ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 283

หลังจากที่มู่น่อนน่อนได้คุยกับเฉินถิงเซียว ทุกอย่างก็ดูเปลี่ยนไป

เธอก็เหมือนวิญญาณไม่อยู่กับเนื้อไม่อยู่กับตัว เธอเอาแต่นึกถึงคำที่เฉินถิงเซียวพูดตลอดเวลา

เขาบอกจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วเขาก็จะรับพวกเธอกลับไป

มู่น่อนน่อนวิเคราะห์ประโยคนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าภายในใจ แต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ข้อสรุปใดๆ

ส่วนคนที่เฉินถิงเซียวส่งมาเฝ้าเธอ ในตอนแรกพวกเขาก็แอบมองเธอลับๆ แต่หลังจากที่เธอได้คุยโทรศัพท์กับเฉินถิงเซียว พวกเขาก็ไม่ได้ทำตัวลับๆ ซ่อนๆ ต่อไป

ตอนที่เธอกับเฉินเจียฉินออกไป บอดี้การ์ดจะขับรถตรงไปที่ประตู จากนั้นก็เปิดประตูให้และพูดด้วยความเคารพ "คุณหญิงน้อย เชิญขึ้นรถครับ"

หลังจากที่เธอกับเฉินเจียฉินทานอาหารเย็นกันเสร็จ ตอนที่เธอกำลังจะจ่ายเงิย พนักงานเสิร์ฟก็มักจะบอกกับเธอว่าจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว

ในตอนแรก มู่น่อนน่อนสามารถทำเหมือนว่าเธอไม่เคยเห็นพวกเขา และเพิกเฉยพวกเขาไปตรงๆ

แต่พวกเขาทั้งหมดต่างก็ตามเธอติด ไม่ว่าเธอกับเฉินเจียฉินจะไปที่ไหน พวกเขาจะตามไปที่นั่นตลอด

มู่น่อนน่อนก็ไม่อยากจะสนใจพวกเขาอีกต่อไป

ถ้าพวกเขาต้องการจะขับรถไปรับไปส่ง เธอก็จะนั่ง ถ้าพวกเขาต้องการจะจ่ายเงิน เธอก็จะปล่อยให้พวกเขาจ่าย

จนกระทั่งวันหนึ่ง ตอนที่มู่น่อนน่อนเข้าใจทุกอย่าง เธอก็พบว่าเธอได้อาศัยอยู่ในบ้านที่พวกเขาจัดไว้ให้แล้ว และเธอก็พบว่าเธอได้ตกหลุมพรางของเฉินถิงเซียวอีกครั้ง

มู่น่อนน่อนยืนอยู่ในห้องโถง เธอรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่เธอยอมใจอ่อน

เสียงของคนใช้ดังขึ้นจากด้านข้าง “คุณหญิงน้อย คุณพอใจกับบ้านหลังนี้ไหม?”

เฉินเจียฉินเดินเข้ามา “ผมคิดว่าไม่เลวเลย พี่น่อนน่อน พี่คิดว่ายังไง”

“แค่นายคิดว่าไม่เลวก็พอแล้ว” มู่น่อนน่อนไม่ได้ตั้งใจจะพูดต่อ เธอหันหลังเดินขึ้นไปชั้นบน

เมื่อมู่น่อนน่อนกลับไปที่ห้อง เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากเสิ่นเหลียง

หลังจากฟังมู่น่อนน่อนเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ เสิ่นเหลียงก็เห็นด้วยว่า “ตอนแรก เธอก็ใกล้จะคลอดแล้ว การที่บอสใหญ่ได้ส่งคนมาดูแลเธอ มันเป็นเรื่องที่สมควรจะทำอยู่แล้ว เพราะยังไงนี่ก็เป็นลูกของเขา แล้วทำไมเธอจะต้องยอมลำบากคนเดียวด้วย..."

มู่น่อนน่อนไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี

สุดท้าย เสิ่นเหลียงถามเธอว่า "เธอคิดว่ายังไง การที่บอสใหญ่บอกว่าเขาจะมารับเธอเมื่อถึงเวลา เธอจะกลับไปกับเขาไหม"

มู่น่อนน่อนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันไม่รู้”

ตอนนี้เธอไม่รู้จริงๆ

เสิ่นเหลียงมีความคิดที่เฉียบแหลมมาก "ที่เธอพูดว่า'ไม่รู้' เพราะเธอกำลังลังเล ลังเลว่าจะกลับไปกับบอสใหญ่ไหม"

คำพูดของเสิ่นเหลียงค่อยๆ ทำให้มู่น่อนน่อนเริ่มมีสติ

ที่แท้ ในจิตใต้สำนึกของเธอ เธอก็ยังคงอยากจะกลับไปที่เมืองหู้หยาง

มู่น่อนน่อนเงียบไปนาน ก่อนจะกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นรอให้ถึงตอนนั้นค่อยว่ากัน”

อะไรที่ยังหาคำตอบไม่ได้ เอามันทิ้งไปก่อนชั่วคราวแล้วกัน

……

มู่น่อนน่อนได้ใช้ชีวิตเหมือนตอนที่อยู่ในเมืองหู้หยาง

เวลาออกไปไหนมีบอดี้การ์ดคอยดูแล ในบ้านก็มีคนรับใช้ไว้รับใช้

เพียงแต่ว่ม ไม่มีใครจำกัดมาความเป็นส่วนตัวของเธอ

เธอใช้ชีวิตอย่างสงบสุขจนถึงเดือนกรกฎาคม

วันแรกของเดือนกรกฎาคม อากาศแย่มาก

อากาศครึ้มตั้งแต่เช้า และดูเหมือนฝนกำลังจะตก

แต่จนถึงตอนเที่ยง ฝนก็ไม่ตก และท้องฟ้าก็ยังมืดครึ้มจนทำให้จิตใจของคนรู้สึกเบื่อหน่าย

ตลอดทั้งวัน มู่น่อนน่อนหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูก และทำอะไรก็ไม่ราบรื่น

เฉินเจียฉินค้นพบความผิดปกติของเธอ และถามเธอว่า “พี่น่อนน่อน ไม่สบายหรือเปล่า?”

มู่น่อนน่อนขมวดคิ้วและส่ายหัว “ไม่” แค่รู้สึกหงุดหงิด

เฉินเจียฉินพาเธอไปนั่งบนโซฟา "มาเล่นเกมกันเถอะ เกมนี้เป็นเกมปริศนาตัวต่อที่เพิ่งออกมาเมื่อเร็วๆ นี้ ผมคิดว่ามันสนุกมาก พี่อยากลองไหม..."

มู่น่อนน่อนหยิบมือถือจากเขา ตอนที่กำลังจะเริ่มเล่นเกม ข้างนอกก็มีเสียงฟ้าร้องดังขึ้น และจากนั้นฝนก็ตกหนัก

เฉินเจียฉินและมู่น่อนน่อนต่างก็ตกใจกับเสียงฟ้าร้อง

มู่น่อนน่อนมองออกไปนอกหน้าต่างและบ่นว่า "ในที่สุดฝนก็ตก"

เฉินเจียฉินลุกขึ้นเดินไปที่ประตู “ใช่ ฝนตกหนักมาก พี่น่อนน่อน เมื่อไหร่ฝนจะหยุดตก?”

เมื่อพูดจบ เขาก็ไม่ได้รับการตอบกลับจากคนที่อยู่ด้านหลัง เฉินเจียฉินหันกลับมาด้วยท่าทางที่งงงวย “พี่น่อนน่อน พี่…”

เมื่อเขาหันกลับไป เขาก็เห็นว่ามู่น่อนน่อนทรุดตัวลงบนโซฟา มือเรียวของเธอจับไว้ตรงโซฟาอย่างแน่น เธอดูเจ็บปวดมาก

สีหน้าของเฉินเจียฉินเปลี่ยนไปทันที เขารีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว “พี่น่อนน่อน พี่เป็นอะไร?”

ความเจ็บปวดในช่องท้องของเธอ ทำให้มู่น่อนน่อนพูดอย่างตะกุกตะกัก "ฉัน...กำลังจะ…คลอด..."

“คลอด…จะคลอดแล้วเหรอ?” เฉินเจียฉินทวนคำพูดของเธออีกครั้ง และเขาก็มีท่าทีสับสนในทันที

ผ่านไปสองวินาที เขาก็ตั้งสติได้ เขารับวิ่งไปเรียกใครสักคน “มานี่เร็ว พี่น่อนน่อนกำลังจะคลอดแล้ว”

เนื่องจากใกล้ถึงวันกำหนดคลอดแล้ว ในบ้านจึงมีแพทย์ประจำอยู่ด้วย บอดี้การ์ดและคนใช้ก็มีอยู่เต็มไปหมด และโรงพยาบาลที่เธอจะไปคลอดลูก ก็ได้คัดเลือกไว้นานแล้วเหมือนกัน

เฉินเจียฉินไปตามคนมา พวกเขาช่วยพยุงมู่น่อนน่อนไปขึ้นรถ ก่อนจะขับรถไปโรงพยาบาล

ฝนยังคงตก และก็ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ

มู่น่อนน่อนรู้สึกเจ็บปวดจนเหงื่อออกเต็มไปหมด เธอคว้ามือเฉินเจียฉินไว้ และพยายามพูดออกมาด้วยความเจ็บปวด "โทรศัพท์..."

เฉินเจียฉินเข้าใจได้ทันที เขารีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และกดโทรหาเฉินถิงเซียว

แต่เฉินถิงเซียวก็ยังไม่รับสาย

เฉินเจียฉินก็หันหน้าไปมองมู่น่อนน่อน เขาก็รู้สึกกังวลมากๆ

นี่พี่ รีบรับโทรศัพท์สิ!

มู่น่อนน่อนใบหน้าซีดเซียว เธอกัดริมฝีปากและรอให้เขารับสาย แต่โทรศัพท์ก็ดังจนตัดสายไปเอง แต่ก็ไม่มีคนรับสาย

เฉินเจียฉินปลอบเธอ “พี่น่าจะมีธุระกะทันหัน ก็เลยอาจจะไม่ได้ยิน เดี๋ยวผมโทรไปอีกรอบ”

ในเวลานั้นมู่น่อนน่อนก็เจ็บปวดจนไม่มีแรงจะพูด อะไรแล้ว และเธอก็ตอบกลับเพียงเสียงหายใจว่า “อืม”

เฉินเจียฉินโทรหาเขาอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีใครรับสาย

ในเวลานั้น รถก็ได้จอดตรงทางเข้าโรงพยาบาล

ก่อนที่พวกเขาจะมาที่นี่ พวกเขาก็ได้ติดต่อกับทางโรงพยาบาลไว้แล้ว และก็มีคุณหมอรออยู่ที่ทางเข้าโรงพยาบาลแล้ว

ตอนที่มู่น่อนน่อนนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล เธออดไม่ได้ที่จะมองไปทางเฉินเจียฉิน

สิ่งที่เธอต้องการมันปรากฏอยู่ในดวงตาของเธออย่างชัดเจน เธอกำลังถามเขาว่า เฉินถิงเซียวรับโทรศัพท์หรือยัง

เฉินเจียฉินจับโทรศัพท์ไว้ เขารู้สึกทุกข์ใจมากกับสายตาของมู่น่อนน่อน

เขาหวังว่าเฉินถิงเซียวจะรับโทรศัพท์ในเวลานี้ แต่เขาก็โทรออกไปหลายสายติดต่อกัน แต่ก็ไม่มีใครรับสาย

จนกระทั่งมู่น่อนน่อนถูกส่งเข้าไปในห้องผ่าตัด เฉินถิงเซียวก็ยังไม่รับสาย

ตอนแรกตั้งใจไว้ว่าจะให้คลอดแบบธรรมชาติ เพราะสุขภาพร่างกายและสถานการณ์ของมู่น่อนน่อนก็ปกติดี

มู่น่อนน่อนก็เคยได้ยินมาก่อน การคลอดลูกแบบธรรมชาตินั้นเจ็บปวดมาก แต่ตอนที่เธอนอนอยู่บนโต๊ะผ่าตัดจริงๆ เธอถึงได้รับรู้ความเจ็บปวดที่แท้จริง

มันเจ็บปวดมากจนเธอรู้สึกเหมือนไม่อยากจะคลอดลูกแล้ว

“สู้ๆ ใช้แรงอีกนิด กำลังออกมาแล้ว...” คุณหมอพูดให้กำลังใจเธอ

"อดทนอีกนิดนะครับ"

มู่น่อนน่อนเจ็บปวดจนเหมือนกระดูกทั่วร่างกายกำลังจะแตกสลาย

ในที่สุดในเวลานั้น เธอก็ได้ยินเสียงพูดพร้อมกับรอยยิ้มของคุณหมอ “เด็กมีสุขภาพปกติ เป็นเด็กผู้หญิง ยินดีด้วย”

ทันใดนั้น เสียงร้องของเด็กก็ดังขึ้น ซึ่งเสียงดังมาก

คุณหมออุ้มเด็กไปตรงหน้าเธอ "ลองดูลูกสิ"