ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 298

ตอนเลิกกองนั้น ฉินสุ่ยซานก็มาหามู่น่อนน่อน แถมพูดด้วยหน้าตาพิลึกพิลั่น “คืนนี้ไปงานเลี้ยงสังสรรค์เป็นเพื่อนหน่อยสิ"

“งานเลี้ยงสังสรรค์อะไรกัน?” มู่น่อนน่อนพูดไปด้วย พร้อมทั้งควานหาโทรศัพท์ของตนเองในกระเป๋าไปด้วย

ฉินสุ่ยซานพูดอธิบายกับเธอ “ก็แค่เป็นงานที่ปกติมาก แค่ไปนั่งกินข้าวพูดคุยเรื่อยเปื่อยตามสบายเท่านั้นเอง”

มู่น่อนน่อนรีบตกลงอย่างสบายใจมาก “ได้เลย”

ด้วยฐานะทางบ้านของฉินสุ่ยซาน คนในวงการต่างไว้หน้าเธอทั้งนั้น นิสัยของเธอเป็นคนไม่เรื่องมาก เธอพูดว่ากินข้าวกันตามปกติ ก็ต้องเป็นการกินข้าวกันอย่างปกติ

……

พอเดินขึ้นรถแล้ว มู่น่อนน่อนถึงได้ถามฉินสุ่ยซานขึ้นมา “ไปกินข้าวที่ไหนเหรอ?”

ฉินสุ่ยซานขับรถไปด้วย และตอบเธอไปด้วย “โรงแรมจีนติ่ง”

โรงแรมจีนติ่งเหรอ?

เมื่อได้ยินชื่ออันคุ้นเคย มู่น่อนน่อนถึงกลับตะลึงไปชั่วครู่

เมื่อก่อนเธอไปกินข้าวที่โรงแรมจีนติ่งอยู่บ่อยๆ

พอกลับมาจากต่างประเทศก็ไม่ได้ไปอีกเลย พอได้ยินคนอื่นพูดชื่อ “โรงแรมจีนติ่ง” เธออึ้งไปสักพักถึงตั้งสติกลับมาได้ทัน

ตอนที่กำลังรอสัญญาณไฟจราจรอยู่นั้น ฉินสุ่ยซานก็มองไปทางมู่น่อนน่อนเพิ่งประเมินก่อน จากนั้นถึงได้ถามขึ้น “แกมั่นใจใช่ไหมว่าจะไม่ไปเปลี่ยนชุด หรือไปทำผมก่อน?”

“ไม่ต้องหรอก แบบนี้ฉันก็สวยดีแล้ว” มู่น่อนน่อนหันหน้าไปมองด้านนอกกระจกรถ ตอบคำถามได้อย่างปากไม่ตรงกับใจ

เพราะว่าการทำงานออกแดดอยู่ข้างนอก มู่น่อนน่อนชอบที่จะใส่เสื้อแขนยาวกางเกงขายาว และไม่ได้ใส่กระโปรงมานานมากแล้ว

เพราะว่าใส่กระโปรงก็ทำอะไรไม่ได้สะดวก

ฉินสุ่ยซานครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ พลางเอ่ยปากถาม “พอเถอะ หลังจากที่แกโดนเฉินถิงเซียวทิ้งไป ใจก็เริ่มเหี่ยวเฉาไปแล้ว ไม่อยากจะไปหาผู้ชายคนอื่นเหรอ?”

มู่น่อนน่อนไม่คิดเลยว่าจู่ ๆ เธอจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมา จึงได้ตอบกลับไปตามปกติ “ค่อยว่ากันนะ”

ทั้งสองคนคุยกันอยู่สักพัก ไม่นานนักก็มาถึงโรงแรมจีนติ่ง

ตอนที่มู่น่อนน่อนลงจากรถแล้ว ก็หันไปสำรวจรอบๆ อย่างไม่รู้ตัวทันที

เฉินถิงเซียวมากินข้าวที่โรงแรมจีนติ่ง ไม่รู้ว่าจะเจอกับเขาไหม

“มองหาอะไรอยู่ พวกเราเข้าไปด้านในกันเถอะ” เสียงของฉินสุ่ยซานเรียกสติของเธอให้กลับคืนมา

“อืม” มู่น่อนน่อนรีบส่งเสียงตอบ จากนั้นก็เดินตามหลังของเธอเข้าไปด้านใน

ตอนที่ทั้งสองคนเข้าไปด้านในห้องรับรอง ในห้องรับรองก็มีคนนั่งอยู่ล้อมโต๊ะ

ชายหนุ่มหญิงสาวมากมายมีหมด และยังมีเด็กสาวอีกหลายคน ช่วงนี้เจอเห็นบ่อยตามหน้าจอโทรทัศน์

ฉินสุ่ยซานกระซิบข้างหู “คนนั้นไง ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ไปทำหน้ามา และก็คนใส่กระโปรงชมพูคนนั้นก็ปลอมวุฒิการศึกษามา...”

มู่น่อนน่อนไม่คิดเลยว่าฉินสุ่ยซานจะมีจังหวะที่พูดนินทาคนได้ด้วย

มู่น่อนน่อนยังพูดติดตลกกับฉินสุ่ยซาน “ต่อไปถ้าฉันเกิดนึกพล็อตบทละครไม่ออก ฉันก็จะสมัครWeibo เอาไว้แฉพวกเรื่องดาราโดยเฉพาะเลย เพื่อให้เป็นคนดังในโลกอินเทอร์เน็ตและเอาเงินมาดูแลเลี้ยงตัวเอง”

“ไม่มีคนคอยหนุนหลังให้แกยังคิดอยากจะไปแฉดาราอีก คนเขาจะฆ่าแกตายแน่ ถือว่าฉันยอมสิโรราบให้เลย!”

ฉินสุ่ยซานจ้องมองเธอด้วยความรังเกียจ

มู่น่อนน่อนยิ้มตอบ “งั้นแกก็เป็นคนคอยอยู่เบื้องหลังให้ฉันสิ”

“ฉันมันแค่ไหนกันเชียว เฉินถิงเซียวนั่นคือว่าเบื้องหลังแน่นปึ๊ก ถ้าแกไม่ได้หย่ากับเขา แล้วยังอยู่ในวงการบันเทิงต่อไป อยากจะถ่ายละครของตัวเองก็ถ่ายไปได้เลย….”

พอพูดไปได้ครึ่งเดียว ฉินสุ่ยซานถึงได้รู้ตัวว่าตนเองไม่ควรจะพูดเรื่องนี้

เธอหันหน้าไปมองมู่น่อนน่อน เมื่อเห็นว่ามู่น่อนน่อนไม่ได้แสดงอารมณ์โกรธเคืองใดๆ ออกมา ก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันที “ได้ข่าวว่าวันนี้มีคนอารมณ์ดีที่จะมาอยู่หลายคน ก็ไม่รู้ว่าใครกัน”

ไม่นานนัก มู่น่อนน่อนก็รู้ว่าคนอารมณ์ดีที่ฉินสุ่ยซานพูดถึงอยู่คือใครกัน