ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 296

มู่น่อนน่อนปิดหน้าปิดตาร้องห่มร้องไห้สะอึกสะอื้น ทว่าสายตาของเธอกำลังแอบสังเกตอากัปกิริยาของเฉินชิงเฟิงอยู่เงียบๆ

เธอสังเกตเห็นถึงความเบื่อหน่ายที่เปล่งประกายอยู่ในแววตาของเฉินชิงเฟิง

แต่ว่า วินาทีถัดมา เฉินชิงเฟิงก็ทำหน้าอ่อนโยนและส่งเสียงปลอบใจเธอกลับมาแทน “เรื่องนี้ ฉันจะไปพูดกับเฉินถิงเซียวให้ คุณก็อย่าได้เสียใจมากเกินเหตุไปเลยนะ”

มู่น่อนน่อนดึงกระดาษทิชชูเพื่อปาดน้ำตา จากนั้นก็พูดด้วยสีหน้าตื่นเต้น “ขอบคุณคุณลุงเฉินมาก”

เฉินชิงเฟิงยิ้มตอบ แต่ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม

……

ตอนที่มู่น่อนน่อนเดินออกมาจากร้านกาแฟพร้อมกับเฉินชิงเฟิงนั้น ก็เจอกับเฉินถิงเซียวพอดี

เฉินถิงเซียวท่าทางเหมือนรีบเหาะมา สีหน้าดูตื่นเต้นเล็กน้อย

เมื่อเห็นมู่น่อนน่อนนั้น แววตาของเขาจดจ้องอยู่ที่ตัวของมู่น่อนน่อนอยู่หลายวินาที แม้ว่าสีหน้าไม่ได้เปลี่ยนไปมาก แต่มู่น่อนน่อนกลับรู้สึกเหมือนว่าเขาถอนหายใจโล่งอก

ไม่รู้ว่าทั้งสองคนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมานานแล้ว หรือว่าเป็นเพราะว่าสัญญาที่เข้าใจซึ่งกันและกันโดยปริยายหรือเปล่า

แม้ว่าเขาไม่ได้พูดอะไรออกมาก็ตาม แต่ว่าความหมายที่เขาอยากจะแสดงออกมา เธอก็สามารถรับรู้ได้

แต่เร็วมาก เธอก็รู้สึกว่ากลิ่นอายที่แผ่ออกมาจากตัวของเฉินถิงเซียวนั้นมันเปลี่ยนไปเข้มงวดอีกครั้ง

แววตาของเขากวาดตามองมู่น่อนน่อน นัยน์ตาเย็นเฉียบจนหนาวไปถึงกระดูก

มู่น่อนน่อนพลันคิดได้ว่าก่อนหน้านี้ตนเองร้องไห้ออกมา เวลานี้ตาด็คงบวมฉึ่มจนแดงก่ำแน่

เธอแย่งซีนก่อนที่เฉินถิงเซียวจะพูดออกมา เดินก้าวไปทางข้างหน้า จากนั้นก็ยื่นมือออกมาตบหน้าเฉินถิงเซียวอย่างโหดร้ายไปครั้งหนึ่ง

“--เพี๊ยะ!”

เสียงตบดังลั่นอย่างชัดเจน

สือเย่ที่อยู่ด้านหลังของเฉินถิงเซียว ทำสีหน้าตกตกลึงเมื่อมองมาทางมู่น่อนน่อน

ส่วนเฉินชิงเฟิงที่ยืนอยู่ข้างๆ มู่น่อนน่อน นัยน์ตาเปล่งประกายความแปลกใจออกมาเล็กน้อย

เฉินถิงเซียวราวกับถูกตบจนเบลอไปแล้ว ผ่านไปหลายวินาที เขาถึงตั้งสติได้มัน นัยน์ตาเฉียบคมดังมีดคอยจับจ้องมาที่มู่น่อนน่อน “คุณกล้าตบผมเหรอ?”

“ทำไมฉันจะตบคุณไม่ได้? คุณเอาตัวลูกฉันไป คุณมันไม่ใช่คน!” แววตาของมู่น่อนน่อนเต็มไปด้วยความจงเกลียดจงชัง ราวกับอดใจไม่ไหวจนอยากจะตบหน้าเขาอีกสีกที

นัยน์ตาของเฉินถิงเซียวกระตุกเล็กน้อย แต่ว่าเขาก็หลุบตาลงได้อย่างรวดเร็ว เพื่อปกปิดอารมณ์ในแววตาของเขาเอาไว้ น้ำเสียงแข็งกร้าวไม่มีความอบอุ่นเลยสักนิด “ลูกสาวของผม ผมจะเอาไปตอนไหนก็ได้ ต้องรอให้คนอย่างคุณมาอนุญาตผมด้วยเหรอ?”

เขาพูดจบ พลันแสยะยิ้มมุมปาก พลางพูดอย่างเย็นชา “สือเย่”

สือเย่เข้าใจทันที พลางโบกมือไปทางบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลัง บอดี้การ์ดพลันเดินมายังด้านหน้าและจับตัวมู่น่อนน่อนเอาไว้ทันที

เวลานี้เอง เฉินชิงเฟิงที่ไม่มีปากไม่เสียงมาตลอด พลันเริ่มพูดออกมาในเวลานี้ “ถิงเซียว น่อนน่อนเป็นแม่ของลูกแกนะ เธอสติหลุดได้ ก็เป็นเพราะว่าเป็นห่วงลูกมากเกินไปเท่านั้นเอง ให้คนของแกปล่อยเธอเถอะ”

เฉินถิงเซียวส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอและแสดงรอยยิ้มเย็นชาจอมปลอมออกมา “ปล่อยเธอ”

เฉินชิงเฟิงเห็นแบบนั้นแล้ว พลางพยักหน้าให้มู่น่อนน่อน “คุณกลับไปก่อนเถอะ”

“ขอบคุณค่ะ ลาก่อนค่ะคุณลุงเฉิน” มู่น่อนน่อนพูดด้วยความซาบซึ้ง พลันหันตัวเดินจากไปทันที

เฉินถิงเซียวแทบไม่มองเธอด้วยซ้ำ พลันหันไปทางเฉินชิงเฟิง “ผมมีเรื่องต้องคุยกับลุง”

“คุยกันบนรถแล้วกันนะ” เฉินชิงเฟิงพูด และสอดตัวเข้าไปในรถทันที

เฉินถิงเซียวฉวยจังหวะตอนที่เฉินชิงเฟิงหันตัว พลันหันไปชำเลืองมองทางมู่น่อนน่อน

พอมีเสียงปิดประตูรถดังขึ้นข้างๆ หู เฉินถิงเซียวถึงได้ขึ้นรถของเฉินชิงเฟิงตามหลังไป