ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 293

หลังจากสิ้นเสียงมู่น่อนน่อนแล้ว บรรยากาศในห้องก็เข้าสู่ความเงียบงันทันที

ทั้งสองคนยืนจ้องหน้ากัน ต่างไม่มีท่าทีลดละกันเลย

ชั่วครู่ เฉินถิงเซียวก็เริ่มถอนหายใจออก น้ำเสียงปนอาการเหนื่อยล้าที่ยากจะแสดงให้เห็น “พวกเขายังลังเลกับผมอยู่ทั้งนั้น ผมไม่สามารถให้คุณเอาตัวเองเป็นหนูทดลองได้”

หลายปีที่ผ่านมานี้ เขาได้ตรวจสอบคดีของแม่ของเขามาโดยตลอดแต่ก็จับจุดไม่ได้สักที พอวันไหนที่เริ่มมีเบาะแสขึ้นมาเล็กน้อย มันจะหายวับไปกับตาทันที

เขาเองเคยคิดว่า หรือว่าเขาคิดเองเออเองไปฝ่ายเดียว

บางทีคดีที่เขากับแม่ของเขาถูกลักพาตัวไปนั้น ก็เป็นเพียงแค่อุบัติเหตุเท่านั้นเอง

จนถึงขั้น เกิดเรื่องขึ้นคุณท่านเฉิน

ก่อนหน้าที่คุณท่านเฉินจะเกิดเรื่องขึ้นนั้น เคยมาเขา พร้อมทั้งบอกว่าให้ผ่านตอนช่วงตรุษจีนไปได้อย่างปลอดภัยก่อน เขาจะเอาเรื่องที่เขาอยากจะรู้มาบอกเขาทั้งหมด

ทว่า คุณท่านเฉินกลับไม่ได้ผ่านช่วงตรุษจีนไปได้อย่างปลอดภัย

เช้าแรกของวันตรุษจีน ก็ตกบันไดลงมา พอตื่นขึ้นมา ก็เสียสติจนเป็นบ้าไปแล้ว

จากนั้น มู่น่อนน่อนก็ถูกคนใส่ร้ายว่าเป็นคนทำร้ายคุณท่านเฉิน

เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้เป็นสิ่งที่ใครบางคนในตระกูลเฉินตักเตือนเขาเอาไว้

ใครสักคนในตระกูลเฉิน ไม่อยากให้เขารู้ถึงความจริงที่อยู่เบื้องหลังในคดีที่เกิดขึ้นกับมารดาของเขา พวกเขาเลยใช้คนที่อยู่ข้างตัวเขาเพื่อเอามาข่มขู่เขาอย่างไม่หยุดหย่อน

มู่น่อนน่อนส่ายหน้าไปมา “แม้ว่าฉันไม่เอาตัวเองไปเป็นหนูทดลอง แล้วสามารถคิดว่าเป็นคนนอกไม่เข้าไปสนใจได้ไหมล่ะ?”

เธอพูดจบ จากนั้นก็พูดกำชับอีกประโยค “เรื่องของคุณปู่ ตกลงว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น คุณย่อมรู้สาแก่ใจมากกว่าฉัน แม้ว่าฉันไม่ได้ทำอะไรก็ตาม พวกเขาก็ไม่ยอมปล่อยฉันไปอยู่ดี ฉันแค่ไม่เข้าใจว่า ทำไมพวกเขาถึงคิดวางแผนกับคุณมากมายขนาดนี้ด้วย”

ช่วงสองสามวันมานี้มู่น่อนน่อนคิดอยู่หลายตลบ

ตอนที่คุณท่านเฉินเกิดเรื่องขึ้น เธอก็สงสัยเฉินชิงเฟิงกับเฉินเหลียน

เพราะว่าในคืนวันส่งท้ายปีเก่า เธอเคยเห็นเฉินชิงเฟิงกับเฉินเหลียนทำตัวลับๆ ล่อๆ เข้าไปในห้องหนึ่ง หลังจากนั้นคุณท่านเฉินก็เกิดเรื่องขึ้น ส่วนเธอก็ถูกใส่ร้าย

เรื่องเหล่านี้ดูจากสถานการณ์แล้วเป็นการจงใจตั้งแต่แรก

เธอไม่รู้ว่าทำไมต้องทำแบบนั้นมาโดยตลอด และก็ไม่รู้ว่าเฉินถิงเซียวนั้นปกปิดอะไรไว้ จนถึงตอนที่เฉินมู่หายตัวไป มู่น่อนน่อนถึงได้เข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง

ตอนที่พวกเขาออกมาข่มขู่เฉินถิงเซียวในเวลานั้น ก็ต้องการควบคุมเฉินถิงเซียวเอาไว้ด้วย

พวกเขาอยากให้เฉินถิงเซียวเชื่อฟังคำสั่งของพวกเขา

เมื่อมู่น่อนน่อนพูดจบ ก็เงยหน้าจ้องตาเฉินถิงเซียว

เธอคิดว่า ถ้าเกิดเฉินถิงเซียวพูดสถานการณ์ความจริงกับเธอออกมาสักเล็กน้อยก็พอแล้ว

ส่วนเฉินถิงเซียวก็แค่เปลี่ยนเรื่องไปแทน “ผมหิวแล้ว”

“หิวก็ออกไปกินข้างนอกสิ” มู่น่อนน่อนพูดจบ ก็ตะแคงตัวหันข้างเพื่อถอยให้ ท่าทางแสดงว่าให้เขาสามารถกลับไปได้แล้ว

เฉินถิงเซียวไม่เพียงไม่ได้เดินออกไปเท่านั้น ในทางกลับกันยังนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่อย่างไม่แยแสทันที พลางเอ่ยว่า “ผมทำกับข้าวไม่เป็น”

มู่น่อนน่อนไม่มีท่าทีใจอ่อนสักนิด “ไปกินร้านอาหารสิ”

ท่าทางการแสดงออกเฉินถิงเซียวก็เหมือนกับปกติ น้ำเสียงดูเป็นทางการแถมยังทำตัวสบาย “อาหารที่ร้านอาหารมันไม่อร่อย”

มู่น่อนน่อนเดินมาหยุดตรงด้านหน้าของเขา “คุณจงใจหาเรื่องเพื่ออยากจะอยู่ที่นี่กับฉันใช่ไหมเนี่ย?”

เฉินถิงเซียวเอนหลังพิง จากนั้นก็พูดอย่างเป็นทางการ “เราจดทะเบียนกันมาแล้วนะ”

ถ้าไม่อยากให้เฉินมู่มีชื่ออยู่ในทะเบียนบ้าน เธอก็คงไม่รีบร้อนที่จะจดทะเบียนกับเฉินถิงเซียวขนาดนั้นหรอก