเคยเอาปากกาให้เด็กขอทาน ต่ไม่บอกว่ามันมีความสำคัญยังไง สรุปอ่านแล้วขัดใจหลายอย่างมากค่ะ...
ขอบคุณนะคะที่อัพจนจบ❤️❤️❤️...
แรกๆฉันเชียร์เธอหมดใจแต่มู่น่อนน่อนนี่เธอก็ดื้อเกินไปนะ รู้ทั้งรู้ยังจะชอบสร้างปัญหาซ้ำแล้วซ้ำอีก มั่นใจตัวเองอะไรผิดๆเกิ๊นนน ฉันเริ่มจะเบื่อเธอแล้วนะ เจอก็เจอแล้วแค่กลับไป แล้วยังจะคิดกลับไปให้เขาเฉือนอวัยวะไง!!!! ตัวเองจะไปสืบอะไรจากไหน?!!!...