ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 246

เฉินถิงเซียวไปที่ห้องของคุณปู่เฉิน

คนรับใช้ที่เฝ้าประตู เมื่อเห็นเฉินถิงเซียวก็โค้งคำนับร้องเรียก “คุณชาย”

หลังจากนั้นก็ช่วยเฉินถิงเซียวเปิดประตู

ทันทีที่เฉินถิงเซียวก้าวเท้าเข้าไป คนรับใช้ก็ปิดประตูตามหลัง

คุณปู่เฉินยังนั่งอยู่บนโซฟา เงยหน้าขึ้น เอนหลังพิงพนักโซฟา ในทีวีเป็นการแสดงงิ้ว เสียงไม่ดังมาก

เฉินถิงเซียวเดินเข้าไปใกล้ ถึงได้พบว่าคุณปู่เฉินหลับตางีบไปแล้ว

ไม่ทันที่เฉินถิงเซียวจะส่งเสียง คุณปู่เฉินก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง มีความขุ่นมัวในดวงตาที่เฉียบคมอยู่เป็นนิตย์

เขาจ้องมองเฉินถิงเซียวที่อยู่ตรงหน้า ดูเหมือนจะตกใจ รูม่านตาหดตัวอย่างรุนแรง

แต่ในไม่ช้า ดวงตาของเขาก็กลับคืนสู่ความชัดเจน

“มาแล้วเหรอ”

น้ำเสียงของเขาค่อนข้างแห้ง ในขณะที่เฉินถิงเซียวได้ยินนั้นกลับรู้สึกว่าเหมือนไม่ได้พูดกับเขา

เฉินถิงเซียวขมวดคิ้วนั่งลงตรงข้ามคุณปู่เฉิน เพ่งมองคุณปู่เฉินอย่างละเอียด

เขานึกถึงก่อนหน้านี้ตอนที่มู่น่อนน่อนกลับไป ซึ่งมีท่าทีลังเลอยากจะพูดอะไรกับเขา ตอนนี้มาเห็นท่าทีคุณปู่เฉินแบบนี้ เขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไม

เขาสามารถหยิ่งผยองต่อหน้าคุณปู่เฉินได้โดยที่ยังได้รับการอดทนจากคุณปู่เฉิน หลักใหญ่ใจความเป็นเพราะคุณปู่เฉินรู้สึกว่าเฉินถิงเซียวเหมือนกับเขา โดยธรรมชาติแล้วจึงยิ่งรักเขา และไม่สนใจความหยิ่งผยองของเฉินถิงเซียว

โดยปติแล้วคุณปู่เฉินเป็นคนฉลาดหลักแหลม ไม่ง่ายที่จะแสดงความอ่อนแอต่อหน้าคนอื่น

เฉินถิงเซียวเห็นว่าคุณปู่เฉินมีสไตล์ของผู้ปกครองที่เป็นคนจริงพูดคำไหนคำนั้น เมื่อเห็นความเหนื่อยล้าและความอ่อนแอที่เห็นได้ชัดของชายชราตรงหน้านี้ จึงค่อนข้างประหลาดใจ

คิ้วของเฉินถิงเซียวยิ่งขมวดแน่น เอ่ยถามเขาตรงๆ “คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

เขากับคุณปู่เฉินเป็นคนสองคนที่ต่างคนต่างไม่ยอมรับกัน ถึงเป็นปู่หลานแต่บ่อยครั้งก็เหมือนเป็นมิตรภาพต่างวัยซึ่งเป็นคู่แข่งกัน

ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้คุณปู่เฉินไม่ให้เขาสืบเรื่องของแม่ ทำให้เขาค่อนข้างห่างเหินกับคุณปู่เฉิน แต่หัวใจของเขายังคงห่วงใยคุณปู่เฉินเสมอ

คุณปู่เฉินไม่ให้เขาสืบเรื่องของแม่ โดยธรรมชาติแล้วต้องมีเหตุผล แต่ไม่น่าจะใช่ว่าเพราะเรื่องของแม่เกี่ยวพันกับคุณปู่เฉิน

“พรุ่งนี้เป็นวันปีใหม่ หลังปีใหม่ฉันก็อายุมากขึ้นอีกหนึ่งปี ช่วงชีวิตน้อยลงไปอีกหนึ่งวัน จึงอยากคุยกับแกให้มาก” คุณปู่เฉินมองเขา ในแววตายากจะเห็นอารมณ์

น้ำเสียงของคุณปู่เฉิน ทำให้เฉินถิงเซียวค่อนข้างหงุดหงิด จึงพูดอย่างทนไม่ไหว “มีอะไรก็รีบพูดเถอะครับ”

คุณปู่เฉินไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าเพราะน้ำเสียง กลับกันยังพูดด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “ในบรรดารุ่นหลังของตระกูล แกกับเสี่ยวฉินมีความจริงใจที่สุด คนที่ทำเรื่องใหญ่ได้ จริงใจเกินไปไม่ได้”

“น่อนน่อนอายุยังน้อย บุคลิกลักษณะนิสัยแตกต่างจากแกมาก เป็นเด็กดี แต่ในฐานะภรรยา ฉันคิดว่าเธอไม่เหมาะสม...”

เห็นเฉินถิงเซียวเลิกคิ้วกำลังจะอารมณ์เสีย คุณปู่เฉินจึงยิ้มและพูดว่า “ฉันยังพูดไม่จบเลย รีบร้อนอะไร!”

เฉินถิงเซียวส่งเสียงเยาะ ถอยหลังไปเอนพิง รอเขาพูดต่อไป

“มีความอดทนไม่เลว ให้เธอดูงิ้วเป็นเพื่อนฉันหนึ่งชั่วโมง ก็ไม่มีที่จะไม่อดทน จิตใจดี แล้วก็สวยมากด้วย ตอนที่ฉันยังหนุ่ม เมื่อเห็นสาวสวยขนาดนี้ ก็จะใจสั่นนะ”

ครึ่งแรกประโยคก็ยังดี แต่ครึ่งหลังประโยคเฉินถิงเซียวฟังแล้วไม่ถูกหู

เฉินถิงเซียวเลิกคิ้ว สีหน้าเย็นชา “คุณปู่ พูดดีๆ ครับ”

คุณปู่เฉินเลิกคิ้ว ‘ตุ้บ!’ฝ่ามือตบลงบนโซฟา ชี้เฉินถิงเซียวแล้วพูดว่า “เจ้าเด็กบ้า ไม่ว่ายังไงฉันก็เป็นปู่ของแกนะ ตอนเด็กที่อุ้มแก แกฉี่ใส่ฉันฉันยังไม่ตีแกเลย ตอนนี้มีเมียแล้วยังมองฉันในแง่ร้ายอยู่อีกเหรอ ถ้าแกเก่งนักเวลาอยู่ต่อหน้าน่อนน่อนก็ลองพูดกับเธอแบบนี้ดูไหมล่ะ”

ชายชราท่าทางอารมณ์ดีมีชีวิตชีวามากจนเห็นได้ชัด

เฉินถิงเซียวเอียงศีรษะ พูดด้วยสีหน้าท่าทีมั่นใจในตัวเองเช่นเดิม “เธอเป็นสาวน้อยตัวเล็กๆ ต้องปล่อยไปไม่เอาความ ถ้าคุณแก่ขึ้นอีกยังเปรียบเทียบกับสาวน้อยตัวเล็กๆ อยู่อีกหรือเปล่า”

คุณปู่เฉินโกรธมากจนหยิบเอารีโมตที่วางบนโต๊ะน้ำชาตรงหน้าขว้างใส่เฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียวไม่สามารถหลบได้ เขาโดนรีโมตกระแทกใส่เต็มๆ เจ็บจนต้องสูดหายใจแรง

เฉินถิงเซียวกดตรงจุดที่โดนรีโมตกระแทก “พูดกับผมไม่ได้ก็ลงมือเหรอครับ”