ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 285

เมื่อลูกหายไป มู่น่อนน่อนก็ไม่มีกะจิตกะใจที่จะพักผ่อนเลย

ยิ่งกว่านั้น เธอมั่นใจมากว่า เฉินถิงเซียวเป็นคนเอาตัวลูกไป

เธอไม่มีศัตรูในซิดนีย์และทุกคนรอบตัวเธอมาจากเฉินถิงเซียวหมด นอกจากเฉินถิงเซียวแล้วก็ไม่มีใครที่สามารถพาเด็กออกไปได้ หลังจากที่เมื่อเธอเพิ่งคลอดลูก

วินาทีที่แล้ว เธอยังตกอยู่ภวังค์แห่งความสุขที่ได้เป็นคุณแม่คนใหม่ แต่เมื่อตื่นขึ้น ก็พบว่าลูกหายไปแล้ว

มู่น่อนน่อนรู้สึกแย่มาก “เฉินถิงเซียว ฉันขอร้องคุณล่ะ เอาคืนลูกให้ฉัน เธอเพิ่งเกิดมา และยังเด็กมาก…”

เฉินถิงเซียวไม่เคยเห็นมู่น่อนน่อนเป็นแบบนี้มาก่อน

แม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะถูกรังแกจากตระกูลเฉิน แต่เขาก็ไม่เคยเห็นเธอร้องไห้มาก่อน

ในดวงตาที่สงบอยู่เสมอของเขา มีความตื่นตระหนกที่เกิดขึ้นได้ยากแอบแฝงอยู่

ผ่านไปสักพักใหญ่ เขาก็หาเสียงของตัวเองเจอ “มู่น่อน่อน ใจเย็นๆ ฟังผมพูดก่อน”

“ไม่ ฉันจะเอาแต่ลูก” มู่น่อนน่อนส่ายหัว น้ำตาเธอไหลลงมาเรื่อยๆ ราวกับฝนตก

เฉินถิงเซียวรู้สึกเหมือนมีบางอย่างติดอยู่ในลำคอของเขา ทำให้เขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

เขาไม่ได้เอาตัวลูกไป แต่ตอนนี้ลูกหายไปแล้ว

มู่น่อนน่อนร้องไห้หนักมาก จนพยาบาลเดินเข้ามา

"เป็นอะไรไป? เพิ่งจะคลอดลูกทำไมถึงร้องไห้?"

เฉินถิงเซียวเงยหน้าขึ้นมองพยาบาล พยาบาลก้มหน้าลงด้วยความหวาดกลัวสายตาที่เย็นชาของเขา ก่อนที่เธอจะหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เดินออกไป

สุดท้าย เฉินถิงเซียวก็ขอให้คุณหมอให้ยาระงับประสาทกับมู่น่อนน่อน ก่อนที่เธอจะหลับไป

มู่น่อนน่อนกำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ใบหน้าของเธอยังมีคราบน้ำตาอยู่ แม้ว่าเธอจะหลับไป แต่คิ้วของเธอก็มีรอยย่นอยู่

เฉินถิงเซียวยื่นมือออกไป และกดลงเบาๆ ตรงกึ่งกลางคิ้วของเธอ จนคิ้วของเธอกลับมาเป็นปกติ จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปเกลี่ยผมที่ติดอยู่บนแก้มของเธอ ก่อนจะเอนตัวไปจูบที่หน้าผากของเธอ

วันครบกำหนดคลอดของมู่น่อนน่อนคือหนึ่งสัปดาห์หลังจากนี้ ดังนั้นเขาจึงคำนวณเวลาเพิ่งจะมาถึงที่นี่ก่อนเวลา

แต่คาดไม่ถึง ว่ามู่น่อนน่อนจะคลอดก่อนกำหนดหนึ่งสัปดาห์

ก๊อกก๊อก!

มีเสียงเคาะประตูดังจากด้านนอก เป็นสองเสียงที่นุ่มนวลและสม่ำเสมอ

เฉินถิงเซียวรู้ว่าสือเย่เป็นคนที่มา

เขาเหลือบมองไปที่มู่น่อนน่อนซึ่งนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก

มู่น่อนน่อนพักอยู่ในหอผู้ป่วยระดับสูง มีห้องโถงเล็กๆ อยู่ด้านนอก

คนที่เข้ามาคือสือเย่จริงๆ

ก่อนที่เฉินถิงเซียวจะได้พูดอะไร สือเย่ก็พูดด้วยท่าทางเคร่งขรึม “ผมได้ตรวจสอบเด็กจากปานที่ฝ่าเท้าที่เคยบอกไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ซึ่งไม่ใช่ลูกของคุณและคุณหญิงน้อยจริงๆ ผมได้ตรวจสอบทารกแรกเกิดทั้งหมดในโรงพยาบาลนี้แล้ว…ซึ่งผมไม่พบลูกของคุณและคุณหญิงน้อย "

ประโยคสุดท้ายของเขา น้ำเสียงของสือเย่ก็เบาลงอย่างเห็นได้ชัด

เฉินถิงเซียวกำหมัดไว้แน่น เขากำหมัดแรงจนเส้นสีเลือดที่หลังมือของเขาโปนออกมา

สือเย่ที่อยู่ข้างๆ ไม่กล้าพูดอะไร และเขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

หลังจากนั้นไม่นาน เฉินถิงเซียวก็ถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “แล้วยังไงต่อล่ะ?”

สือเย่มองเฉินถิงเซียว สุดท้ายเขาก็พูดในสิ่งที่เขาคาดเดาไว้ “ผมได้ตรวจสอบภาพกล้องวงจรปิดแล้ว ไม่มีปัญหาอะไร ผมสงสัยว่าเด็กคนนั้นจะถูกสับเปลี่ยนตั้งแต่ในห้องผ่าตัด กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ มีคนเฝ้าคุณหญิงน้อยมานานแล้ว”

เขาตรวจสอบทุกอย่างที่ทำได้ และในท้ายที่สุดเขาทำได้แค่คิดถึงปัญหาจากสาเหตุที่แท้จริง

บางทีมันอาจจะเกิดขึ้นในห้องผ่าตัด และเด็กถูกขโมยไปแล้ว

คนที่เอาตัวเด็กไป จงใจเอาเด็กอีกคนหนึ่งในโรงพยาบาลไปแทนที่ เขามีเจตนาที่ชัดเจน เพื่อให้พวกเขาค้นพบว่าเด็กถูกขโมยไปแล้ว

หลังจากที่สือเย่พูดจบ เขาก็ให้ความสนใจกับปฏิกิริยาของเฉินถิงเซียวอย่างระมัดระวัง

เฉินถิงเซียวนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ร่างกายของเขาตึงเครียดราวกับเชือกที่ตึงมากๆ จนเหมือนว่ามันอาจจะระเบิดได้ทุกเมื่อ