ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 263

โรงพยาบาลอยู่ใกล้ชานเมือง มู่น่อนน่อนขับรถออกมา ก็ขับไปทางยังที่เปลี่ยว

ทางนั้นมีรถราขับผ่านน้อยมาก เฉินถิงเซียวขับแซงไปข้างหน้า แล้วหักพวงมาลัยขวางไว้ตรงกลางถนน ไม่ให้รถของมู่น่อนน่อนไป

มู่น่อนน่อนเหยียบเบรกแล้วหยุดรถไว้

แต่เธอก็ไม่ได้มาจากรถ

เฉินถิงเซียวเดินเข้าไปอยากจะเปิดประตูรถ แต่กลับเห็นว่าประตูรถล็อกอยู่ เปิดออกไม่ได้เลย

“มู่น่อนน่อน ลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” เฉินถิงเซียวทุบประตูรถแรงๆสองครั้ง

มู่น่อนน่อนมองขวางเฉินถิงเซียว แล้วลดหน้าต่างลง โทรหาตำรวจต่อหน้าเฉินถิงเซียว

“ฉันอยู่ตรงชานเมืองทิศใต้ มีรถคันหนึ่งจอดขวางถนนไว้ค่ะ……”

มู่น่อนน่อนยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกเฉินถิงเซียวยื่นมือเข้าไปแย่งโทรศัพท์ออกมา

เขาแย่งมาได้แล้วก็กดวางสายทันที จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า: “ลงมา”

มู่น่อนน่อนเลิกคิ้ว เปิดประตูรถแล้วเดินลงไป

เธอลงมาแล้ว เฉินถิงเซียวอยากจะคว้ามือเธอไว้

มู่น่อนน่อนรู้ทันว่าเฉินถิงเซียวจะทำอะไร เธอถอยออกไปเบาๆ แล้วก็หลบจากมือของเฉินถิงเซียวได้

สีหน้าเฉินถิงเซียวเปลี่ยนไปทันที อุณหภูมิรอบด้านก็ลดลงตามไปด้วย

มู่น่อนน่อนไร้อารมณ์ใดๆบนใบหน้า พูดด้วยน้ำเสียงที่ใจเย็นว่า: “แยกทางกันก่อนเถอะ”

ตอนแรกเธอคิดว่าตัวเองได้แต่งงานกับเฉินถิงเซียวเสียอีก ต่อมาก็เกิดเรื่องขึ้น ถึงได้รู้ว่าชื่อในทะเบียนสมรสเป็นชื่อของมู่หวั่นขีกับเฉินถิงเซียว

ต่อมา เฉินถิงเซียวกับมู่หวั่นขีหย่ากัน แล้วจะจดทะเบียนสมรสกับมู่น่อนน่อน เธอไม่ได้ตกลงทันที แต่ยื้อเวลาไปก่อน

ลางสังหรณ์ของผู้หญิงเป็นสิ่งลี้ลับบนโลกใบนี้

ตอนนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงยื้อเวลาไม่ไปจดทะเบียนสมรสสักที แต่ตอนนี้เธอมีคำอธิบายที่มีเหตุผลแล้วล่ะ

เฉินถิงเซียวหรี่ตาลง สีหน้าเขาดูโหดเหี้ยมมากขึ้น: “เธอพูดอีกทีสิ”

“ยังไงตอนนี้นายไม่เชื่อฉันแล้วนี่ ทุกวันฉันต้องถูกขังอยู่ในบ้านเหมือนนักโทษ ฉันได้แต่นั่งรอให้พวกนายตระกูลเฉินมาตัดสินคดีฉัน ฉันพอแล้วล่ะกับชีวิตแบบนี้”

แววตาของมู่น่อนน่อนเด็ดขาดมาก: “เธอไม่เชื่อฉันก็ไม่เป็นไร งั้นก็แยกกันไปก่อน ฉันจะไปหาหลักฐานมาพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวฉันเอง”

“อยากหนีออกจากฉันงั้นเหรอ?”

เฉินถิงเซียวแสยะยิ้มเย็นชา: “ฝันไปเถอะ”

สีหน้าของมู่น่อนน่อนเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอถูกเฉินถิงเซียวอุ้มและยัดเข้าไปในรถ แล้วก็ขึ้นมานั่งบนโลก ล็อกประตูเสร็จแล้ว ก็สตาร์ทเครื่องขับออกไปทันที

ในด้านพละกำลังนั้น เธอเทียบกับเฉินถิงเซียวไม่ได้

เธอเริ่มเหนื่อยก็เลยหลับตาลง จากนั้นก็ลืมตาขึ้นมา และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “ไม่ก็แยกทางกัน ไม่ก็บอกฉันมาว่านายคิดจะทำอะไรกันแน่”

เฉินถิงเซียวไม่ได้สนใจเธอ แต่แค่ขับรถไปเงียบๆ

มู่น่อนน่อนรอคำตอบนานมาก แน่ใจว่าเฉินถิงเซียวไม่สนใจเธอจริงๆ ก็เลยหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง

เฉินถิงเซียวขับรถมาส่งเธอที่คฤหาสน์

ครั้งนี้ เฉินถิงเซียวเพิ่มกำลังคนในคฤหาสน์มากขึ้นไปอีก

บอดี้การ์ดที่อยู่เฝ้าทั้งในสามชั้นและนอกสามชั้น ปิดล้อมคฤหาสน์หลังนี้ไว้แน่นหนา

มู่น่อนน่อนยืนอยู่ระเบียงชั้นสอง มองเฉินถิงเซียวที่กำลังสั่งบอดี้การ์ดอยู่ด้านล่างลานด้วยแววตาที่เย็นชา

เฉินถิงเซียวเหมือนรู้สึกได้ถึงสายตาของมู่น่อนน่อน เขาก็เลยหันไปมองเธอกลับ

มู่น่อนน่อนกลับหลังหันเดินเข้าห้องตัวเองไป

อากาศเดือนแรกยังคงหนาวอยู่เล็กน้อย

เธอกลับเข้าห้องไป ก็กอดผ้าห่มที่อยู่บนโซฟาทันที และพิมพ์แก้ไขบทละครตัวเองในคอมพิวเตอร์

ไม่นาน ประตูห้องก็ถูกเปิดออกจากด้านนอก

มู่น่อนน่อนไม่ได้เงยหน้าขึ้น แต่คนที่มานั้นเดินมาด้วยฝีเท้าที่ไม่มีเสียงเดิน เธอก็รู้แล้วว่าคือเฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียวยืนอยู่ตรงหน้าเธอ: “ช่วงนี้ฉันอาจจะมียุ่งหน่อย เธอระวังรักษาสุขภาพด้วย”