ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 285

เมื่อลูกหายไป มู่น่อนน่อนก็ไม่มีกะจิตกะใจที่จะพักผ่อนเลย

ยิ่งกว่านั้น เธอมั่นใจมากว่า เฉินถิงเซียวเป็นคนเอาตัวลูกไป

เธอไม่มีศัตรูในซิดนีย์และทุกคนรอบตัวเธอมาจากเฉินถิงเซียวหมด นอกจากเฉินถิงเซียวแล้วก็ไม่มีใครที่สามารถพาเด็กออกไปได้ หลังจากที่เมื่อเธอเพิ่งคลอดลูก

วินาทีที่แล้ว เธอยังตกอยู่ภวังค์แห่งความสุขที่ได้เป็นคุณแม่คนใหม่ แต่เมื่อตื่นขึ้น ก็พบว่าลูกหายไปแล้ว

มู่น่อนน่อนรู้สึกแย่มาก “เฉินถิงเซียว ฉันขอร้องคุณล่ะ เอาคืนลูกให้ฉัน เธอเพิ่งเกิดมา และยังเด็กมาก…”

เฉินถิงเซียวไม่เคยเห็นมู่น่อนน่อนเป็นแบบนี้มาก่อน

แม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะถูกรังแกจากตระกูลเฉิน แต่เขาก็ไม่เคยเห็นเธอร้องไห้มาก่อน

ในดวงตาที่สงบอยู่เสมอของเขา มีความตื่นตระหนกที่เกิดขึ้นได้ยากแอบแฝงอยู่

ผ่านไปสักพักใหญ่ เขาก็หาเสียงของตัวเองเจอ “มู่น่อน่อน ใจเย็นๆ ฟังผมพูดก่อน”

“ไม่ ฉันจะเอาแต่ลูก” มู่น่อนน่อนส่ายหัว น้ำตาเธอไหลลงมาเรื่อยๆ ราวกับฝนตก

เฉินถิงเซียวรู้สึกเหมือนมีบางอย่างติดอยู่ในลำคอของเขา ทำให้เขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

เขาไม่ได้เอาตัวลูกไป แต่ตอนนี้ลูกหายไปแล้ว

มู่น่อนน่อนร้องไห้หนักมาก จนพยาบาลเดินเข้ามา

"เป็นอะไรไป? เพิ่งจะคลอดลูกทำไมถึงร้องไห้?"

เฉินถิงเซียวเงยหน้าขึ้นมองพยาบาล พยาบาลก้มหน้าลงด้วยความหวาดกลัวสายตาที่เย็นชาของเขา ก่อนที่เธอจะหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เดินออกไป

สุดท้าย เฉินถิงเซียวก็ขอให้คุณหมอให้ยาระงับประสาทกับมู่น่อนน่อน ก่อนที่เธอจะหลับไป

มู่น่อนน่อนกำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ใบหน้าของเธอยังมีคราบน้ำตาอยู่ แม้ว่าเธอจะหลับไป แต่คิ้วของเธอก็มีรอยย่นอยู่

เฉินถิงเซียวยื่นมือออกไป และกดลงเบาๆ ตรงกึ่งกลางคิ้วของเธอ จนคิ้วของเธอกลับมาเป็นปกติ จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปเกลี่ยผมที่ติดอยู่บนแก้มของเธอ ก่อนจะเอนตัวไปจูบที่หน้าผากของเธอ

วันครบกำหนดคลอดของมู่น่อนน่อนคือหนึ่งสัปดาห์หลังจากนี้ ดังนั้นเขาจึงคำนวณเวลาเพิ่งจะมาถึงที่นี่ก่อนเวลา

แต่คาดไม่ถึง ว่ามู่น่อนน่อนจะคลอดก่อนกำหนดหนึ่งสัปดาห์

ก๊อกก๊อก!

มีเสียงเคาะประตูดังจากด้านนอก เป็นสองเสียงที่นุ่มนวลและสม่ำเสมอ

เฉินถิงเซียวรู้ว่าสือเย่เป็นคนที่มา

เขาเหลือบมองไปที่มู่น่อนน่อนซึ่งนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก

มู่น่อนน่อนพักอยู่ในหอผู้ป่วยระดับสูง มีห้องโถงเล็กๆ อยู่ด้านนอก

คนที่เข้ามาคือสือเย่จริงๆ

ก่อนที่เฉินถิงเซียวจะได้พูดอะไร สือเย่ก็พูดด้วยท่าทางเคร่งขรึม “ผมได้ตรวจสอบเด็กจากปานที่ฝ่าเท้าที่เคยบอกไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ซึ่งไม่ใช่ลูกของคุณและคุณหญิงน้อยจริงๆ ผมได้ตรวจสอบทารกแรกเกิดทั้งหมดในโรงพยาบาลนี้แล้ว…ซึ่งผมไม่พบลูกของคุณและคุณหญิงน้อย "

ประโยคสุดท้ายของเขา น้ำเสียงของสือเย่ก็เบาลงอย่างเห็นได้ชัด

เฉินถิงเซียวกำหมัดไว้แน่น เขากำหมัดแรงจนเส้นสีเลือดที่หลังมือของเขาโปนออกมา

สือเย่ที่อยู่ข้างๆ ไม่กล้าพูดอะไร และเขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

หลังจากนั้นไม่นาน เฉินถิงเซียวก็ถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “แล้วยังไงต่อล่ะ?”

สือเย่มองเฉินถิงเซียว สุดท้ายเขาก็พูดในสิ่งที่เขาคาดเดาไว้ “ผมได้ตรวจสอบภาพกล้องวงจรปิดแล้ว ไม่มีปัญหาอะไร ผมสงสัยว่าเด็กคนนั้นจะถูกสับเปลี่ยนตั้งแต่ในห้องผ่าตัด กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ มีคนเฝ้าคุณหญิงน้อยมานานแล้ว”

เขาตรวจสอบทุกอย่างที่ทำได้ และในท้ายที่สุดเขาทำได้แค่คิดถึงปัญหาจากสาเหตุที่แท้จริง

บางทีมันอาจจะเกิดขึ้นในห้องผ่าตัด และเด็กถูกขโมยไปแล้ว

คนที่เอาตัวเด็กไป จงใจเอาเด็กอีกคนหนึ่งในโรงพยาบาลไปแทนที่ เขามีเจตนาที่ชัดเจน เพื่อให้พวกเขาค้นพบว่าเด็กถูกขโมยไปแล้ว

หลังจากที่สือเย่พูดจบ เขาก็ให้ความสนใจกับปฏิกิริยาของเฉินถิงเซียวอย่างระมัดระวัง

เฉินถิงเซียวนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ร่างกายของเขาตึงเครียดราวกับเชือกที่ตึงมากๆ จนเหมือนว่ามันอาจจะระเบิดได้ทุกเมื่อ

แต่เฉินถิงเซียวไม่ได้ทำอะไร และไม่ได้พูดอะไร

เขาลุกขึ้นและเดินออกไป

สือเย่กังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับเฉินถิงเซียว เขาจึงเดินออกไปพร้อมกับเขา

เมื่อสือเย่ปิดประตูลง เขาก็ได้ยินเสียง "ปัง" ดังมาจากด้านข้าง

สือเย่หันกลับไปมอง และเขาเห็นว่าเฉินถิงเซียวกำลังต่อยกำแพง และเลือดก็ไหลออกมาจากมือของเขา

แต่เหมือนเขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวด เขาจึงต่อยไปที่กำแพงซ้ำแล้วซ้ำอีก

"คุณชาย"

สือเย่เรียกเขา และพยายามจะหยุดเขา

แต่เขาก็ไม่สามารถหยุดเฉินถิงเซียวที่กำลังโกรธได้ เมื่อมือของเขาสัมผัสโดนเฉินถิงเซียว เขาก็ถูกเฉินถิงเซียวสะบัดออกไป

เฉินถิงเซียวเคยฝึกศิลปะการต่อสู้มาก่อน สือเย่โดนเหวี่ยงไปที่พื้น เขาเจ็บปวดมากจนขยับไม่ได้ เขาจึงนอนลงกับพื้นโดยตรง

ในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา เฉินถิงเซียวทำงานอย่างขยันขันแข็งเหมือนเครื่องจักร ในฐานะผู้ช่วยของเฉินถิงเซียว เขาก็ไม่ได้หยุดพักเช่นกัน

ในตอนแรก เขาคิดว่าคราวนี้ที่เฉินถิงเซียวมาซิดนีย์ เขาคิดว่าเฉินถิงเซียวและมู่น่อนน่อนจะคืนดีกัน แบบนี้เขาก็จะได้มีเวลาพักผ่อน และจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

แต่ไม่คาดคิดเลย เขาไม่เพียงแต่จะไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แต่นี่เขาใช้ชีวิตลำบากมากกว่าเดิม

……

จนวันที่มู่น่อนน่อนออกจากโรงพยาบาล เธอก็ไม่ได้เห็นลูกอีกเลย

ตั้งแต่ในตอนแรกที่เธอเสียสติ จนถึงตอนนี้มู่น่อนน่อนก็สงบมากขึ้นแล้ว

ในรถ

“รอคุณอยู่เดือนให้ครบ แล้วเราจะกลับไปที่เมืองหู้หยางกัน” เสียงของเฉินถิงเซียวทำลายความเงียบในรถ

มู่น่อนน่อนเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน เธอไม่สนใจแม้แต่จะมองเขา "นี่คือจุดประสงค์ของคุณเหรอ เพื่อบังคับให้ฉันกลับไปที่เมืองหู้หยาง คุณก็เลยเอาตัวลูกของฉันไป"

เฉินถิงเซียวไม่ได้พูดอะไร

มู่น่อนน่อนหันหน้ากลับไป เธอมองไปที่เฉินถิงเซียวด้วยท่าทีที่เธอกำลังระงับความโกรธ เธอเม้มริมฝีปากและพูดเยาะเย้ย "ทำไมเหรอ ฉันได้พูดในสิ่งที่คุณคิดไว้เหรอ คุณก็อย่าโกรธเลย?"

ไม่ได้เจอกันนานกว่าครึ่งปี อารมณ์ของเฉินถิงเซียวก็ยังไม่ดีขึ้น แต่ความอดทนของเขาดีขึ้น

ในสองสามวันนี้ ไม่ว่าเธอจะทำให้เขาหงุดหงิดหรือยั่วโมโหเขายังไง เขาก็ไม่เคยโกรธเธอเลย

สิ่งนี้ไม่เหมือนกับเฉินถิงเซียวที่เธอรู้จักเลย

แต่ ยิ่งเฉินถิงเซียวมีความอดทนกับเธอมากเท่าไหร่ มู่น่อนน่อนก็ยิ่งรู้สึกว่านี่เป็นเพราะเฉินถิงเซียว ทำอะไรผิดไว้เขาถึงได้มีท่าทีแบบนี้

เธอนึกถึงใครไม่ได้นอกจากเฉินถิงเซียวที่อยากจะเอาตัวลูกของเธอไป

หลังจากนั้นไม่นาน เฉินถิงเซียวก็พูดด้วยท่าทีที่ไร้อารมณ์ “ถ้าคุณไม่กลับไปที่เมืองหู้หยาง คุณอาจไม่ได้เห็นลูกของคุณไปตลอดชีวิต”

หากความเข้าใจผิดเช่นนี้ มันทำให้มู่น่อนน่อนเต็มใจที่ตะตามเขากลับไปที่เมืองหู้หยาง เขาจะยอมให้เธอเข้าใจผิดเช่นนี้ต่อไป

เขารู้ ว่าในใจของมู่น่อนน่อน ลูกมีความสำคัญมากกว่าเขา

ถ้าเด็กไม่ได้ถูกขโมยไป พวกเขาอาจจะคืนดีกันในตอนนี้

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ดีเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็คงไม่ได้เย็นชาต่อกัน

หากมู่น่อนน่อนรู้ว่าเด็กถูกคนอื่นขโมยไป เฉินถิงเซียวก็แน่ใจได้ว่ามู่น่อนน่อนจะไม่กลับไปเมืองหู้หยางพร้อมกันกับเขาอีก

เขายังเอาตัวลูกกลับไม่ได้ แต่เขาต้องพามู่น่อนน่อนกลับมาก่อน

ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจมาก ในตอนนั้นเขาไม่ควรปล่อยให้มู่น่อนน่อนหนีไปคนเดียว

น้ำเสียงของเฉินถิงเซียวฟังดูเกือบจะเย็นชา

มู่น่อนน่อนตัวสั่น “ในที่สุดคุณก็ยอมรับแล้ว?

“ใช่” เฉินถิงเซียวหันไปมองเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นอกจากคุณจะต้องกลับไปที่เมืองหู้หยางกับผม คุณก็ไม่มีทางเลือกอื่น มิฉะนั้น คุณจะไม่ได้เห็นของคุณไปตลอดชีวิต”