ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 252

ห้ามออกไปโดยไม่ได้รับอนุญาต ก็เป็นการจำกัดเสรีภาพส่วนบุคคลแล้ว

มู่น่อนน่อนก็ไม่ได้คัดค้านใด ๆ

ตอนนี้เธอรู้สึกเป็นห่วงคุณท่านเฉินมาก

ถึงแม้ว่าคุณท่านเฉินเมื่อก่อนจะเคยส่งผู้หญิงไปที่คฤหาสน์ของเฉินถิงเซียว เคยทำให้มู่น่อนน่อนรู้สึกแย่กับเขาจริง ๆ แต่ว่าก่อนหน้านี้ที่คุณท่านเฉินเคยบอกเล่าคำเหล่านั้นกับเธอ ความรู้สึกแย่ ๆ ในใจที่มีต่อคุณปู่ก็ได้หมดไป

อีกอย่างเฉินถิงเซียวจะต้องทุกข์ทรมานมากอย่างแน่นอน

เมื่อนึกถึงเฉินถิงเซียว สีหน้าของมู่น่อนน่อนก็เย็นลงอย่างไม่รู้ตัว

บนระเบียงทางเดินกลับเข้าสู่ความสงบเหมือนก่อนหน้านี้อีกครั้ง

ถึงแม้ว่าเฉินอินหย่าจะไม่พอใจการกระทำของเฉินชิงเฟิง แต่ก็ไม่กล้าจะพูดอะไรมาก

เพราะถึงอย่างไรคุณท่านเฉินก็นอนอยู่ในห้องผ่าตัด เป็นตายไม่แน่นอน คนที่พูดจามีน้ำหนักมากที่สุดในตระกูลเฉินก็คือเฉินชิงเฟิง

ทันใดนั้น ในเวลาที่เงียบสงบเช่นนี้เฉินถิงเซียวก็เปล่งเสียงพูดออกมา : “แจ้งความเถอะ”

คำพูดของเขาดึงดูดความสนใจจากทุกคน

มู่น่อนน่อนหันหน้ามา เห็นเพียงข้างใบหน้าที่รูปงามกับดวงตาที่หรี่ลงของเฉินถิงเซียว

เขาดูใจเย็นมาก แต่ว่ากลิ่นอายความเยือกเย็นบนตัวของเขาที่แผ่กระจายออกมา ได้บ่งบอกถึงอารมณ์ของเขาในเวลานี้

และเขาก็เปิดปากกล่าวต่อในทันที : “ในเมื่อคุณพ่อสงสัยว่าที่คุณปู่ตกลงมาจากบันไดไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่เป็นฝีมือของคน อย่างนั้นก็แจ้งความเถอะ ให้ตำรวจตรวจสอบหาความจริง”

เขาพูดประโยคเหล่านี้กับเฉินชิงเฟิง

มู่น่อนน่อนเห็นสีหน้าของเฉินชิงเฟิงเกิดความประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด ราวกับว่าเขาตกใจอย่างมากกับการเสนอของเฉินถิงเซียว

นี่ทำให้มู่น่อนน่อนเกิดความสับสนในใจ

ถ้าเฉินชิงเฟิงสงสัยว่าเรื่องของคุณท่านเฉินนั้นเป็นฝีมือคนจริง ๆ การแจ้งความก็เป็นขั้นตอนที่ปกติถึงจะถูก

เฉินชิงเฟิงเงียบอยู่ชั่วครู่ แล้วกล่าวขึ้น : “โอเค งั้นโทรแจ้งตำรวจ”

เฉินชิงเฟิงให้คนโทรแจ้งตำรวจ แต่เนื่องด้วยเป็นวันแรกของปีใหม่ ตำตรวจจึงไม่ได้มาเร็วขนาดนั้น ทางตำรวจได้ขอให้พวกเขากันสถานที่เกิดเหตุไว้ให้ดี

และมู่น่อนน่อนกับทุกคนก็เฝ้าคุณท่านเฉินอยู่ที่โรงพยาบาล

มู่น่อนน่อนเพิ่งจะตื่นนอนจากเตียงได้ไม่นาน ยังไม่ทันได้ทานอะไรก็ตามทุกทคนมาที่โรงพยาบาล

แล้วมานั่งเฝ้ารอการผ่าตัดของคุณท่านเฉินให้เสร็จสิ้น เวลานี้เธอรู้สึกหิวขึ้นมา

แต่ สถานการณ์แบบนี้ ต่อให้เธอจะรู้สึกหิว ก็คงได้แต่อดทน

การผ่าตัดของคุณท่านเฉิน ไม่ใช่จะเสร็จสิ้นในเวลาสั้น ๆ มู่น่อนน่อนก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องอดทนไปนานแค่ไหน

ทันใดนั้น สือเย่ปรากฏตัวขึ้นที่ระเบียงพร้อมกับพรรคพวก

เขาเดินตรงมาที่เฉินถิงเซียว เมื่อเดินผ่านเฉินชิงเฟิงนั้น เขาก็โค้งคำนับเล็กน้อยเพื่อเป็นการทักทาย

สือเย่ยืนอยู่ตรงด้านหน้าของเฉินถิงเซียว : “คุณผู้ชายครับ”

เฉินถิงเซียวเหลือบมองมู่น่อนน่อนด้วยหางตาแวบหนึ่ง แล้วกล่าวกับสือเย่ว่า : “พาคุณหญิงน้อยกลับไป”

มู่น่อนน่อนรีบหันหน้าไปมองเฉินถิงเซียวทันใด

ทำไมต้องพาเธอกลับไป

“ฉันจะรออยู่ที่นี่จนกว่าคุณปู่จะฟื้น” ถ้าหากคุณท่านเฉินฟื้นขึ้นมา ก็น่าคลี่คลายความต้องสงสัยในตัวของเธอได้

แทบจะในทันที เฉินถิงเซียวพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง : “คุณอยู่ที่นี่รังแต่จะทำให้ผมเห็นแล้วรู้สึกขวางหูขวางตา”

“เฉินถิงเซียว!”

“อย่าคิดว่าอยู่ในฐานะคุณหญิงน้อยแล้วจะทำอะไรก็ได้ตามต้องการ ตอนนี้คุณยังเป็นผู้ต้องสงสัยในการผลักคุณปู่ตกบันได ผมให้สือเย่พาคุณกลับบ้านก็เพื่อให้เขาเฝ้าคุณไว้ให้ดี ไม่ให้หนีไป”

มู่น่อนน่อนแทบไม่อยากจะเชื่อว่าคำพูดเหล่านี้จะออกมาจากปากของเฉินถิงเซียว

แต่ว่าน้ำเสียงที่เยือกเย็นของเฉินถิงเซียว ไม่เหมือนกับเป็นการหยอกเย้าเลยสักนิด

เขาไม่ได้หันมามองมู่น่อนน่อนอีก เพียงแค่กล่าวกำชับตรง ๆ กับสือเย่ : “สือเย่ ไม่ได้ยินคำพูดของผมหรือไง พาคุณหญิงน้อยกลับบ้าน แล้วเฝ้าดูให้ดี!”

“เชิญครับ คุณหญิงน้อย” สือเย่ เดินมาที่ด้านหน้าของมู่น่อนน่อน แล้วโค้งคำนับเล็กน้อย ยังคงให้ความนอบน้อม