ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 27

ตอนที่ 27 เดินเกมไปตามเขา

เซียวชู่เหอลุกขึ้นยืน “ฉันให้คนใช้จัดเตรียมอาหารไว้”

มู่หวั่นขีแทบไม่มองหล่อนสักแวบหนึ่งด้วยซ้ำ มู่ลี่เหยียนหันไปทางหล่อนพร้อมทั้งพยักหน้าแทน

สีหน้าของเซียวชู่เหอดูไม่ได้ แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

พอตอนเดินผ่านตัวมู่น่อนน่อน หล่อนหยุดเท้าลง น้ำเสียงกลับเข้มงวดขึ้นมา “ออกมานี่”

มู่ลี่เหยียนและมู่หวั่นขีนั่งด้วยกัน แถมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังกระซิบคุยอะไรกันอยู่

หล่อนมองพวกเขาแวบหนึ่ง ก็เดินออกไปพร้อมกับเซียวชู่เหอ

เซียวชู่เหอลากหล่อนเข้าห้องนอนเก่าของหล่อนเอง พอปิดประตูลงสีหน้าก็จ้องมองหล่อนอย่างเคร่งขรึม “คลิปวิดีโอนั่นแกให้คนไปถ่ายไว้ใช่ไหม?”

มู่น่อนน่อนอึ้งเล็กน้อย หล่อนไม่คิดเลยว่ามู่ลี่เหยียน จะเชื่อใจหล่อนแล้ว แต่เซียวชู่เหอกลับไม่เชื่อหล่อนเลย

ในความทรงจำของหล่อนนั้น เซียวชู่เหอเป็นผู้หญิงที่คอยจะพึ่งพึงแต่ผู้ชาย แถมเอาความหวังทั้งหมดมาไว้ที่มู่ลี่เหยียน แถมยังอ่อนแอและไม่มีความคิดเห็นใดๆ

“ไม่ใช่...” มู่น่อนน่อนส่ายศีรษะไปมาราวกับกำลังตีกลองอยู่ ดวงตาคู่นั้นแสดงออกอย่างชัดเจน

เซียวชู่เหอ เป็นผู้หญิงที่ไม่มีความคิดจริงๆ แต่ว่าหล่อนเป็นแม่แท้ๆของมู่น่อนน่อนนะ แม่ลูกจิตใจสามารถสื่อถึงกันได้ หล่อนคิดว่าเรื่องนี้มันไม่ง่ายดายขนาดนั้น

“พ่อแกและพี่สาวแกต่างเชื่อใจแก แกก็อย่ามาโกหกพวกเขา” เซียวชู่เหอขมวดคิ้ว สีหน้าน้ำเสียงที่พูดออกมาดูมีพลัง

ช่วงวัยรุ่นสภาพแวดล้อมของเซียวชู่เหอนั้นไม่ค่อยดี แต่ถือว่าหล่อนเป็นคนสวยคนหนึ่ง แต่เป็นผู้หญิงที่ดูแลคนได้ดี เพราะฉะนั้นมู่ลี่เหยียนเลยขอหล่อนแต่งงาน

ตอนเด็กๆหล่อนไม่รู้เรื่องอะไร แต่พอโตขึ้นหล่อนก็เข้าใจดีว่า มู่ลี่เหยียนจะขอเซียวชู่เหอแต่งงาน แต่แท้จริงแล้วเขาก็แค่อยากหาผู้หญิงสักคนมาช่วยดูแลลูกสาวสองคนแทนภรรยาของเขาที่เพิ่งเสียชีวิตไปแล้ว

หากพูดให้ไม่น่าฟังหน่อย ก็แค่พี่เลี้ยงที่คอยปรนนิบัติบนเตียงด้วยเท่านั้นแหละ

หล่อนคิดไม่ออกว่ามู่ลี่เหยียนมีแผนร้ายอะไร ที่สามารถทำให้เซียวชู่เหอตายใจได้ขนาดนี้

“ฉันหิวแล้ว” มู่น่อนน่อนก้มศีรษะลง เลยมองเซียวชู่เหอแวบหนึ่ง หล่อนไม่มั่นใจเลยว่าตัวเองจะพูดอะไรออกมา

หลังจากที่โดนเซียวชู่เหอบังคับให้แต่งงานกับคนในตระกูลเฉิน ความอดทนของหล่อนต่อเซียวชู่เหอเริ่มน้อยลงเรื่อยๆ

เซียวชู่เหอเห็นหล่อนเป็นแบบนี้ เลยรู้สึกว่าตัวเองเกินกว่าเหตุไปนิด

หล่อนมองไปทางมู่น่อนน่อน น้ำเสียงอ่อนโยนลงเล็กน้อย “แกลงไปเถอะ”

มู่น่อนน่อนเดินออกไปจากห้อง การแสดงออกขี้ขลาดและน้อยเนื้อต่ำใจที่ปรากฏออกมานั้นหายไปหมดสิ้น

หลังจากที่หล่อนแต่งเข้าตระกูลเฉิน เดิมทีก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับคนในตระกูลมู่ แค่อยากใช้ชีวิตให้สงบสุขก็เท่านั้นเอง

แต่ว่า คนในตระกูลมู่ กลับไม่ปล่อยหล่อนไปเลย

ถ้ายังเป็นแบบนั้น งั้นก็คอยดูแล้วกัน

……

เวลาเดินผ่านหน้าห้องหนังสือ กลับพบว่าประตูห้องหนังสือแง้มไว้ครึ่งหนึ่ง ในห้องหนังสือไม่มีคนอยู่แล้ว

พ่อลูกคู่นั้นลงไปรอด้านล่างแล้วหรอ?

มู่น่อนน่อนเพิ่งเดินถึงปากทางบันได ก็ได้ยินเสียงคนด้านล่างที่กำลังพูดงึมงำกันอยู่ นอกจากเสียงมู่หวั่นขีและพ่อลูกสองคน เหมือนว่ายังมีเสียงผู้ชายอีกคนอยู่ด้วย

ในเวลานี้ ใครกันนะที่มาเป็นแขกของบ้านตระกูลมู่กัน?

หล่อนรู้สึกสงสัยเลยชิดกับบันไดแล้วชะโงกหน้าลงไปทางบันไดเพื่อมองด้านล่าง พอหล่อนเห็นใบหน้าของผู้ชายคนนั้นอย่างชัดเจน หล่อนถึงกลับตกตะลึงทันที

มู่ลี่เหยียนก็เห็นหล่อนแล้ว เขามองมาที่หล่อนแล้วกวักมือเรียกเข้าไป น้ำเสียงอ่อนโยนอย่างผิดไปถนัด “น่อนน่อนรีบมานี่เร็ว ถิงเซียวให้น้องชายของเขาเข้ารับตัวเธอนะ”