ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 270

มู่น่อนน่อนขัดขืนเฉินถิงเซียว ไม่ได้ยื่นมือไปโอบคอเฉินถิงเซียวไว้

เฉินถิงเซียวเหมือนจะอารมณ์ดีมาก เลยไม่ได้ใส่ใจในเรื่องนี้ แต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อว่า: “มู่น่อนน่อน เธอเผาคฤหาสน์ของฉัน ก็เพื่อหนีมาสถานที่บ้าๆนี้เหรอ?”

ครั้งนี้มู่น่อนน่อนก็เลือกโรงแรมที่ไม่ต้องใช้บัตรประชาชนก็เข้าอยู่ได้เลย

ดังนั้นสถานที่เลยโทรมไปหน่อย

ที่นี่มีคนหลายประเภท

มู่น่อนน่อนเม้มปากไม่พูดอะไร

แพ้เป็นพระ ชนะเป็นมาร ตอนนี้เธอถูกเฉินถิงเซียวจับตัวได้แล้ว ครั้งนี้เธอแพ้แล้ว เธอไม่มีอะไรจะพูดอีก

ตอนบ่าย เธอเห็นห้องโถงโรงแรมเงียบไม่มีคนเลย เจ้าของโรงแรมกับแขกคนอื่นๆก็คงถูกเฉินถิงเซียวไล่ตะเพิดออกไป

เฉินถิงเซียวนำกำลังคนมาไม่น้อย บอดี้การ์ดที่สวมชุดสูทราคาแพง แค่ดูก็รู้แล้วว่ายุ่งไม่ได้ คนทั่วไปต่างก็กลัวพวกเขาหัวหด

รถของเขาจอดอยู่หน้าประตูโรงแรม บอดี้การ์ดรีบเดินไปเปิดประตูให้พวกเขา เฉินถิงเซียวก็อุ้มมู่น่อนน่อนเข้าไปนั่ง

มู่น่อนน่อนนั่งแล้ว ก็ขยับไปนั่งอีกทาง

แต่ไม่นาน เฉินถิงเซียวก็คว้าข้อมือเธอไว้ แล้วลากเธอขยับมาใกล้เขา

มู่น่อนน่อนสู้แรงเฉินถิงเซียวไม่ได้ ทำได้แค่ล้มตัวลงไปที่ตัวเขา

เฉินถิงเซียวกอดเธอเอาไว้ มือข้างหนึ่งโอบเอวอีกข้างก็พยุงหลังหัวเธอไว้ จากนั้นริมฝีปากบางก็บดขยี้ลงไปทันที

เขาประทับริมฝีปากลงไปโดยไม่มีความอ่อนโยนและกระบวนท่าเลย

เขาเอาแต่บดขยี้ลงไปอย่างรุนแรงและบังคับขืนใจเธอ

ต่อมาเขาก็กดหลังหัวมู่น่อนน่อนไว้ กัดริมฝีปากเธอแรงๆ และหายใจถี่ๆ

จนกระทั่งริมฝีปากมู่น่อนน่อนเจ็บเล็กน้อย เฉินถิงเซียวก็ถึงปล่อยเธอออกไป

เธอเม้มปากบางของตัวเอง เธอรู้สึกริมฝีปากของเธอชาและเปื่อยไปหมดแล้ว

มู่น่อนน่อนไม่มีแรงผลักเขา จึงถามอย่างเย็นชาว่า: “ตอนนี้จะกลับเมืองหู้หยางเหรอ?”

“ทำไม ยังอยากเล่นเกมแมวจับหนูกับฉันเหรอ?” เฉินถิงเซียวไม่ได้ปล่อยเธอออกไป เขายังคงกอดเธอไว้แน่น เหมือนกลัวว่าเธอจะหนีไปอย่างงั้น

“ดึกมากแล้ว ฉันเหนื่อยน่ะ ไม่อยากนั่งรถกลับไป” มู่น่อนน่อนพูดจบ ก็หาวด้วยความอ่อนเพลีย

นี่แค่ข้ออ้างเท่านั้น ที่มากไปกว่านั้นคือมู่น่อนน่อนไม่พอใจต่างหาก

เธอไม่อยากถูกเฉินถิงเซียวจับตัวกลับไปแบบนี้

มู่น่อนน่อนคิดได้เลยว่า ตอนนี้ถ้าเธอกลับไปกับเฉินถิงเซียวแล้ว สิ่งที่รอเธออยู่คืออะไร

ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองไม่มีทางเปลี่ยนแปลงแน่นอน เฉินถิงเซียวยังคงควบคุมและสั่งการเธอได้ทุกอย่าง ยิ่งไปกว่านั้นยังจะควบคุมตัวเองหนักกว่าเดิมด้วย

เธอนึกถึงข่าวที่เห็นในโทรทัศน์ตอนกลางวัน จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองเฉินถิงเซียว: “ข่าวนั่นนายให้นักข่าวออกหรือเปล่า?”

คำพูดของมู่น่อนน่อนไม่ค่อยชัดเจน แต่เฉินถิงเซียวกลับรู้ดีว่าเธอพูดอะไรอยู่

เฉินถิงเซียวลูบไล้ใบหน้าของเธอ สีหน้ามีความอ่อนโยนแปลกๆ: “แน่นอนสิ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันปล่อยข่าวออกไป พวกเขาจะกล้าพูดได้ยังไงว่าสะใภ้ตระกูลเฉินเสียชีวิตในที่เกิดเหตุเพลิงไหม้?”

นักข่าวพวกนั้นไม่ว่าจะมีอำนาจมากแค่ไหน แต่ก็ไม่กล้าหาเรื่องตระกูลเฉินแน่นอน

ในเมืองหู้หยาง ก็คือโลกของตระกูลเฉิน

มู่น่อนน่อนเพิ่งรู้ตัวเมื่อกี้

เฉินถิงเซียวปล่อยข่าวออกไป ให้นักข่าวปล่อยข่าวเรื่องที่ตายในที่เกิดเหตุกันอย่างบ้าคลั่ง งั้นครั้งนี้หลังจากที่เธอถูกเฉินถิงเซียวนำตัวกลับไปแล้ว เขาก็คงมีเหตุผลชัดเจนที่จะควบคุมกักขังฉัน

เพราะยังไง เธอก็เป็นคนที่ “ตาย” ในโลกข้างนอกแล้ว

มู่น่อนน่อนคิดถึงตรงนี้ ก็อดไม่ได้ขนลุกซู่

เฉินถิงเซียวรู้สึกได้ถึงร่างกายที่แข็งทื่อของมู่น่อนน่อน สายตามืดมน เหมือนจะรู้ว่ามู่น่อนน่อนกำลังคิดอะไรอยู่ เขาก้มหน้าลงจูบไปที่หน้าผากเธอเบาๆ และพูดปลอบใจว่า: “คืนนี้ไปนอนที่โรงแรมก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยกลับเมืองหู้หยาง”

มู่น่อนน่อนอยากขัดขืนการสัมผัสของเฉินถิงเซียว