ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 297

สือเย่ถอนหายใจทันที จากนั้นก็ถามกลับ “คุณผู้ชายครับ ตอนนี้พวกเราจะไปที่ไหนกัน?”

ผ่านไปหลายวินาที ถึงมีเสียงของเฉินถิงเซียวดังขึ้นมา “ไปหามู่น่อนน่อน”

สือเย่ขับรถมุ่งหน้าไปทางที่พักของมู่น่อนน่อน

รถยนต์จอดทางใต้อพาร์ทเม้นท์ที่มู่น่อนน่อนพักอาศัยอยู่ ก่อนที่เฉินถิงเซียวลงจากรถก็ได้ออกคำสั่ง “นายกลับไปเถอะ ไม่ต้องมารับฉันแล้ว”

“ครับ” สือเย่ส่งเสียงตอบรับ

พอเฉินถิงเซียวลงจากรถ สือเย่ก็ขับรถออกไปทันที

……

จังหวะที่ออดดังหน้าประตู มู่น่อนน่อนกำลังล้างหน้าล้างตาอยู่

วันนี้เธอร้องไห้ต่อหน้าเฉินชิงเฟิงทุ่มเทเกินไปหน่อย จนดวงตาบวมหมดสภาพเลย

เมื่อได้ยินเสียงออดหน้าประตู ไม่ต้องคิด ก็รู้ว่าเฉินถิงเซียวมาหา

ก่อนที่เธอจะเปิดประตูนั้นก็มองลอดผ่านช่องตาแมวก่อน เป็นเฉินถิงเซียวจริงๆ ด้วย

เธอเปิดประตู จากนั้นก็จ้องมองผ่านๆ ถึงอนุญาตให้เฉินถิงเซียวเข้ามา

“เข้ามาเถอะ” มู่น่อนน่อนพูดจบ ก็หันตัวเดินเข้าด้านในห้อง

เฉินถิงเซียวเดินตามเธอเข้ามา จากนั้นก็นั่งลงบนโซฟาอย่างคุ้นเคยมาก

“ดื่มอะไรดี? น้ำเปล่าสักแก้วไหม?” มู่น่อนน่อนพูดไปด้วย พร้อมทั้งหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะเคาน์เตอร์โซฟาให้จะรินน้ำให้เขา

จังหวะที่เธอยื่นแก้วน้ำให้เขานั้น กลับถูกเฉินถิงเซียวดึงมือเอาไว้แทน

มู่น่อนน่อนเม้มริมฝีปากเอาไว้ แต่ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด

เฉินถิงเซียวดึงเธอมานั่งด้านข้างของตนเอง จากนั้นก็เล่นมือของเธอที่อยู่บนฝ่ามือใหญ่ของตนเอง พลางเอ่ยปากถาม “เขาพูดอะไรกับคุณ?”

“พูดเรื่องลูก เขาพูดว่าเขาจะช่วยฉันที่จะพูดเรื่องลูกกับคุณให้” มู่น่อนน่อนพูดอยู่ พลางสะดุดเล็กน้อย พลางเงยหน้าจ้องมองเขา “ก่อนหน้านี้ คุณตอบตกลงที่ให้ฉันย้ายออกมาแบบปัจจุบันทันด่วนขนาดนั้น ก็เป็นเพราะว่าคุณรู้ว่าเขาจะมาหาฉันใช่ไหม?”

เฉินถิงเซียวไม่ยอมตอบเธอ แต่กลับใช้ริมฝีปากจุมพิตลงตรงฝ่ามือของเธอ

การจูบก็เหมือนไม่มีอะไร มีลมอุ่นๆ พ่นรดลงบนอุ้งมือ จนรู้สึกจักจี้เล็กน้อย

มู่น่อนน่อนเตะเขาไปหนึ่งที “ฉันถามคุณอยู่นะ!”

“อ้อ” เฉินถิงเซียวส่งเสียงตอบรับอย่างไม่แยแส แต่ไม่ยอมพูดยอมจา

มู่น่อนน่อนหมดคำพูดกับเขาแล้ว เลยถามกลับไป “วันนั้นที่คุณปู่เกิดเรื่องขึ้น พวกเขาไม่ได้คิดจะทำร้ายฉัน ถึงได้จงใจใส่ร้ายป้ายสีฉัน แต่เป็นการลองใจว่าฉันมีตำแหน่งอยู่ในใจของคุณ ดังนั้นตอนนั้นคุณถึงได้แสดงท่าทีสงสัยในตัวฉันต่อหน้าพวกเขาใช่ไหม?”

เฉินถิงเซียวยังไม่ยอมพูดอะไรอีก แต่ว่าความเงียบงันของเขาก็เท่ากับเป็นการยอมรับแล้ว

มู่น่อนน่อนวิเคราะห์เป็นประเด็นอย่างชัดเจน “ก่อนหน้าที่คุณปู่จะเกิดเรื่อง ก็เคยให้ฉันกับคุณเข้าไปหาเขาเป็นการส่วนตัว ตอนนั้นเขาก็แสดงท่าทีผิดปกติเล็กน้อย ฉันสามารถคิดได้ไหมว่า คุณปู่อาจจะไปเจออะไรเข้าหรือต้องการจะทำอะไร แต่กลับถูก...พ่อของคุณรู้เข้า แต่ว่าเขาทำไม่ลงคอกับคุณปู่ ถึงได้สร้างเรื่องนี้ขึ้นมา ประจวบเหมาะสามารถใส่ร้ายป้ายสีฉันได้ ยิงนกนัดเดียวได้นกตั้งสองตัว”

“งั้น ปัญหาสำคัญก็คือ พ่อของคุณตกลงว่าต้องการปิดบังอะไรแน่? หรือความจริงเรื่องที่แม่ของคุณถูกลักพาตัวไปเหรอ?”

มู่น่อนน่อนยิ่งคิด ก็ยิ่งรู้สึกตื่นตระหนกเข้าไปใหญ่

ตกว่ามันเรื่องอะไรกันแน่ ที่ทำให้เฉินชิงเฟิงทำเรื่องที่ร้ายแรงไร้คุณธรรมขนาดนี้

เฉินถิงเซียวเห็นมู่น่อนน่อนขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่ จนสีหน้าก็เคร่งขรึมตามไปด้วย

เขาปล่อยมือของมู่น่อนน่อนออก พลางใช้มือทั้งสองข้างประคองไหล่ของมู่น่อนน่อนเอาไว้ จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงสุขุม “มู่น่อนน่อน คุณมองผม”

“หือ?” มู่น่อนน่อนหันหน้าไปมองเขา

เฉินถิงเซียวจับจ้องมองเธอ นัยน์ดวงตาดำขลับอันลึกซึ้งภายในกำลังซ่อนความรู้สึกมากมายอยู่ด้านใน เพื่อให้คนยากแก่การวิเคราะห์ได้

“ตอนนี้คุณไม่รู้เรื่องอะไรเลย รู้ว่าคุณปู่เกิดเรื่องขึ้นเพราะมาจากอุบัติเหตุ เฉินมู่ถูกผมลักพาตัวไปเพราะว่าผมต้องการแย่งลูกไปจากคุณ คุณรู้แค่นี้ คุณรู้แค่นี้เท่านั้น!”

เฉินถิงเซียวบีบหัวไหล่ของเธอเอาไว้จนเริ่มลงแรงขึ้น มู่น่อนน่อนถูกเขาบีบจนเจ็บ แต่เธอกลับไม่ส่งเสียงต่อต้านใดๆ ทำแค่ถามเขาเท่านั้นเอง “ทำไมเหรอคะ?”