ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 278

ในตอนนี้กำลังอยู่ตรงแยกสัญญาณไฟจราจร สือเย่ชะโงกหัวไปดู ก็เห็นว่าที่เฉินถิงเซียวชี้นั้นเป็นรูปถ่ายกลุ่มคนที่อยู่ด้านหลังของมู่น่อนน่อน

มองดูเพียงพริบตาเดียว สือเย่ก็ไม่เห็นว่ามันไม่มีอะไรที่ผิดปรกติ

สือเย่ยังพูดตอบอย่างจริงจังว่า“คนที่ผ่านไปมาไงครับ”

เฉินถิงเซียวเงยหน้าขึ้น น้ำเสียงจริงจัง“คนเหล่านี้เมื่อก่อนไม่เคยเห็นมาก่อน”

ใบหน้าสือเย่มึนงง “ห๊า？”

หลายเดือนมานี้ เฉินถิงเซียวไม่เคยไปที่ซิดนีย์ มู่น่อนน่อนที่เขาเห็น ก็เป็นมู่น่อนน่อนที่ดูผ่านรูปถ่ายเท่านั้น

หรือตลอดเวลาทุกครั้งที่เขาดูรูปของมู่น่อนน่อน ก็จำทุกคนที่ปรากฏอยู่บนรูปถ่ายของมู่น่อนน่อนได้ ?

ในใจของสือเย่ยังคงแปลกใจเล็กน้อย ก็ได้ยินเสียงเข้มๆของเฉินถิงเซียวถามว่า“ให้คนไปเช็กดูว่าคนพวกนี้เป็นใคร และให้พวกเขาคอยจับตาดูอย่างใกล้ชิดด้วย”

“ครับ”สือเย่รับคำ

สือเย่ขับรถไปจอดลงตรงหน้าคอนโด

เขามองดูเฉินถิงเซียวเดินเข้าไปแล้ว ถึงได้จากไป

เฉินถิงเซียวเปิดประตู ในห้องมืดสนิท

เขาเอื้อมมือไปเปิดไฟภายในห้อง แล้วเดินตรงเข้าไปในห้องนอน

ภายในห้องนอนมีรูปของมู่น่อนน่อนติดอยู่เต็มไปหมด

ภาพเหล่านี้ เป็นภาพถ่ายที่ในช่วงไม่กี่เดือนนี้ ที่เขาส่งลูกน้องไปซิดนีย์เพื่อถ่ายภาพแล้วส่งกลับมาให้ บางรูปก็ชัด บางรูปก็เบลอ

ต่อให้เป็นภาพที่เบลอและมองเห็นเป็นเพียงภาพเงา เฉินถิงเซียวก็ลบทิ้งไม่ลง แต่กลับไปล้างอัดรูปมาด้วยตัวเอง

เฉินถิงเซียวถอดเสื้อคลุมออก ค่อยๆม้วนแขนเสื้อขึ้นไปจนถึงแขน หยิบเอาสายเชื่อมต่อไปที่หน้าเครื่องปริ้น แล้วต่อโทรศัพท์เชื่อมเข้ากับเครื่องปริ้น ปริ้นภาพของวันนี้ออกมา

……

มู่น่อนน่อนหลับไปในกลางดึก ก็สะดุ้งตื่นเพราะเสียงเพลงที่ดังกึกก้อง

เธอลืมตาขึ้นในความมืด นอนอยู่บนเตียงอย่างมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง ถึงฟังออกว่าเสียงเพลงที่ดังขึ้นนั้นดังมาจากข้างบ้าน

วัยรุ่นนั้นมีพลังงานล้นเหลือเธอรู้ดี แต่มีพลังงานแล้วไม่มีความเกรงใจปาร์ตี้เปิดเพลงเสียงดังรบกวนคนอื่นอย่างนี้มันได้เหรอ ?

มู่น่อนน่อนลุกขึ้นจากเตียง เดินไปที่ริมหน้าต่าง เปิดผ้าม่านตรงมุมแล้วมองออกไป

บ้านที่เธออยู่กับบ้านข้างๆมีเพียงกำแพงรั้วเท่านั้นที่กั้นกันอยู่ มองออกไปจากห้องเธอ ก็เห็นกองไฟที่ลุกโชนอยู่ในสวนของบ้าน และคนที่นั่งล้อมรอบอยู่

กองไฟนั้นให้แสงสว่างมาก ระยะห่างก็ไม่ได้ไกลกันนัก มู่น่อนน่อนก็จำคนบางคนในนั้นได้ทันที เป็นคนที่เธอเจอตรงหน้าประตู ในตอนกลางวันตอนที่เธอออกไปกินข้าว

เธอจำรูปร่างของพวกเขาได้และจำเสื้อผ้าที่พวกเขาสวมใส่ในตอนกลางวันได้

ที่ตรงนี้อยู่ห่างจากตัวเมืองมาก คนส่วนใหญ่ที่พักอาศัยอยู่ที่นี่ล้วนเป็นคนแก่วัยเกษียณ แต่เด็กวัยรุ่นกลุ่มนี้แตกต่างไป หากจะจำได้ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร

ในกลุ่มของพวกเขามีบางคนที่มู่น่อนน่อนไม่เห็นหน้าในตอนกลางวัน มีทั้งผู้ชายและผู้หญิง ทำตัวลับๆล่อๆดูก็รู้ว่าไม่ได้กำลังทำเรื่องดีอะไรอยู่ ……

พวกเขาส่งเสียงดังขนาดนี้ ที่เดือดร้อนไม่ได้มีแค่มู่น่อนน่อนคนเดียว แต่ไม่มีใครออกมาห้ามปรามพวกเขา

คนกลุ่มนี้ดูไปแล้วก็ไม่น่าเอาตัวเข้าไปแลกด้วยสักเท่าไร และมู่น่อนน่อนที่ตัวคนเดียวแถมยังท้องอีกด้วย ก็จึงไม่กล้ามีปากเสียงอะไรเป็นเรื่องธรรมดา

เธอกลับมาที่เตียง ดึงผ้าห่มคลุมศีรษะ คลุมไว้อย่างมิดชิด แต่ก็ยังปิดกั้นเสียงที่ดังเหล่านั้นไม่ได้

จนกระทั่งใกล้จะรุ่งสาง เสียงถึงได้ค่อยๆเงียบลง

ตลอดทั้งคืนมู่น่อนน่อนนอนหลับไม่สนิท เช้ามาก็จึงไม่สดชื่น ปิ้งขนมปังสองแผ่นอย่างอ่อนเพลีย และจะต้มไข่อีกฟองเพื่อกินเป็นอาหารเช้า

และในขณะที่เธอกำลังจะต้มไข่ ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น