ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 29

ตอนที่ 29 ตั้งใจหาเรื่อง

มู่น่อนน่อนแสร้งทำตัวทำโง่ ขี้เหร่แฝงอยู่ในตระกูลมู่เป็นเวลานานหลายปี จนคนในตระกูลมู่เชื่ออย่างสนิทใจในความเซ่อซ่าที่เธอแสดงออกมาจนชินชา

แต่ตระกูลเก่าแก่กว่าร้อยปีอย่างตระกูลมู่คนรับใช้แต่ละคน ก็มีแต่พวกฉลาดๆทั้งนั้น ไม่ต้องพูดถึงลูกพี่ลูกน้องอย่างเฉินถิงเซียวและเฉินเจียฉิน

และแน่นอนการที่เธอแกล้งโง่ ทำตัวเซ่อซ่าอาจหลอกทั้งสองคนไม่ได้ เธอจึงไม่ได้ตั้งใจแสดงละครมากนัก

ดังนั้น ทันทีที่เธอเดินออกจากประตูบ้านของตระกูลมู่เธอทำตัวปกติ

เฉินถิงเซียวหันหน้าไป แน่นอนว่าสีหน้าโล่งใจของเธอไม่สามารถหลบสายตาอันเฉียบแหลมของเขาได้

ดูเหมือนเธอไม่ค่อยอยากจะเข้าไปผัวพันกับ "เฉินเจียฉิน"สักเท่าไร

แม้ว่าเธอจะรู้ว่า สิ่งที่เกลียดคือลูกพี่ลูกน้องที่"เฉินเจียฉิน" ปั้นขึ้นมา แต่ในใจก็ยังรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอยู่ดี

อี๊ดดดดดด--

เสียงรถเบรกกะทันหัน ล้อรถถูไปกับพื้นถนน เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

มู่น่อนน่อนเหมือนถูกกระชากไปด้านหน้า วินาทีต่อมาก็เด้งกลับไปที่พนักพิงด้านหลังอย่างแรง

เธอระงับโทสะ หันหน้าไปมองที่ "เฉินเจียฉินอย่างอ่อนล้า": "คุณทำอะไรของคุณ?"

เฉินถิงเซียวพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน: "มือลื่น"

"คุณ ... " คำอธิบายที่ดูไม่จริงใจของเขา ทำให้มู่น่อนน่อนพูดไม่ออก

ในเมื่ออยู่กับคุณชายที่เธอไม่สามารถยั่วโมโหเขาได้ นอกจากอดทน จะพูดอะไรได้อีก?

เฉินถิงเซียวแหล่มองเห็นแววตาที่คับแค้นใจแต่ทำอะไรไม่ได้ของเธอ ในสายตาคู่นั้นก็สะท้อนความกระหยิ่มยิ้มย่องใจ

มู่น่อนน่อน รู้สึกว่าเธอและ "เฉินเจียฉิน" จะต้องชะตาไม่ต้องกันแน่ ๆ เจอเขาทีไร ไม่เคยเกิดเรื่องดี ๆเลยสักครั้ง ทำให้เธอแน่ใจมากยิ่งขึ้นว่า เธอควรจะอยู่ห่างๆเขาจะดีกว่า

...

รถหยุดตรงทางเข้าวิลล่าของ เฉินถิงเซียว

มู่น่อนน่อนพูด "ขอบคุณ" แบบขอไปที จากนั้นก็เปิดประตูลงจากรถเดินไปที่วิลล่า

เธอถามบอดี้การ์ดที่ยืนประจำการอยู่ที่ประตู: "คุณชายของพวกคุณอยู่ไหม?"

เธอกล้าที่จะกลับมาเหยียบที่บ้านของตระกูลมู่ เพราะเธอมั่นใจว่าสามารถออกไปได้อย่างปลอดภัย แต่ เฉินถิงเซียวตั้งใจให้ "เฉินเจียฉิน" ไปรับเธอ เธอก็ยังนึกขอบคุณเขาอยู่ในใจ

บอดี้การ์ดมองไปที่เฉินถิงเซียวที่เดินถือกุญแจรถตามหลังมา พูดโดยสีหน้าไม่จริงจังว่า: "คุณชายออกไปทำธุระข้างนอก ยังไม่กลับมา"

"อย่างนี้นี่เอง ... " มู่น่อนน่อนชะงักไปครู่หนึ่งและพูดว่า "ถ้าเขากลับมาแล้ว รบกวนช่วยบอกฉันด้วยนะคะ"

เธออยากจะขอบคุณเฉินถิงเซียวด้วยตนเอง

บอดี้การ์ดกล่าวอย่างสุภาพ: "ครับ"

เฉินถิงเซียวเดินเข้ามา จ้องไปที่หลังของมู่น่อนน่อน แต่กลับพูดกับบอดี้การ์ดว่า: "เธอพูดว่าอะไรนะ?"

"คุณนายน้อยถามว่าคุณชายอยู่ที่บ้านหรือเปล่าครับ ถ้าคุณชายกลับมาบ้านแล้ว ให้บอกเธอด้วย" บอดี้การ์ดบอกเขาอย่างซื่อ ๆ

...

มู่น่อนน่อนกลับมาที่ห้อง แล้วตรวจจดหมายขาเข้าจากอีเมลว่ามีใครส่งจดหมายนัดสัมภาษณ์งานมาบ้างหรือไม่

มีบริษัทเล็ก ๆ อยู่สองสามที่ ที่ส่งจดหมายนัดสัมภาษณ์งานมาให้เธอ

หลังจากที่เธอเรียนจบมหาวิทยาลัย เธอก็ไม่เคยแบมือขอเงินจากตระกูลมู่เธอเพิ่งจะเรียนจบในปีนี้เงินเดือนที่ได้ก็น้อยนิด พอที่จะเลี้ยงตัวเองรอดเท่านั้น

การที่เธอแต่งงานเข้าตระกูลเฉินทางตระกูลเฉินคงให้ผลประโยชน์กับตระกูลมู่ไม่น้อย แต่เงินสักแดงเดียวเธอก็ไม่เคยเห็น แต่เพราะการแต่งงานในครั้งนี้ ทำให้เธอต้องออกจากงาน ตอนนี้เงินขาดมือมาก ต้องรีบหางานทำโดยด่วน

อ่านข้อความคร่าวๆของบริษัทที่นัดสัมภาษณ์ เป็นบริษัทที่ไม่ใหญ่มาก แต่สำหรับนักศึกษาจบใหม่อย่างเธอแล้วก็เป็นทางเลือกที่ไม่เลวเลย เธอจึงตัดสินใจไปสัมภาษณ์งานทุกบริษัท

เมื่อปิดคอมพิวเตอร์เสร็จ เธอเดินออกจากห้อง แล้วหยุดที่ทางลงบันได มองไปที่ห้องรับแขกแวบหนึ่ง ก็ยังไม่เห็นใคร

เมื่อเขาพูดจบ กำลังจะหันหลังเดินออกไป มู่น่อนน่อนก็คว้าแขนเขาไว้อย่างรวดเร็ว แล้วถามว่า "แล้วพี่ของคุณชอบกินอะไร?"

เฉินถิงเซียวหยุดชะงัก แล้วหันกลับมามองที่เธอ: "ที่ฉันพูดมา เขาชอบทุกอย่าง"

"จริงเหรอ?" ทำไมเธอรู้สึกว่า อาหารพวกนี้น่าจะเป็น "เฉินเจียฉิน" ชอบซะมากกว่า

เฉินถิงเซียวหรี่ตาลงเล็กน้อย มือของเขาจับไปที่หัวของเธอแล้วลูบไปที่ท้ายทอย จากนั้นก็จ้องไปที่ดวงตาของเธอ

เขาโน้มตัวให้สูงพอๆกับเธอ จากนั้นใบหน้าอันหล่อเหลาที่มองไม่ออกถึงความรู้สึกใด ๆ พูดขึ้นว่า: "เธอคิดว่าฉันต้องโกหกหลอกกินอาหารที่เธอทำ อย่างนั้นหรือ?"

ใบหน้าของทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก ตอนที่เขาพูด ความร้อนจากลมหายใจของเขาลนมาที่ใบหน้าของเธอ จนทำให้เธอหน้าแดง

เธอมองเห็นได้ชัดเจน ในแววตาดำสนิทราวกับหมึกคู่นั้น สะท้อนให้เห็นใบหน้าของเธอ

เมื่อก่อนเธอไม่เคยรู้สึกอะไรกับใบหน้าของตัวเอง แต่ตอนนี้รู้สึกว่ามันช่างน่าเกลียดและดูโง่เง่าเสียจริง ๆ

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่า "เฉินเจียฉิน" สามารถรับได้ทุกอย่างจริง คุณชายตระกูลร่ำรวยที่เจอสาวงามมาสารพัด กล้าที่จะประทับจูบลงบนใบหน้าของเธอ!

เฉินถิงเซียวเห็นเธอยืนงง ก็ยิ้มขึ้นมานิดๆ มือของเขาลูบคลำไปที่คอที่เนียนละเอียดของเธอทีละนิด ทีละนิด: "มองฉันแบบนี้ เธอคิดจะทิ้งคนไร้ประโยชน์คนนั้น แล้วมาอยู่กับฉันใช่หรือเปล่า? "

นิ้วของเขาเย็นเฉียบ แต่เหมือนมีกระแสไฟฟ้าวิ่งไปมา ทำให้เธอเหมือนโดนไฟช็อตอยู่เนือง ๆ

มู่น่อนน่อนตื่นขึ้นมาจากภวังค์ จากนั้นก็ผลัก"เฉินเจียฉิน"ออกไปเต็มแรง: "คุณพูดเหลวไหลอะไร!"

เฉินถิงเซียวไม่ได้ตั้งรับ แรงผลักทำให้เขาเซไปด้านหลังสองสามก้าวถึงทรงตัวอยู่ แต่ไม่เห็นเขาจะมีทีท่าอะไร ทำเป็นไม่รู้สึกรู้สา: "เชื่อฉันเถอะ ว่าอาหารพวกนั้นเป็นของชอบของเฉินถิงเซียว อีกอย่างวันนี้ฉันมีนัดกินข้าวข้างนอก"

ทิ้งเพียงสายตาเจ้าเล่ห์มีความนัย แล้วเขาก็เดินออกไปจากห้องครัวอย่างช้า ๆ

ทันทีที่ร่างของเขาหายลับตาไป มู่น่อนน่อนใจสั่นรัวหายใจแรง จนต้องยื่นมือไปจับประตูตู้เย็น เพื่อประคองตัวเองไว้

เธอค่อยๆยื่นมือไปจับที่ท้ายถอยตัวเอง สัมผัสเพียงนิดเดียว เหมือนกับมีไฟช็อต จนเธอต้องรีบชัดมือกลับ

หลังจากที่สงบจิตสงบใจได้แล้วมู่น่อนน่อนก็มั่นใจว่า "เฉินเจียฉิน" ตั้งใจหาเรื่องเธอแน่ ๆ