ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 294

การจูบของเฉินถิงเซียวอ้อยอิ่งลดระดับเคลื่อนจากริมฝีปากลงเรื่อย ๆ ยามเมื่อจุมพิตลงบริเวณซอกคอในเวลานั้น กลับถูกมือของมู่น่อนน่อนวางเอาไว้ทันที “กินข้าวเถอะ”

“ผมกินของอย่างอื่นก่อนได้นะ” น้ำเสียงของเฉินถิงเซียวแหบพร่า ทั้งเอ่ยไปด้วย ก็ก้มศีรษะจุมพิตมือของเธอ

พร่ำจูบครั้งแล้วครั้งเล่า การจุมพิตลงบนมือของเธออย่างแผ่วเบา ทั้งอ้อยอิ่งทั้งถลำลึกกับความรักอย่างลึกซึ้ง ราวกับว่าถ้าเธอไม่เอามือออกก็จะไม่ยอมลดละ

สีหน้าของมู่น่อนน่อนร้อนผ่าว แต่ว่าไม่ได้ปล่อยให้เฉินถิงเซียวทำตามใจอยาก

เธอรีบยื่นมือออกมาผลักศีรษะของเฉินถิงเซียวออกไป “จะกินข้าว หรือจะกลับไปกินที่บ้านของคุณเอง”

ลูกกระเดือกของเฉินถิงเซียวขยับอย่างยากลำบาก พลางใช้ศีรษะมุดลงตรงไหปลาร้าของเธอ แถมคุยกับเธออย่างจริงจัง “ให้ผมกินสักนิดหนึ่งได้ป่ะล่ะ?”

มู่น่อนน่อนถึงกลับไม่รู้จะทำหน้ายังไงดี เรื่องพรรค์นี้ยังเอามาคุยกันแบบนี้ได้ด้วยเหรอ?

สุดท้ายผลลัพธ์ที่ได้ แน่นอนว่ามู่น่อนน่อนไม่ตกลง

ทั้งสองคนจัดเสื้อผ้าเล็กน้อย จากนั้นก็นั่งกินข้าวที่โต๊ะกินข้าวที่อยู่ด้านหน้า

อพาร์ทเม้นท์ของมู่น่อนน่อนเป็นห้องเดี่ยวหนึ่งห้องนอนหนึ่งห้องรับแขก ห้องครัวกับห้องรับแขกมันติดกัน

โต๊ะกินข้าวก็เล็กมาก

มู่น่อนน่อนไม่ได้ตั้งใจอะไรเป็นพิเศษพลางจัดการให้เฉินถิงเซียว นั่งลงตรงตำแหน่งประจำเวลากินข้าวของตนเอง พลางทำอาหารแบบบ้านๆ สองอย่าง

ความอยากอาหารของเธอก็ไม่ค่อยมีมากเท่าไหร่ เลยไม่ได้กินเยอะ ในทางกลับกันเฉินถิงเซียวกินเยอะมาก

เฉินถิงเซียวกินเร็วแถมกินเยอะ แต่ว่าไม่ใช่พวกสัตว์ที่กินตะกละตะกลามแบบนั้น ทว่าในทางกลับกันดูเจริญตาเพลินหูเพลินตาดี

นิสัยแบบนี้ แค่รับรู้ แต่ไม่สามารถอธิบายออกไปได้จริงๆ

แม้ว่าเธอรู้ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ เป็นผู้ชายที่นิสัยขึ้นๆ ลงๆ ผิดมนุษย์มนาอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว แต่ว่านิสัยที่อยู่รอบตัวของเขาก็ไม่สามารถปกปิดได้

หลังจากที่มู่น่อนน่อนกินข้าวเสร็จแล้ว ก็เอนหลังพิงเก้าอี้แล้วนั่งมองเขากินข้าว

ทั้งคู่ไม่ได้นั่งกินข้าวกันเงียบๆ มานานมากแล้ว

เมื่อลองพิจารณามองอย่างละเอียดรอบคอบแล้ว ถึงได้รู้ว่าสีหน้าของเฉินถิงเซียวดูไม่ดีเลย ผอมโซกว่าครั้งที่แล้วที่เธอเจอลงไปอีกเล็กน้อย

มู่น่อนน่อนมองไปมองมา จากนั้นก็หลุดปากถามออกมาหนึ่งประโยคทันที “กินข้าวตรงเวลาบ้างไหมเนี่ย?”

คำพูดเพิ่งหลุดออกจากปาก มู่น่อนน่อนก็เม้มริมฝีปากทันที “ฉันก็แค่.....”

เฉินถิงเซียวเงยหน้าชำเลืองมองเธอ ดวงตาดำขลับอันลึกซึ้งเปล่งประกายออกมา และไม่ปกปิดอาการมีความสุขที่อยู่ในสายตาสักนิดเลย

คำพูดที่คิดอยู่ในตอนท้ายแม้ว่ามู่น่อนน่อนไม่ได้พูดออกมาก็ตาม

แต่ว่ามันเป็นประโยคที่เป็นห่วงเขา จนถึงขั้นทำให้เขาดีใจขนาดนี้...

“กินตรงเวลาสิ แต่ว่ากับข้าวข้างนอกมันไม่อร่อยเท่ากับที่คุณทำให้กันนี่” เฉินถิงเซียวเป็นคนพูดไม่เก่ง แต่ว่าตอนที่เขาพูดด้วยท่าทางจริงจังเช่นนี้ ฟังดูแล้วเหมือนเป็นคำหวานหยอดเหลือเกิน

มู่น่อนน่อนหลุบตาต่ำ “กินอิ่มก็กลับได้แล้ว”

เฉินถิงเซียวนิ่งอยู่ชั่วครู่ จากนั้นถึงได้พูดต่อ “ผมขอไปล้างจานแล้วค่อยกลับ”

“ไม่ต้องเลย...” มู่น่อนน่อนยังพูดไม่ทันขาดคำ เฉินถิงเซียวก็ลุกขึ้นยืนแล้ว จากนั้นก็เอาจานที่อยู่บนโต๊ะอาหารยกเข้าไปในห้องครัวทันที

มู่น่อนน่อนลุกพรวดเพื่อห้ามเขาทันที ทว่าในเวลานั้นเองก็ได้ยินเสียงเคาะประตูทางด้านนอก

ดึกป่านนนี้ใครมานะ?

มู่น่อนน่อนมองลองช่องตาแมว ก็เห็นว่าเป็นเสิ่นเหลียง

ตอนที่เธอเปิดประตูให้ ก็ถามอย่างแปลกใจทันที “เสี่ยวเหลียง ทำไมมาดึกขนาดนี้?”

สีหน้าของเสิ่นเหลียงดูเหนื่อยล้ามาก เห็นได้ชัดว่าเพิ่งเขียนบทเสร็จก็รีบมาหาเธอทันที