ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 286

คำพูดของเฉินถิงเซียวเย็นชา จนทำให้มู่น่อนน่อนและตกใจอยู่พักใหญ่

ผ่านไปครู่หนึ่ง มู่น่อนน่อนก็ถามเขาอย่างงงๆ ว่า “คุณบอกว่าคุณไม่ได้เอาตัวลูกไปไม่ใช่เหรอ?”

ในตอนแรกที่เธอถามเฉินถิงเซียว เฉินถิงเซียวก็ปฏิเสธ

มู่น่อนน่อนก็ยังลังเลอยู่ และเธอสงสัยว่าเธออาจจะเดาผิดไปหรือเปล่า

แต่ถ้าไม่ใช่เฉินถิงเซียวที่เอาตัวลูกไป เธอก็นึกไม่ออกจริงๆ ว่าใครจะเอาตัวลูกของเธอไป

มีความลังเลอยู่ในใจของเธอ แต่เธอไม่คิดว่าเฉินถิงเซียวจะยอมรับโดยตรง และเขายังข่มขู่เธอด้วยสิ่งนี้

เฉินถิงเซียวยังคงทำหน้านิ่งและขมวดคิ้วอย่างเคร่งขรึม “แน่นอนว่าเป็นผม นอกจากผมแล้วยังจะมีใครที่สามารถเอาตัวเธอไปได้?”

มู่น่อนน่อนกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะกัดฟันพูดออกมา “น่ารังเกียจ!”

“ดังนั้น ในตอนนี้คุณควรเชื่อฟังผมจะดีกว่า” ในขณะที่เฉินถิงเซียวพูด เขาก็เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของมู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนหันหน้าเลี่ยงมือของเขา และในสายตาของเธอก็มีความรังเกียจแอบแฝงอยู่

……

พฤติกรรมการเอาลูกมาข่มขู่ของเฉินถิงเซียว ยังคงใช้ได้ผลกับมู่น่อนน่อน

หลังจากนั้นไม่กี่เดือน มู่น่อนน่อนก็ไม่ร้องไห้หรือสร้างปัญหาอีกเลย เธอดูแลรักษาสุขภาพเป็นอย่างดี

นอกจากนี้ เธอก็ไม่ได้พูดอะไรกับเฉินถิงเซียวเลย

แม้ว่าการเย็นชาของมู่น่อนน่อน จะทำให้เฉินถิงเซียวโกรธ แต่เขาก็ไม่เคยอารมณ์เสียใส่มู่น่อนน่อนเลย

มู่น่อนน่อนรู้สึกชื่นชมความอดทนของเฉินถิงเซียวเล็กน้อย

ตอนเช้าตรู่ ขณะรับประทานอาหาร เฉินถิงเซียวก็พูดขึ้นว่า "ไฟลท์บินคืนพรุ่งนี้ กลับเมืองหู้หยาง"

หลังจากมู่น่อนน่อนได้ยิน ในที่สุดก็เธอก็พูดกับเขาประโยคแรกในช่วงเดือนที่ผ่านมา “เมื่อกลับไป จะได้เจอลูกไหม?”

เฉินถิงเซียวชำเลืองมองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ “ยังไม่ทันได้กลับไปคุณก็มีข้อตกลงกับผมแล้วเหรอ?”

มู่น่อนน่อนเรียกชื่อเขาอย่างโกรธเคือง “เฉินถิงเซียว!”

เฉินถิงเซียวหลับตาลง และหั่นไข่บนจานอาหารอย่างช้าๆ โดยไม่มีอารมณ์ใดๆ อยู่ในน้ำเสียงของเขา “คุณไม่มีคุณสมบัติที่จะเจรจาข้อตกลงกับผม”

มู่น่อนน่อนจับมือของเธอไว้แน่น ก่อนจะจ้องไปที่เฉินถิงเซียว และก็ไม่ได้พูดอะไร

คืนวันที่สอง มู่น่อนน่อนและเฉินถิงเซียวขึ้นเครื่องบินกลับไปที่เมืองหู้หยาง

เครื่องบินมาถึงสนามบินนานาชาติเมืองหู้หยางในช่วงเช้าของวันที่สาม

ทั้งสองกลับมาโดยไม่ได้แจ้งล่วงหน้า แต่พวกเขายังคงเห็นกู้จือหยั่นและเสิ่นเหลียงที่สนามบิน

เสิ่นเหลียงยุ่งนิดหน่อยในช่วงหกเดือนนี้ และใบหน้าของเธอก็ดูเหนื่อยล้า แต่เธอก็ดูมีพลังมาก

“น่อนน่อน ยินดีต้อนรับกลับมา” เสิ่นเหลียงเดินไปกอดมู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนเอื้อมมือไปตบหลังเธอเบาๆ

หลังจากที่เสิ่นเหลียงปล่อยเธอออก เธอก็มองไปที่มู่น่อนน่อนอย่างระมัดระวังและพูดว่า "เธอดูผอมลงมากเลยนะ"

เธอจำได้ว่าก่อนที่มูน่อนน่อนจะคลอด ตอนที่เธอกับมู่น่อนน่อนวิดีโอคอลหากัน ท่าทีและอารมณ์ของมู่น่อนน่อนดูไม่เลวเลย

เธอคลอดลูก เฉินถิงเซียวก็ส่งคนไปดูแลเธอ แต่ทำไมเธอถึงได้ผอมลงแบบนี้?

มู่น่อนน่อนเม้มริมฝีปากแล้วถามว่า “จริงเหรอ?”

เสิ่นเหลียงยังพบว่าท่าทีของมู่น่อนน่อนก็ดูผิดปกติ และความสุขที่ได้เป็นคุณแม่คนใหม่ก็ไม่มีเลย

เธอนึกถึงช่วงที่ผ่านมา เธอโทรหามู่น่อนน่อน และบอกว่าขอดูเด็กทารกในวิดีโอคอล แต่มู่น่อนน่อนก็ทำเป็นละเลยสิ่งนี้ไป

“เกิดอะไรขึ้น? แล้วเด็กล่ะ?” เสิ่นเหลียงพูดในขณะที่มองไปรอบๆ

ด้านหลังเฉินถิงเซียวและมู่น่อนน่อนมีบอดี้การ์ดตามมา แต่ก็ไม่มีเด็กเลย

ไม่มีใครตอบคำถามของเสิ่นเหลียง

เพราะไม่มีใครสามารถตอบได้

เฉินถิงเซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย เขายื่นมือออกไปจับมือมู่น่อนน่อนแล้วเดินออกไป

มู่น่อนน่อนขัดขืนและต้องการจะหลุดพ้นจากเขา แต่มือของเฉินถิงเซียวนั้นแข็งแกร่งเกินไป ยิ่งเธอขัดขืนมากเท่าไร เขาก็ยิ่งบีบมันแน่นขึ้น แรงนั้นแข็งแกร่งมากจนกระดูกมือของเธอแทบจะหัก

จนกระทั่งเธอถูกเฉินถิงเซียวบังคับให้ขึ้นรถ

ทันทีที่ขึ้นไปในรถ มู่น่อนน่อนก็กล่าวอย่างเย็นชาว่า “เฉินถิงเซียว ทำไมคุณถึงไม่กล้าบอกกับเสี่ยวเหลียงว่าคุณเอาตัวลูกไป? คุณก็รู้สึกผิดเป็นด้วยเหรอ?”

เฉินถิงเซียวไม่ได้รับผลกระทบจากเธอ ใบหน้าที่ซีดจาง ไม่มีความโศกเศร้าหรือความปิติยินดีใดๆ

หากทั้งสองไม่ได้นั่งติดกัน มู่น่อนน่อนคงจะสงสัยว่าเฉินถิงเซียวอาจไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด

ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร เฉินถิงเซียวก็ไม่มีปฏิกิริยา

ในที่สุด เธอก็เบื่อที่จะพูด และเธอก็เงียบไป

รถขับไปจอดที่หมู่บ้านระดับไฮเอนด์ในเมืองหู้หยาง

คนที่สามารถอาศัยอยู่ที่นี่ได้ ส่วนใหญ่ก็เป็นคนชนชั้นสูง

ตอนนี้มู่น่อนน่อนต้องการพบลูกเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงทำตามที่เฉินถิงเซียวต้องการเท่านั้น

เฉินถิงเซียวพาเธอไปที่คอนโดของเขา

ในคอนโดไม่มีเฟอร์นิเจอร์มากนัก ยกเว้นโซฟาและทีวีที่จำเป็น แม้แต่โต๊ะรับประทานอาหารก็ไม่มี และในห้องพักก็ไม่เหมือนที่สำหรับคนอยู่อาศัยเลย

“นั่งสิ” เฉินถิงเซียวกดมู่น่อนน่อนให้นั่งลงบนโซฟา จากนั้นเขาก็หันไปเทน้ำให้เธอ

มู่น่อนน่อนหยิบน้ำขึ้นมาแล้วถามว่า “เมื่อไหร่จะให้ฉันเจอลูก?”

เฉินถิงเซียวจ้องไปที่เธอเป็นเวลานานแล้วพูดออกมาว่า “ถ้าผมไม่ให้คุณเจอลูกไปตลอดชีวิตล่ะ คุณก็จะไม่พูดกับผมแบบนี้ตลอดชีวิตไหม?”

“ใช่” เธอไม่ลังเลอะไร มู่น่อนน่อนให้คำตอบยืนยันอย่างตรงไปตรงมา

สีหน้าของเฉินถิงเซียวก็ดูอึมครึมมาก

ในใจของมู่น่อนน่อนแล้ว ลูกสำคัญกว่าเขา?

เฉินถิงเซียวหัวเราะเยาะเย้ย “ถ้าอย่างนั้น คุณก็อย่าคิดที่จะเจอเขาเลย”

แม้ว่าเฉินถิงเซียวจะมีจิตใจที่ดี แต่บ่อยครั้งที่เขามักจะเป็นคนโหดร้าย มู่น่อนน่อนก็เลยไม่สงสัยเลยว่าคำพูดของเขานั้นเป็นความจริงไหม

“เฉินถิงเซียว อย่าทำอย่างนี้ เราคุยกันดีๆ ได้ไหม?”

มู่น่อนน่อนตกใจมาก เสียงพูดของเธอก็แหบไปหมด “ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว ฉันจะไม่หนีอีก แต่ลูกยังเล็กเกินไป เธอมีอายุแค่ 1 เดือน เธอควรจะเติบโตอยู่เคียงข้างแม่ คุณให้ฉันเจอเขาเถอะ ให้ฉันได้ดูแลเธอ ได้ไหม?”

เมื่อพูดไปเรื่อยๆ เสียงพูดเธอก็ตะกุกตะกัก ดวงตาของเธอแดงก่ำ

มู่น่อนน่อนรู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง

ตราบใดที่เธอนึกถึงลูกสาววัย 1 เดือนของเธอ เธอไม่รู้ว่าใครเป็นคนเอาตัวเธอไป และเธอก็รู้สึกทุกข์ทรมานใจมาก

พวกเขาจะดูแลเธออย่างดีเหมือนแม่ผู้ให้กำเนิดใช่ไหม?

ทุกคนจะรู้สึกไม่ชอบเธอเพราะเธอชอบร้องไห้หรือเปล่า จากนั้นทุกคนก็ละเลยเธอ?

ผู้คนต่างก็พูดกันว่า คนเป็นแม่มักจะมีจินตนาการที่ไม่เหมือนคนอื่น

แต่ คนที่ยิ่งแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ คนคนนั้นก็ยิ่งอ่อนแอมากเท่านั้น

ตราบใดที่มู่น่อนน่อนคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า

ลูกสาวของเธอยังเด็กมาก...

เมื่อเห็นมู่น่อนน่อนเห็นว่าเฉินถิงเซียวไม่พูดอะไร เธอก็ยื่นมือออกไปจับมือของเขา และแสดงใบหน้าที่อ้อนวอน “ได้ไหม?”

ดวงตาสีแดงของเธอมีน้ำตาเต็มไปหมด ราวกับว่าน้ำตาจะไหลออกจากดวงตาในทันที

เฉินถิงเซียวเหลือบมอง ก่อนจะหันไปอีกทาง

คอของเขาเคลื่อนไหวอย่างยากลำบาก ก่อนจะกลืนคำพูดทั้งหมดลงไปทันที

เขายังหวังว่า ในตอนแรกเขาจะใช้วิธีที่น่ารังเกียจเช่นนี้เพื่อบังคับมู่น่อนน่อนให้กลับมา

อย่างน้อย ตอนที่มู่น่อนน่อนเศร้ามาก เขาก็จะสามารถคืนลูกให้เธอ และทำให้เธอมีความสุขได้

แต่ตอนนี้ เขาทำได้แค่ดูเธอเศร้าเท่านั้น