ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 283

หลังจากที่มู่น่อนน่อนได้คุยกับเฉินถิงเซียว ทุกอย่างก็ดูเปลี่ยนไป

เธอก็เหมือนวิญญาณไม่อยู่กับเนื้อไม่อยู่กับตัว เธอเอาแต่นึกถึงคำที่เฉินถิงเซียวพูดตลอดเวลา

เขาบอกจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วเขาก็จะรับพวกเธอกลับไป

มู่น่อนน่อนวิเคราะห์ประโยคนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าภายในใจ แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ข้อสรุปใดๆ

ส่วนคนที่เฉินถิงเซียวส่งมาเฝ้าเธอ ในตอนแรกพวกเขาก็แอบมองเธอลับๆ แต่หลังจากที่เธอได้คุยโทรศัพท์กับเฉินถิงเซียว พวกเขาก็ไม่ได้ทำตัวลับๆ ซ่อนๆ ต่อไป

ตอนที่เธอกับเฉินเจียฉินออกไป บอดี้การ์ดจะขับรถตรงไปที่ประตู จากนั้นก็เปิดประตูให้และพูดด้วยความเคารพ "คุณหญิงน้อย เชิญขึ้นรถครับ"

หลังจากที่เธอกับเฉินเจียฉินทานอาหารเย็นกันเสร็จ ตอนที่เธอกำลังจะจ่ายเงิย พนักงานเสิร์ฟก็มักจะบอกกับเธอว่าจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว

ในตอนแรก มู่น่อนน่อนสามารถทำเหมือนว่าเธอไม่เคยเห็นพวกเขา และเพิกเฉยพวกเขาไปตรงๆ

แต่พวกเขาทั้งหมดต่างก็ตามเธอติด ไม่ว่าเธอกับเฉินเจียฉินจะไปที่ไหน พวกเขาจะตามไปที่นั่นตลอด

มู่น่อนน่อนก็ไม่อยากจะสนใจพวกเขาอีกต่อไป

ถ้าพวกเขาต้องการจะขับรถไปรับไปส่ง เธอก็จะนั่ง ถ้าพวกเขาต้องการจะจ่ายเงิน เธอก็จะปล่อยให้พวกเขาจ่าย

จนกระทั่งวันหนึ่ง ตอนที่มู่น่อนน่อนเข้าใจทุกอย่าง เธอก็พบว่าเธอได้อาศัยอยู่ในบ้านที่พวกเขาจัดไว้ให้แล้ว และเธอก็พบว่าเธอได้ตกหลุมพรางของเฉินถิงเซียวอีกครั้ง

มู่น่อนน่อนยืนอยู่ในห้องโถง เธอรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่เธอยอมใจอ่อน

เสียงของคนใช้ดังขึ้นจากด้านข้าง “คุณหญิงน้อย คุณพอใจกับบ้านหลังนี้ไหม?”

เฉินเจียฉินเดินเข้ามา “ผมคิดว่าไม่เลวเลย พี่น่อนน่อน พี่คิดว่ายังไง”

“แค่นายคิดว่าไม่เลวก็พอแล้ว” มู่น่อนน่อนไม่ได้ตั้งใจจะพูดต่อ เธอหันหลังเดินขึ้นไปชั้นบน

เมื่อมู่น่อนน่อนกลับไปที่ห้อง เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากเสิ่นเหลียง

หลังจากฟังมู่น่อนน่อนเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ เสิ่นเหลียงก็เห็นด้วยว่า “ตอนแรก เธอก็ใกล้จะคลอดแล้ว การที่บอสใหญ่ได้ส่งคนมาดูแลเธอ มันเป็นเรื่องที่สมควรจะทำอยู่แล้ว เพราะยังไงนี่ก็เป็นลูกของเขา แล้วทำไมเธอจะต้องยอมลำบากคนเดียวด้วย..."

มู่น่อนน่อนไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี

สุดท้าย เสิ่นเหลียงถามเธอว่า "เธอคิดว่ายังไง การที่บอสใหญ่บอกว่าเขาจะมารับเธอเมื่อถึงเวลา เธอจะกลับไปกับเขาไหม"

มู่น่อนน่อนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันไม่รู้”

ตอนนี้เธอไม่รู้จริงๆ

เสิ่นเหลียงมีความคิดที่เฉียบแหลมมาก "ที่เธอพูดว่า'ไม่รู้' เพราะเธอกำลังลังเล ลังเลว่าจะกลับไปกับบอสใหญ่ไหม"

คำพูดของเสิ่นเหลียงค่อยๆ ทำให้มู่น่อนน่อนเริ่มมีสติ

ที่แท้ ในจิตใต้สำนึกของเธอ เธอก็ยังคงอยากจะกลับไปที่เมืองหู้หยาง

มู่น่อนน่อนเงียบไปนาน ก่อนจะกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นรอให้ถึงตอนนั้นค่อยว่ากัน”

อะไรที่ยังหาคำตอบไม่ได้ เอามันทิ้งไปก่อนชั่วคราวแล้วกัน

……

มู่น่อนน่อนได้ใช้ชีวิตเหมือนตอนที่อยู่ในเมืองหู้หยาง

เวลาออกไปไหนมีบอดี้การ์ดคอยดูแล ในบ้านก็มีคนรับใช้ไว้รับใช้

เพียงแต่ว่ม ไม่มีใครจำกัดมาความเป็นส่วนตัวของเธอ

เธอใช้ชีวิตอย่างสงบสุขจนถึงเดือนกรกฎาคม

วันแรกของเดือนกรกฎาคม อากาศแย่มาก

อากาศครึ้มตั้งแต่เช้า และดูเหมือนฝนกำลังจะตก

แต่จนถึงตอนเที่ยง ฝนก็ไม่ตก และท้องฟ้าก็ยังมืดครึ้มจนทำให้จิตใจของคนรู้สึกเบื่อหน่าย

ตลอดทั้งวัน มู่น่อนน่อนหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูก และทำอะไรก็ไม่ราบรื่น

เฉินเจียฉินค้นพบความผิดปกติของเธอ และถามเธอว่า “พี่น่อนน่อน ไม่สบายหรือเปล่า?”

มู่น่อนน่อนขมวดคิ้วและส่ายหัว “ไม่” แค่รู้สึกหงุดหงิด