ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 284

มู่น่อนน่อนเหล่มองเด็กที่อยู่ข้างหน้าเธอ

เขาว่ากันว่าทารกแรกเกิดจะมีหน้าตายู่ยี่และไม่น่ารัก แต่ลูกสาวของเธอดูเหมือนจะไม่น่าเกลียดเลย

คุณหมอที่อยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะพูดว่า "เป็นเด็กทารกที่สวยมากๆ"

มู่น่อนน่อนเม้มริมฝีปากและยิ้มออกมา ก่อนจะหลับตาลงอย่างอ่อนแรง

……

พอตื่นมาอีกที ก็ดึกแล้ว

ในห้องก็มีแสงสว่าง

มู่น่อนน่อนก็สับสนไปอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่สติของเธอจะกลับมาเป็นปกติ

เฉินเจียฉินที่คอยเฝ้าอยู่ตลอด เมื่อเห็นว่าเธอตื่นขึ้นมา เขาก็รีบเดินเข้าไปหา “พี่น่อนน่อน พี่ตื่นแล้ว”

มู่น่อนน่อนไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองไปที่เขา

เฉินเจียฉินขมวดคิ้ว "พี่ไม่ยอมรับสายเลย"

แววตาของมู่น่อนน่อนดูเศร้าหมอง

“คุณหญิงน้อย ดื่มน้ำหน่อยไหมคะ?” สาวใช้ที่อยู่ข้างๆ เดินเข้ามา

มู่น่อนน่อนพยักหน้า ก่อนจะดื่มน้ำ เธอมองไปรอบๆ ในห้องผู้ป่วย เธอพบว่าเธอไม่เห็นลูก เธอเลยหันไปถามสาวใช้ว่า "ลูกอยู่ที่ไหน?"

สาวใช้พูดว่า "เมื่อกี้เด็กร้องไห้ กลัวว่าจะรบกวนคุณ ก็เลยอุ้มไปข้างนอก"

เมื่อได้ยินมู่น่อนน่อนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ให้พวกเขาอุ้มกลับเถอะ”

"ค่ะ"

ไม่นานหลังจากที่สาวใช้ออกไป เธอก็อุ้มเด็กกลับมา

มู่น่อนน่อนเอนตัวพิงตรงหัวเตียง ก่อนจะรับเด็กมา

เด็กน้อยกำลังหลับอยู่ ใบหน้ามีขนาดเท่าฝ่ามือ ใบหน้ามีรอยย่นเข้าหากัน และเหมือนว่า...มันแตกต่างจากที่เธอเคยเห็นมาก่อน

มู่น่อนน่อนมองดูใบหน้าของเด็กน้อยอย่างละเอียดถี่ถ้วน ยิ่งเธอมองดูมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าเด็กคนนี้ไม่เหมือนเธอหรือเฉินถิงเซียวเลยสักคน

ผ่านไปครู่หนึ่ง มู่น่อนน่อนวางเด็กลงแล้วพูดด้วยใบหน้าซีดเซียวว่า "นี่ไม่ใช่ลูกของฉัน"

“พี่น่อนน่อน พี่พูดอะไรเนี่ย?” เฉินเจียฉินเดินไปดูเด็กทารก เด็กทารกทุกคนก็มีหน้าตาแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?

ในเวลานั้น ก็มีเสียงข้างนอกดังขึ้น “พวกคุณเอาลูกของฉันไปไว้ที่ไหน ฉันจะฟ้องพวกคุณ ฉันจะไม่ยอมความพวกคุณแน่ๆ…”

มู่น่อนน่อนพูดกับสาวใช้ว่า “ไปดูซิ ว่าเกิดอะไรขึ้น?”

ทันทีที่ประตูเปิดออกไป ก็มีเสียงของผู้หญิงคนนั้นดังขึ้นอีกครั้ง

ได้ข้อสรุปว่าลูกของเธอหายตัวไป

มู่น่อนน่อนเหลือบมองเด็กทารกที่นอนอยู่บนเตียง เธอก็พบว่าบนเสื้อผ้าของเด็กทารกมีป้ายชื่ออยู่ และก็มีชื่อเด็กทารกเขียนอยู่

“เสี่ยวฉิน ให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามา” มู่น่อนน่อนเอื้อมมือไปแตะที่ป้ายชื่อของทารก

เฉินเจียฉินที่เห็นมู่น่อนน่อนดูผิดปกติ เขาก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่ก็ยังพูดว่า "ครับ"

ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

มู่น่อนน่อนถามเธอว่า “ลูกของคุณชื่ออะไร?”

ผู้หญิงคนนั้นพูดชื่อที่เหมือนกับบนป้ายชื่อทุกประการ และน้ำเสียงของมู่น่อนน่อนก็สั่นเทา “ดูสิ นี่ลูกคุณหรือเปล่า...”

เมื่อผู้หญิงคนนั้นเดินไปดู เธอร้องไห้และหัวเราะออกมาก่อนจะพูดว่า "ใช่ ลูกของฉัน เขามีปานสีดำที่ฝ่าเท้าของเขา"

ในขณะที่เธอพูด เธอก็เปิดเท้าของเด็กน้อยให้มู่น่อนน่อนดู

แม้ว่าเธอจะไม่ได้บอกว่าเด็กคนนั้นมีปานที่ฝ่าเท้า แต่มู่น่อนน่อนก็รู้ว่านี่ไม่ใช่ลูกของเธอ

แม้ว่าจะพบกันเพียงครั้งเดียว แต่เธอก็รู้ว่าความรู้สึกของเธอไม่มีทางผิดพลาดได้

“พี่น่อนน่อน พี่จำผิดหรือเปล่า? พี่…” เฉินเจียฉินอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นพาเด็กไป

มู่น่อนน่อนไม่ตอบแต่ถามกลับว่า "โทรหาเฉินถิงเซียวไม่ติดใช่ไหม" 　

เฉินเจียฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดความจริง “ใช่”

มู่น่อนน่อนหัวเราะเบาๆ และเสียงหัวเราะนั้นก็ดังขึ้นเรื่อยๆ และเสียงหัวเราะนั้นก็เย็นชาขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายเธอหัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา

นี่เขาบอกให้เชื่อเขาอย่างนั้นเหรอ?

เธอถูกคนของเฉินถิงเซียวรายล้อม และตอนนี้ลูกก็หายไปแล้ว และเขาก็ไม่รับสายเลย

นอกจากจะลูกจะถูกเขาลักพาตัวไปแล้ว ยังจะมีความเป็นไปได้อย่างอื่นอีกเหรอ?

เฉินเจียฉินไม่รู้วิธีเกลี้ยกล่อมมู่น่อนน่อน “พี่น่อนน่อน พี่อย่าเป็นแบบนี้เลย...”

สาวใช้ที่อยู่ข้างๆ ก็พูดปลอบมู่น่อนน่อนว่า “คุณหญิงน้อย คุณเพิ่งคลอดลูกมา ต้องดูแลสุขภาพตัวเองให้ดีนะคะ”

มู่น่อนน่อนเอามือปิดหูและกรีดร้องออกมา "อย่าเรียกฉันว่าคุณหญิงน้อยนะ น่าขยะแขยง!"

ในเวลานั้น ประตูถูกผลักเปิดจากด้านนอก "ปัง"

มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้นมอง และเมื่อเธอเห็นร่างที่คุ้นเคย เธอก็ชะงักไปครู่หนึ่ง

ดวงตาของทั้งสองสบกันในทันที แต่ทั้งคู่ต่างก็ไม่มีความคิดที่จะเป็นคนริเริ่มบทสนทนา

เฉินเจียฉินหันไปมองและอุทานออกมาด้วยความสุข “พี่ชาย!”

“ก็ว่าทำไมถึงโทรหาพี่ไม่ติด ที่แท้พี่ก็มาที่ซิดนีย์นี่เอง” เฉินเจียฉินพูดในขณะที่เดินไปทางเฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียวไม่สนใจเขา เขาเดินตรงไปที่เตียงผู้ป่วยของมู่น่อนน่อน

ใบหน้าของมู่น่อนน่อนซีดเซียว ผมของเธอก็ยุ่งเหยิง และมีคราบน้ำตาบนใบหน้าของเธอ สภาพของเธอดูแย่มากๆ

เฉินถิงเซียวนั่งลงบนเตียงผู้ป่วย ก่อนจะเอื้อมมือเหมือนจะไปสัมผัสที่ใบหน้าของมู่น่อนน่อน แต่มู่น่อนน่อนบัดมือเขาทิ้งจนเกิดเสียง “เพียะ” "สารเลว! ฉันจะไม่มีวันเชื่อคุณอีกแล้ว!"

ใบหน้าของเฉินถิงเซียวซีดลงทันที และเสียงของเขาก็แหบเล็กน้อย "มู่น่อนน่อน คุณกำลังพูดถึงอะไร?"

“ในเวลาแบบนี้ คุณยังจะแสดงต่อหน้าฉันอยู่อีกเหรอ ลูกของฉันอยู่ที่ไหน? เอาลูกของฉันคืนมา!” มู่น่อนน่อนในตอนนี้ไม่มีเหตุผลเลย ในขณะที่เธอพูด เธอก็ยื่นมือออกไปจับเสื้อผ้าของเฉินถิงเซียวไว้แน่น

สีหน้าของเฉินถิงเซียวเปลี่ยนไปในทันที และเขาก็หันไปถามเฉินเจียฉิน “เกิดอะไรขึ้น?”

เฉินเจียฉินเหลือบมองมู่น่อนน่อน “พี่น่อนน่อนเพิ่งจะตื่นขึ้นมา และบอกว่าอยากจะลูก แต่พอคนใช้พาเด็กเข้ามา เธอก็บอกว่านี่ไม่ใช่ลูกของเธอ และก็ให้คนอื่นพาเด็กไป "

สีหน้าของเฉินถิงเซียวเปลี่ยนไปทันที สีหน้าเขาดูเคร่งขรึมจนน่ากลัว และเขาก็พูดออกมาด้วยเสียงที่สงบว่า "สือเย่"

ตอนที่เฉินถิงเซียวมาถึง สือเย่ก็มาพร้อมกับเขาด้วย แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเลย ดังนั้นจึงไม่มีใครสังเกตเห็นเขา

“ใช่” สือเย่รู้เรื่องที่เฉินถิงเซียวกำลังขอให้เขาไปตรวจสอบเรื่องของเด็ก หลังจากได้รับคำสั่งเขาก็ออกไปเลย

เฉินถิงเซียวหันกลับไปมอง เขาเห็นมู่น่อนน่อนจ้องมาที่เขาอย่างเย็นชา มีร่องรอยของความเกลียดชังในดวงตาของเธอ สีหน้าของเขาจึงเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ในตอนนั้น เขาเอื้อมมือไปลูบผมยุ่งๆ ของเธอในทันที “ผมจะเอาคืนลูกคืนมา ตอนนี้คุณก็พักผ่อนอย่างเต็มที่ก่อนนะ”

มู่น่อน่อนบัดมือเขาทิ้ง ยกมือขึ้นตบหน้าเขาอย่างแรง “เพียะ" "ถ้าคุณยอมรับมาตรงๆ ว่าคุณเป็นคนเอาลูกไป ฉันก็ยังจะชื่นชมคุณในฐานะลูกผู้ชาย"

เมื่อเฉินเจียฉินและคนรับใช้ที่อยู่ด้านข้างเห็นฉากนี้ พวกเขาต่างก็ตกใจ

มู่น่อนน่อนใช้แรงทั้งหมดของเธอไปกับการตบนี้ และเฉินถิงเซียวโดนตบเธอจนหน้าหันไปอีกทางอย่างไม่ทันตั้งตัว จู่ๆ ใบหน้าที่ซีดเซียวก็เธอก็มีสีแดงปรากฎขึ้น

เฉินถิงเซียวยังคงอยู่ในท่านั้น น้ำเสียงของเขาเย็นชาเล็กน้อย แต่เขาดูสงบจนผิดปกติ “พวกนายออกไปก่อน”

“พี่ชาย” เฉินเจียฉินกังวลเกี่ยวกับพวกเขาเล็กน้อย จึงยืนนิ่งอยู่กับที่

เฉินถิงเซียวไม่แม้แต่จะมองเขา ดังนั้นเฉินเจียฉินจึงต้องเดินออกไป

ในห้องมีเพียงมู่น่อนน่อนและเฉินถิงเซียวเท่านั้น

คนสองคนที่ไม่เจอกันกว่าครึ่งปี แต่หลังจากที่กลับมาเจอกัน ก็ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

เฉินถิงเซียวหันกลับไป และมองไปที่ยังมู่น่อนน่อนที่อ่อนแอ น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนขึ้นเยอะมาก "คุณควรพักผ่อนให้ดีก่อน เรื่องอย่างอื่น รอจนกว่าคุณจะดีขึ้นแล้วค่อยว่ากัน"