ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 261

“ได้ ฉันรู้แล้ว”

มู่น่อนน่อนแม้ปากจะพูดแบบนี้ แต่ในใจเธอรู้ดีว่า ถึงแม้จะเป็นเรื่องจริง เธอก็จะไม่ไปรบกวนเสิ่นเหลียงกับกู้จือหยั่นเด็ดขาด

……

เหมือนที่เสิ่นเหลียงบอก เฉินจิ่งหยุ้นมาหาเธอเร็วมาก

ตอนเช้าตรู่ มู่น่อนน่อนกำลังกินข้าวเช้าอยู่ ก็ได้ยินเสียงจากด้านนอก

ไม่รอเธอลุกขึ้นมา ก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงเดินมา ‘ต๊อกแต๊กๆ’ ใกล้เข้ามาเรื่อย

ไม่นาน หน้าประตูห้องรับประทานอาหารก็มีผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏขึ้น

ผู้หญิงสวมชุดสูทเป็นทางการ ดูแล้วเหมือนคนที่มีความสามารถและฉลาดมาก ตรงระหว่างคิ้วเหมือนกับเฉินถิงเซียว ขนาดบุคลิกก็ยังเย็นชาเหมือนเฉินถิงเซียวเลย

มู่น่อนน่อนพอเดาออกคร่าวๆแล้วว่า ผู้หญิงคนนี้ก็คือเฉินจิ่งหยุ้น

ผู้หญิงมุ่งหน้าเดินตรงมาที่มู่น่อนน่อน มองดูมู่น่อนน่อนด้วยแววตาที่แหลมคม และมีความพิจารณา

เธอจ้องมู่น่อนน่อนไม่กี่วินาที จากนั้นก็เธอก็พูดขึ้นว่า: “เธอคือมู่น่อนน่อนสินะ?”

เธอไม่เพียงแต่มีบุคลิกและหน้าตาเหมือนเฉินถิงเซียว ขนาดความหยิ่งยโสและความผู้ดีที่มีแต่ลูกเศรษฐีเท่านั้นถึงจะมี แค่เพียงเธอเอ่ยปากพูด ก็ดูเหมือนมีพลังมหาศาลแล้ว

ถูกออร่าของเฉินถิงเซียวข่มไว้นานมาก มู่น่อนน่อนก็เลยไม่กลัวเมื่อเธอมายืนอยู่ตรงหน้า

มู่น่อนน่อนมองเธอกลับ และพูดอย่างใจเย็นว่า: “ฉันคือมู่น่อนน่อน”

แววตาผู้หญิงมีความตกใจ แต่แค่เสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้น

“เธอน่าจะรู้แล้วว่าฉันคือใคร” ผู้หญิงยังคงมองมู่น่อนน่อนนิ่ง: “ฉันคือพี่สาวของเฉินถิงเซียว เฉินจิ่งหยุ้น”

ตอนนี้เองมู่น่อนน่อนพึงลุกขึ้นมา: “สวัสดีค่ะ”

จากนั้นก็สั่งคนรับใช้ด้วยท่าทีคุณนายของบ้านหลังนี้: “ยังไม่เสิร์ฟน้ำชาอีก?”

“ไม่จำเป็นแล้ว” เฉินจิ่งหยุ้นยกมือขึ้นสั่งคนรับใช้ เธอกอดอกและมองมู่น่อนน่อน: “รู้เหตุผลที่ฉันมาไหม? ก่อนที่ฉันจะกลับมาก็ได้ยินแล้วว่า เธอเป็นคนผลักคุณปู่ตกบันได”

มู่น่อนน่อนตอบโต้กลับไปว่า: “ฉันไม่ได้ผลักนะ และตอนนี้ก็ยังอยู่ในระหว่างการตรวจสอบเรื่องนี้อยู่”

“ได้” เฉินจิ่งหยุ้นฟังมู่น่อนน่อนแก้ตัวอย่างหงุดหงิด เลยพูดแทรกไปก่อน: “ฉันแค่อยากมาดูว่า ผู้หญิงที่ทำให้ชื่อเสียงน้องชายฉันป่นปี้ แล้วทำให้ตระกูลเฉินของเราวุ่นวายเนี่ยเป็นใครก็เท่านั้น ตอนนี้ฉันจะไปโรงพยาบาล ไม่มีเวลามาเสวนากับเธอหรอกนะ”

ฟังจากน้ำเสียงของเฉินจิ่งหยุ้นแล้ว มองออกได้ว่าเธอเป็นคนที่แข็งกร้าวมากคนหนึ่ง

สมแล้วที่เป็นฝาแฝดกับเฉินถิงเซียว ทุกอย่างคล้ายกันอย่างกับแกะ

เฉินจิ่งหยุ้นพูดจบก็เดินออกไปด้านนอก มู่น่อนน่อนก็เดินตามแล้วส่งเธอออกไป

พอมาถึงห้องโถง เธอก็เห็นคนที่มีท่าทางเหมือนผู้ช่วยตะโกนเรียกว่า: “ประธานเฉิน”

ข้างๆผู้ช่วยยังมีกระเป๋าเดินทางอยู่หนึ่งใบ

เฉินจิ่งหยุ้นกลับมายังไม่ทันได้ไปไว้กระเป๋า ก็เดินมาหามู่น่อนน่อนก่อนทันที

ตอนนี้เอง ด้านนอกก็มีเสียงเบรกรถ ‘เอี๊ยด’ ดังขึ้น

ทั้งสองมองไปด้านนอกพร้อมกัน เฉินถิงเซียวออกมาจากรถ

เฉินจิ่งหยุ้นเดินเข้าไป อยากกอดเฉินถิงเซียว: “ไม่เจอกันนานเลยนะ น้องรัก”

เฉินถิงเซียวกอดเฉินจิ่งหยุ้นตอบ

เฉินจิ่งหยุ้นแค่กอดเขาเบาๆ จากนั้นก็ปล่อยออกทันที

เธอมองดูเฉินถิงเซียว พูดด้วยน้ำเสียงประชดว่า: “เหมือนที่คุณปู่พูดไว้ไม่มีผิด นายหลงมู่น่อนน่อนจนหัวปักหัวปำ ฉันแค่มาดูเธอแค่นั้นเอง นายก็รีบซิ่งรถกลับมา กลัวฉันจะจับเธอกินหรือไง?”

เฉินถิงเซียวไม่มองเธอด้วยซ้ำ แล้วเดินอ้อมเธอแล้วไปตรงหน้ามู่น่อนน่อนทันที

เขาสำรวจดูมู่น่อนน่อน ต่อมาก็ยืนอยู่ตรงหน้ามู่น่อนน่อน พูดกับเฉินจิ่งหยุ้นว่า: “ไม่ไปเยี่ยมคุณปู่หรือไง?”

เฉินจิ่งหยุ้นกอดอก กระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ สีหน้าดูจองหองมาก: “จะไปเดี๋ยวนี้แหละ นายไม่คิดจะขับรถไปส่งหน่อยเหรอ?”

เฉินถิงเซียวหันหน้ากลับไปมองมู่น่อนน่อน แต่กลับไม่ได้พูดอะไร ก็เดินตามเฉินจิ่งหยุ้นออกไป

ตอนที่เดินไปถึงประตู เฉินจิ่งหยุ้นก็หันหน้ากลับไปมองเธออีกครั้ง

แววตานั้นดูเป็นการสำรวจ และก็เหมือนกำลังดูตัวตลกอยู่