ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 304

มู่น่อนน่อนกุมขมับอย่างหงุดหงิด: “นายตามฉันมาทำไม?”

เสิ่นชูหานไม่สนใจที่มู่น่อนน่อนรำคาญตัวเอง แต่กลับพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “หรือว่าเธอ ไม่อยากรู้ว่าฉันรู้ความลับอะไรเกี่ยวกับตระกูลเฉินเหรอ?”

“นายอยากบอกฉันแล้วเหรอ?” มู่น่อนน่อนไม่เชื่อหรอกนะว่าเสิ่นชูหานจะใจดีขนาดนั้น

เสิ่นชูหานมีสีหน้าเจ็บปวด: “ในใจเธอ ฉันมันเลวขนาดนั้นเลยเหรอ?”

คำถามนี้ สำหรับมู่น่อนน่อนแล้ว ไม่ต้องไปคิดเลยด้วยซ้ำ

แต่พอมู่น่อนน่อนนึกถึงเรื่องในอดีต

มู่น่อนน่อนก็ถามเขาอย่างสงสัย: “หลังจากคลิปของมู่หวั่นขีแพร่ออกมาแล้ว ทำไมนายถึงยังอยู่กับเธอ เธอจับจุดอ่อนอะไรของนายได้งั้นเหรอ?”

มู่น่อนน่อนไม่เชื่อหรอกนะว่า เสิ่นชูหานจะบอกความลับทั้งหมดที่เขารู้เกี่ยวกับตระกูลเฉินบอกเธอ

สู้ถามเรื่องที่เธอสงสัยมาตลอดยังจะดีกว่า แม้เสิ่นชูหานอาจจะไม่บอกก็ตาม

เสิ่นชูหานเงียบไปสักพัก: “เธอสงสัยเหรอ?”

“ใช่” มู่น่อนน่อนพูดไปด้วย แล้วเดินไปทางประตูลิฟต์ด้วย: “ถ้าไม่สงสัย ฉันจะมาถามนายทำไมกัน”

หลังจากที่มู่น่อนน่อนเดินไปถึงหน้าประตูลิฟต์แล้ว เธอก็ได้ยินเสิ่นชูหานพูดขึ้นจากด้านหลังว่า: “เธอเลี้ยงอาหารฉันมื้อหนึ่ง แล้วฉันจะบอกเธอ”

มู่น่อนน่อนหัวเราะ ไม่พูดอะไร

“เธอไม่เชื่อฉันเหรอ?” เสิ่นชูหานพูด

มู่น่อนน่อนเข้าไปในลิฟต์แล้วพูดว่า: “รู้แล้วยังจะถามอีก?”

มู่น่อนน่อนหันหน้าไป เห็นเสิ่นชูหานยังยืนอยู่ด้านนอกลิฟต์ไม่ขยับไปไหน เธอจึงเลิกคิ้วถามว่า: “นายไม่ไปเหรอ?”

เสิ่นชูหานกระตุกยิ้ม รอยยิ้มของเขาดูฝืนใจมาก: “เธอไปก่อนเถอะ”

มู่น่อนน่อนรู้ตัวว่าคำพูดเมื่อกี้ของตัวเองทำร้ายจิตใจของเขา

แต่สิ่งที่เธอพูดคือความจริงนี่

เธอไม่ได้ทำผิดต่อเสิ่นชูหานเลย และไม่จำเป็นต้องไปคล้อยตามเสิ่นชูหานด้วย

เสิ่นชูหานเอาแต่พูดว่าเธอกับเฉินถิงเซียวไม่เหมาะสมกันทั้งคืน เธอทนเขามามากแล้วล่ะ

ขนาดเสิ่นเหลียงยังไม่เคยพูดเรื่องของเธอกับเฉินถิงเซียวเลย เสิ่นชูหานมีสิทธิ์อะไรมาพูดกัน?

หรือว่าเป็นเพราะครั้งก่อนที่เขาช่วยเธอหนีรอดออกมาได้งั้นเหรอ?

แต่เรื่องแบบนี้ก็ไม่ควรคิดแบบนี้ไหม

……

มู่น่อนน่อนออกมาจากโรงแรม ในตอนที่กำลังโบกรถข้างถนนนั้น ก็นึกได้ว่ายังไม่ได้บอกกับเฉินถิงเซียว

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมโทรบอกเฉินถิงเซียว ทันใดนั้น ก็มีรถคันหนึ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

ในตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นมานั้น ประตูของรถคันนั้นก็เปิดออก มีมือหนึ่งดึงเธอเข้าไปในรถ

มู่น่อนน่อนชะงักนิ่ง กำลังจะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือนั้น กลับได้ยินเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยพูดขึ้นว่า: “ฉันเอง”

มู่น่อนน่อนได้ยินแล้ว ก็ตะโกนออกมาอย่างตกใจ: “เฉินถิงเซียว?”

“อืม” ผู้ชายที่กอดเธอไว้ตอบรับเสียงเบา

ในขณะที่มู่น่อนน่อนโล่งอกนั้น ก็รู้สึกโมโหขึ้นมา เธอทุบไปที่ตัวของเขาอย่างแรงสองที: “ต่อไปนายอย่าทำเรื่องแบบนี้อีกนะ มันตกใจนะ รู้ไหม?”

เฉินถิงเซียวตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่จริงใจ: “อืม”

ตอนที่ทั้งสองพูดคุยกันอยู่นั้น รถก็เริ่มขับออกไปแล้ว

ในตอนที่รถขับไปถึงถนนที่มีคนน้อยๆก็หยุดลง จากนั้นสือเย่ก็ลงจากรถ

ภายในรถเหลือเพียงมู่น่อนน่อนกับเฉินถิงเซียวสองคน มือเฉินถิงเซียวเริ่มอยู่ไม่นิ่งขึ้นมา

ภายในรถยังเปิดแอร์ไว้ แต่มู่น่อนน่อนกลับรู้สึกร้อนมาก

“เฉินถิงเซียว” มู่น่อนน่อนเรียกเขาเสียงเบา ออกเสียงหยุดเขาไว้

เฉินถิงเซียวทำเหมือนไม่ได้ยิน มืออีกข้างก็เลื้อยไปถึงแผ่นหลังเธอ อยากจะปลดกระโปรงเธอออก

มู่น่อนน่อนทั้งอายทั้งโกรธ เธอจับมือที่ไม่อยู่นิ่งของเขาเอาไว้: “หยุดเลยนะ…….”

เฉินถิงเซียวกลับจับมือมู่น่อนน่อนไว้แทน แล้วประสานสิบนิ้วของเธอไว้ จากนั้นก็กระซิบเสียงเบาว่า: “ไม่มีใครเห็นหรอก”

“สือเย่……”

เฉินถิงเซียวหายใจอ่อนๆ แต่เสียงกลับชัดเจนมาก: “สือเย่ไปแล้ว”

“ยังไงก็ไม่ได้” เพราะยังไงที่นี่ก็คือรถ……

มู่น่อนน่อนไม่ยอม เฉินถิงเซียวก็ไม่บังคับ แต่แค่กอดเธอไว้แล้วหอมแก้มเธอไปแรงๆหนึ่งฟอดใหญ่ ถึงสวมเสื้อผ้ากลับให้เธอเหมือนเดิม จากนั้นก็กอดเธอเอาไว้เงียบๆ

มู่น่อนน่อนถามเขา: “นายออกจากงานตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

เธอจำได้ว่าตอนที่ตัวเองออกมา เฉินถิงเซียวยังพูดคุยกับคนอื่นอยู่เลย

สุดท้ายตอนที่เธออยู่ริมถนน เฉินถิงเซียวกับสือเย่ก็ลงมากันแล้ว

“ฉันเห็นเธอออกมา ก็เลยตามออกมาด้วยน่ะ”

ความอบอุ่นเมื่อกี้ทำให้น้ำเสียงของเฉินถิงเซียวอ่อนโยนไปด้วย น้ำเสียงนั้นโอบกอดมู่น่อนน่อนเอาไว้แน่น

มู่น่อนน่อนยิ้มกว้าง ไม่ได้พูดอะไร

ทันใดนั้น เฉินถิงเซียวก็ถามเธอว่า: “อยากรู้ความลับของเสิ่นชูหานไหม?”

“อะไรเหรอ?” มู่น่อนน่อนไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงพูดเรื่องเสิ่นชูหานขึ้นมากะทันหัน

“เสิ่นชูหานไม่ใช่ลูกแท้ๆของตระกูลเสิ่น พ่อเขาร่างกายไม่ดี แต่เพื่อสืบทอดสกุลและรักษาหน้าตาไว้ ก็เลยให้แม่เขาไปหาคนอื่นด้านนอกแล้วคลอดเสิ่นชูหานออกมา”

น้ำเสียงของเฉินถิงเซียวทุ้มต่ำอยู่แล้ว ตอนนี้กลับต่ำลงไปอีก แล้วขยับเข้ามาใกล้หูเธอพอดี เธอที่ได้ยินแล้วก็อดไม่ได้ขนลุกซู่

มู่น่อนน่อนอึ้งอยู่นานมากกว่าจะรู้สึกตัว: “ที่แท้เป็นแบบนี้เนี่ย……”

“ตอนนั้นเพราะมู่หวั่นขีรู้เรื่องนี้เข้า ดังนั้นถึงได้เอาเรื่องนี้ขู่เสิ่นชูหาน……” มู่น่อนน่อนหยุดสักพักแล้วพูดว่า: “เสิ่นชูหานเอง ก็คงรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว? งั้นเมื่อก่อนเขา……”

เฉินถิงเซียวหัวเราะเสียงเบา: “ไม่ใช่ลูกแท้ๆในตระกูลนั้น พ่อเขาก็ต้องระแวงเขาเป็นธรรมดา เสิ่นชูหานรู้เรื่องนี้ดี แต่เพื่อมีชีวิตที่สงบสุขในตระกูลเสิ่น เขาเลยต้องแกล้งโง่ต่อไป”

มู่น่อนน่อนพยักหน้า ต่อมาก็เหมือนรู้สึกอะไรได้: “นายแอบฟังฉันกับเสิ่นชูหานพูดกันเหรอ!”

“เหอะ” เฉินถิงเซียวหัวเราะเสียงเบา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า: “มีแรงขนาดนี้ พวกเรามาทำเรื่องอื่นกันไม่ดีกว่าเหรอ!”

มู่น่อนน่อน: “……”

……

ทั้งสองอยู่ในรถสักพัก เฉินถิงเซียวก็ขับรถไปส่งมู่น่อนน่อน

แต่ว่า เฉินถิงเซียวขับรถไป ก็ไม่ได้ขับออกไปอีกเลย

“ซื้อให้เธอน่ะ” เฉินถิงเซียวเอากุญแจรถยัดไปที่มือมู่น่อนน่อน

ตอนนี้เขาจะมารับไปส่งมู่น่อนน่อนเหมือนปกติไม่ได้แล้ว ก็เลยซื้อรถให้เธอหนึ่งคัน

มู่น่อนน่อนถึงสังเกตเห็นว่า รถที่เฉินถิงเซียวขับมาส่งเธอนั้น เป็นสีขาว

รูปลักษณ์ภายนอกของรถสวยมาก แล้วก็ไม่แพงมากด้วย ประมาณสองสามแสน เป็นรถที่มู่น่อนน่อนซื้อเองได้พอดี

เฉินถิงเซียวกำชับเธอว่า: “เอกสารจัดการเสร็จหมดแล้วล่ะ ขับรถระวังหน่อยนะ”

มู่น่อนน่อนเดินไปด้านหนึ่งหนึ่งก้าว กุมใบหน้าของเขาเอาไว้ แล้วจุ๊บไปที่ริมฝีปากนุ่มของเขาหนึ่งที จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ขอบใจนะ”

ภายใต้แสงไฟสลัว ดวงตาของเฉินถิงเซียวลุ่มลึก: “งั้นจะให้ฉันนอนด้วยคืนหนึ่งไหม?”