ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 304

มู่น่อนน่อนกุมขมับอย่างหงุดหงิด: “นายตามฉันมาทำไม?”

เสิ่นชูหานไม่สนใจที่มู่น่อนน่อนรำคาญตัวเอง แต่กลับพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “หรือว่าเธอ ไม่อยากรู้ว่าฉันรู้ความลับอะไรเกี่ยวกับตระกูลเฉินเหรอ?”

“นายอยากบอกฉันแล้วเหรอ?” มู่น่อนน่อนไม่เชื่อหรอกนะว่าเสิ่นชูหานจะใจดีขนาดนั้น

เสิ่นชูหานมีสีหน้าเจ็บปวด: “ในใจเธอ ฉันมันเลวขนาดนั้นเลยเหรอ?”

คำถามนี้ สำหรับมู่น่อนน่อนแล้ว ไม่ต้องไปคิดเลยด้วยซ้ำ

แต่พอมู่น่อนน่อนนึกถึงเรื่องในอดีต

มู่น่อนน่อนก็ถามเขาอย่างสงสัย: “หลังจากคลิปของมู่หวั่นขีแพร่ออกมาแล้ว ทำไมนายถึงยังอยู่กับเธอ เธอจับจุดอ่อนอะไรของนายได้งั้นเหรอ?”

มู่น่อนน่อนไม่เชื่อหรอกนะว่า เสิ่นชูหานจะบอกความลับทั้งหมดที่เขารู้เกี่ยวกับตระกูลเฉินบอกเธอ

สู้ถามเรื่องที่เธอสงสัยมาตลอดยังจะดีกว่า แม้เสิ่นชูหานอาจจะไม่บอกก็ตาม

เสิ่นชูหานเงียบไปสักพัก: “เธอสงสัยเหรอ?”

“ใช่” มู่น่อนน่อนพูดไปด้วย แล้วเดินไปทางประตูลิฟต์ด้วย: “ถ้าไม่สงสัย ฉันจะมาถามนายทำไมกัน”

หลังจากที่มู่น่อนน่อนเดินไปถึงหน้าประตูลิฟต์แล้ว เธอก็ได้ยินเสิ่นชูหานพูดขึ้นจากด้านหลังว่า: “เธอเลี้ยงอาหารฉันมื้อหนึ่ง แล้วฉันจะบอกเธอ”

มู่น่อนน่อนหัวเราะ ไม่พูดอะไร

“เธอไม่เชื่อฉันเหรอ?” เสิ่นชูหานพูด

มู่น่อนน่อนเข้าไปในลิฟต์แล้วพูดว่า: “รู้แล้วยังจะถามอีก?”

มู่น่อนน่อนหันหน้าไป เห็นเสิ่นชูหานยังยืนอยู่ด้านนอกลิฟต์ไม่ขยับไปไหน เธอจึงเลิกคิ้วถามว่า: “นายไม่ไปเหรอ?”

เสิ่นชูหานกระตุกยิ้ม รอยยิ้มของเขาดูฝืนใจมาก: “เธอไปก่อนเถอะ”

มู่น่อนน่อนรู้ตัวว่าคำพูดเมื่อกี้ของตัวเองทำร้ายจิตใจของเขา

แต่สิ่งที่เธอพูดคือความจริงนี่

เธอไม่ได้ทำผิดต่อเสิ่นชูหานเลย และไม่จำเป็นต้องไปคล้อยตามเสิ่นชูหานด้วย

เสิ่นชูหานเอาแต่พูดว่าเธอกับเฉินถิงเซียวไม่เหมาะสมกันทั้งคืน เธอทนเขามามากแล้วล่ะ

ขนาดเสิ่นเหลียงยังไม่เคยพูดเรื่องของเธอกับเฉินถิงเซียวเลย เสิ่นชูหานมีสิทธิ์อะไรมาพูดกัน?

หรือว่าเป็นเพราะครั้งก่อนที่เขาช่วยเธอหนีรอดออกมาได้งั้นเหรอ?

แต่เรื่องแบบนี้ก็ไม่ควรคิดแบบนี้ไหม

……

มู่น่อนน่อนออกมาจากโรงแรม ในตอนที่กำลังโบกรถข้างถนนนั้น ก็นึกได้ว่ายังไม่ได้บอกกับเฉินถิงเซียว

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมโทรบอกเฉินถิงเซียว ทันใดนั้น ก็มีรถคันหนึ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

ในตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นมานั้น ประตูของรถคันนั้นก็เปิดออก มีมือหนึ่งดึงเธอเข้าไปในรถ

มู่น่อนน่อนชะงักนิ่ง กำลังจะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือนั้น กลับได้ยินเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยพูดขึ้นว่า: “ฉันเอง”

มู่น่อนน่อนได้ยินแล้ว ก็ตะโกนออกมาอย่างตกใจ: “เฉินถิงเซียว?”

“อืม” ผู้ชายที่กอดเธอไว้ตอบรับเสียงเบา

ในขณะที่มู่น่อนน่อนโล่งอกนั้น ก็รู้สึกโมโหขึ้นมา เธอทุบไปที่ตัวของเขาอย่างแรงสองที: “ต่อไปนายอย่าทำเรื่องแบบนี้อีกนะ มันตกใจนะ รู้ไหม?”

เฉินถิงเซียวตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่จริงใจ: “อืม”

ตอนที่ทั้งสองพูดคุยกันอยู่นั้น รถก็เริ่มขับออกไปแล้ว

ในตอนที่รถขับไปถึงถนนที่มีคนน้อยๆก็หยุดลง จากนั้นสือเย่ก็ลงจากรถ