ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 267

สือเย่เจ็บจนสูดหายใจเข้าลึกๆ แต่ก็ไม่ได้ตอบโต้เขากลับ ปล่อยให้เฉินถิงเซียวต่อยตัวเองไป

กู้จื่อหยั่นตามมาในเวลานี้ เขาคว้าข้อมือเฉินถิงเซียวไว้: “ถิงเซียว นายใจเย็นหน่อยสิ!”

ตอนนี้เฉินถิงเซียวเสียสติไปแล้ว เขาไม่ฟังคำกู้จื่อหยั่นเลย แล้วต่อยเขาด้วย

ครอบครัวกู้จื่อหยั่นเมื่อก่อนเคยเป็นแก๊งมาเฟีย กู้จื่อหยั่นก็มีฝีมือการชกต่อยที่ไม่เลว แต่ก็รับมือกับแรงชกของเฉินถิงเซียวไม่ไหว

สุดท้าย ทั้งสองถูกต่อยจนเละไปหมด เหนื่อยจนขยับไม่ได้ เลยนอนไปยังพื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่นผงสีดำ

ตอนที่ทั้งสองชกกัน สือเย่ไม่ได้ไปห้ามพวกเขา แต่แค่นำกำลังคนค้นหารอบๆบริเวณคฤหาสน์

เหมือนที่คาดเดาไว้เลย ไม่มีร่องรอยอะไรหลงเหลืออยู่เลย

ไฟไหม้ครั้งนี้เผาได้สะอาดมาก

สือเย่เดินไปข้างๆเฉินถิงเซียว พูดเสียงเบาและแหบว่า: “หาคุณนายน้อยไม่เจอ”

สือเย่พูดจบ ก็เตรียมพร้อมสำหรับการโดนชกแล้ว

แต่ไม่เหมือนกับที่เขาคาดเดาไว้

เฉินถิงเซียวได้ยินคำพูดของเขา กลับชะงักค้างไปเลย เขาจ้องมองเพดานที่ดำปี๋นิ่งๆ เหมือนไม่ได้ยินคำพูดของสือเย่

สือเย่หันไปมองกู้จื่อหยั่น

กู้จื่อหยั่นยื่นมือไปเช็ดมุมปากตัวเอง ลุกขึ้นมาอย่างลำบากแล้วถ่มน้ำลายที่เต็มไปด้วยเลือดบนเศษผง: “อย่าไปสนใจมัน ให้มันบ้าต่อไป ให้ตายสิ! ฉันลุกไม่ได้ขึ้นเนี่ย สือเย่มาช่วยฉันหน่อย……”

สือเย่รีบเข้าไปพยุงตัวกู้จื่อหยั่นขึ้นมา

กู้จื่อหยั่นโซเซไปมาถึงจะยืนได้นิ่ง

เมื่อกี้เฉินถิงเซียวต่อยแรงเกินไปแล้ว ถ้าเขาไม่เคยฝึกมวยมา ยังสามารถต่อยกับเฉินถิงเซียวได้ ไม่งั้นคงได้เข้าไอซียูแน่

กระทบถึงบาดแผล กู้จื่อหยั่นก็สูดหายใจ ‘ซี้ด~’ เข้าลึกๆ แล้วกระซิบข้างหูสือเย่ว่า: “ปล่อยให้คุณนายของนายใจเย็นลงก่อน อย่าเพิ่งไปสนใจเขา”

สือเย่แม้จะไม่วางใจ แต่ก็พยักหน้าตกลง

กู้จื่อหยั่นถูกสือเย่พยุงออกไปด้านนอก ก็เห็นพวกนักข่าวกำลังหันหลังไลฟ์สดคฤหาสน์ที่ถูกเผาจนไม่มีชิ้นดี

กู้จื่อหยั่นรีบอ้อมเข้าไปทางอื่นแล้วขึ้นไปนั่งบนรถ

แต่สือเย่ก็ไม่ได้โชคดีขนาดนั้น

นักข่าวเหลือบไปเห็นสือเย่ ก็รีบล้อมวงกันเข้ามา

“ขอถามหน่อยค่ะคุณคือลูกน้องของคุณชายเฉินใช่ไหมคะ? คุณนายน้อยยังอยู่ด้านในไหมคะ? เธอฆ่าตัวตายเพราะรู้สึกผิดใช่ไหมคะ?”

“เมื่อกี้ฉันเห็นคุณชายเฉินเข้าไป เขาเข้าไปทำอะไรกันครับ แล้วจะออกมาเมื่อไหร่ครับ?”

“ได้ยินว่าคุณนายน้อยได้รับจดหมายศาลวันนี้ เธอเลยตัดสินใจฆ่าตัวตายหรือเปล่าคะ หรือนี่ก็พิสูจน์ได้ว่า เธอผลักท่านปู่เฉินตกบันไดไปจริงๆ?”

“……”

คำถามของนักข่าวมีแต่มู่น่อนน่อน แต่ละคำถามแรงขึ้นอย่างลำดับเรื่อยๆ

สือเย่แค่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “ยังบอกไม่ได้ครับ”

ต่อมา ก็มีบอดี้การ์ดมาไล่พวกนักข่าวออกไป

……

หมู่บ้านในเมืองทางเหนือของเมืองหู้หยาง ภายในร้านบะหมี่เก่าๆร้านหนึ่ง

มู่น่อนน่อนนั่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะอาหาร ด้านหน้ามีบะหมี่ไข่ที่ยังร้อนๆอยู่ตรงหน้าเธอ เธอเงยหน้าขึ้นมองข่าวที่กำลังออกในโทรทัศน์

“วันนี้ตอนเที่ยง เมืองเรามีคฤหาสน์หลังหนึ่งเกิดเพลิงไหม้ขึ้น ตามข้อมูลที่ได้มา คฤหาสน์หลังนี้เป็นบ้านของเฉินถิงเซียวทายาทของบริษัทเฉินซื่อ……”

ต่อมาภาพก็เปลี่ยนไป เป็นภาพของนักข่าวที่กำลังสัมภาษณ์ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์นั้น

มองตามภาพนั้น มู่น่อนน่อนก็เห็นคฤหาสน์ที่เคยหรูหรามาก่อน กลายเป็นสภาพที่เละเทะจนไม่เหลือเค้าโครงเดิมเลย

กล้องถ่ายไปที่สือเย่

สือเย่ที่สวมชุดสูทสะอาดสะอ้านมาตลอด ในกล้องเขากลับผมเผ้ายุ่งเหยิงตัวเต็มไปด้วยฝุ่นดำท่าทางดูไม่ได้เลย