ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 259

เฉินถิงเซียวพูดจบก็เดินนำหน้าไป

มู่น่อนน่อนจึงเดินตามอยู่ด้านหลัง จ้องมองแผ่นหลังของเขา เดินอย่างจิตใจล่องลอย

ทันใดนัน เฉินถิงเซียวที่เดินอยู่ด้านหน้าได้หยุดกะทันหันขึ้น

มู่น่อนน่อนไม่ที่รู้ว่าเพราะอะไร ก็ได้หยุดชะงักตาม

ตอนนี้เฉินถิงเซียวถึงได้กล่าวอย่างสบายๆว่า : “เดินดี ๆ ”

มู่น่อนน่อนตกใจชะงัก สงสัยด้านหลังของเขาต้องมีดวงตาแน่ ๆ

เฉินถิงเซียวยกเท้าก้าวเดินไปด้านหน้าครึ่งก้าว แล้วก็หันหลังมา ภายใต้ความตกใจของมู่น่อนน่อน ได้กุมมือของเธอขึ้นแล้วเดินจูงเธอไปข้างหน้า

มู่น่อนน่อนมองดูมือทั้งคู่ที่จับจูงด้วยกัน  ชะงักครู่หนึ่งแล้วเงยหน้ามองเขา

ส่วนกรามที่แน่นของเขาและส่วนคางที่ดูสะอาดสะอ้าน แต่ว่าแลดูซูบผอมลง

เธออดใจไม่ได้จึงเอ่ยปากถามเขา : “สองสามวันมานี้คุณนอนอยู่แต่ที่โรงพยาบาลเหรอ”

ทั้งสองเดินมาถึงหน้าลิฟต์พอดี เฉินถิงเซียวกดลิฟต์แล้วถึงได้ตอบกลับมาว่า : “อืม”

มู่น่อนน่อนก็ถามขึ้นอีก : “ทานอาหารบ้างหรือเปล่า”

เฉินถิงเซียวดูเหมือนจะรำคาญเธอ จึงมองเธอด้วยหางตาแวบหนึ่ง แล้วก็ไม่ได้พูดอะไร

ติ๊ง——

ประตูลิฟต์เปิดออก มู่น่อนน่อนถูกเฉินถิงเซียวพาเข้าไปในตัวลิฟต์

คุณท่านเฉินพักอยู่ที่ห้องผู้ป่วยวีไอพี ทั้งชั้นปล่อยให้ว่างเพื่อให้คุณปู่ได้พักรักษา

เมื่อออกจากประตูลิฟต์ มู่น่อนน่อนก็เห็นที่ระเบียงทางเดินเต็มไปด้วยบอดี้การ์ด แต่ว่าคนอื่นของบ้านตระกูลเฉินนั้นไม่มีใครอยู่

เฉินถิงเซียวพาเธอเดินตรงไปที่หน้าห้องผู้ป่วยของคุณท่านเฉิน

“คุณปู่อยู่ด้านใน เข้าไปสิ”

มู่น่อนน่อนผลักประตูเข้าห้องผู้ป่วยไป

นี่เป็นครั้งแรกที่คุณท่านเฉินเกิดเรื่องแล้วเธอได้มาเยี่ยมเขา

บนเตียงที่ขาวดุจหิมะ คุณท่านเฉินนอนอยู่บนเตียงอย่างเงียบสงบ สวมเครื่องช่วยหายใจไว้ บนตัวเต็มไปด้วยสายยางโตงเตง และยังห้อยด้วยสายน้ำเกลือ

มู่น่อนน่อนเดินเข้าไปใกล้ ถึงได้เห็นถึงใบหน้าที่ซีดเซียวราวกับกระดาษของคุณท่านเฉิน เบ้าตาของเขาโบ๋ลึกลงไป ใบหน้าก็เหี่ยวย่น

คุณท่านเฉินไม่ใช่คนแก่ที่หน้าตาใจดี ใบหน้ามักจะน่าเกรงขาม แต่มู่น่อนน่อนเห็นลักษณะของเขาในตอนนี้ ก็อดไม่ได้ที่จมูกคัดขึ้นมา

มู่น่อนน่อนนั่งอยู่ตรงด้านหน้าเตียง แล้วเรียกเบาๆ : “คุณปู่คะ”

คนบนเตียงไม่มีการตอบสนองใด ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะไอที่ก่อตัวปกคลุมจากการหายใจในหน้ากากออกซิเจน มู่น่อนน่อนเกือบจะคิดว่าคุณท่านเฉินนั้นเหมือนไม่มีชีวิตอยู่แล้ว

“เอาล่ะ ออกไปกันเถอะ”

เวลานี้ประตูห้องผู้ป่วยถูกผลักออก เสียงของเฉินถิงเซียวดังลอยเข้ามา

มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้น ยื่นมือมาปาดน้ำตาที่หางตา ลุกขึ้นแล้วเดินมุ่งออกไปด้านนอกห้องผู้ป่วย

เธอปิดประตูห้องผู้ป่วยแล้วกล่าวกับเฉินถิงเซียว : “แพทย์ว่าอย่างไรบ้าง”

เฉินถิงเซียวไม่ได้ตอบคำถามของเธอในทันที แต่กลับสังเกตเธออย่างเงียบๆ

เขาสังเกตเห็นเบ้าตาของเธอที่แดงเล็กน้อย หว่างคิ้วย่นขึ้นแล้วกล่าว : “ไม่รู้ว่าจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไร ต่อให้ฟื้นขึ้นมาก็อาจไม่เหมือนเดิม”

มู่น่อนน่อนพูดซ้ำคำพูดที่เขาพูดเมื่อสักครู่ด้วยความตกใจ : “อาจไม่เหมือนเดิม”

เฉินถิงเซียวแค่เพียงมองเธอด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก และก็ไม่ได้อธิบายอะไร

อาจไม่เหมือนเดิม แปลว่าคุณท่านเฉินอาจจะพิการ อาจจะอัมพาต กลายเป็นคนแก่ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้

สีหน้าของมู่น่อนน่อนซีดขึ้นในทันใด เธอจ้องมองเฉินถิงเซียว แต่กลับไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเพื่อปลอบโยนเขา

ทันใดนั้นก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น : “เธอมาทำอะไร”

ทันใดนั้นก็ได้มองไปตามเสียง ก็เห็นถึงเฉินเหลียนที่กำลังมุ่งหน้าเดินมาทางนนี้