ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 306

มู่หวั่นขีมาออดิชันบทละครของ《เมืองพัง》 หล่อนคงจะไม่รู้ว่าผู้แต่ง《เมืองพัง》ก็คือมู่น่อนน่อนสินะ

แต่หลังจากเรื่องสองวันมานี้ มู่หวั่นขีก็น่าจะรู้แล้วล่ะ

……

ตอนที่กลับไป มู่น่อนน่อนเพิ่งออกมาจากโรงถ่ายละคร รถครอบครัวคันสีขาวจอดอยู่ตรงหน้าเธอ

เสียงเปิดประตูรถดังขึ้น มู่หวั่นขีที่สวมแว่นกันแดดเดินลงมาจากรถ

อากาศของเดือนแปด มู่หวั่นขีเพื่อให้เห็นรูปร่างสัดส่วนของตัวเองได้ชัดเจน ยังคลุมเสื้อแจ็คเก็ตหนังไว้ที่ไหล่ ดูสู้ตายมาก

มู่หวั่นขีกอดอก เดินไปตรงหน้ามู่น่อนน่อน เชิดคางขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดด้วยท่าทีที่หยิ่งยโสว่า: “ฉันได้ยินแม่เธอบอกว่า เธออยู่ที่โรงถ่ายละคร”

มู่น่อนน่อนไม่ได้พูดอะไร แค่มองมู่หวั่นขีนิ่งๆ

มู่หวั่นขีโมโหที่มู่น่อนน่อนทำท่าไม่สนใจตัวเอง แต่พอนึกถึงเป้าหมายของตัวเอง ก็อดทนเอาไว้ได้: “《เมืองพัง》เธอเขียนขึ้นมาเองเหรอ?”

“ใช่” มู่น่อนน่อนอยากดูว่ามู่หวั่นขีคิดจะทำอะไรอีก

มู่หวั่นขีถอดแว่นกันแดดออก: “ความสัมพันธ์ของเธอกับผู้จัด《เมืองพัง》ดูไม่เลวเลยนะ? ฉันชอบบทละครเรื่องนี้มาก ไม่เอานางเอกก็ได้ ขอตำแหน่งนางรองก็ได้ เรื่องอดีตของพวกเรา ฉันก็จะถือว่าเป็นโมฆะไป เธอก็จะได้กลับไปตระกูลมู่”

โมฆะงั้นเหรอ?

มู่น่อนน่อนแสยะยิ้มเย็นชา: “อะไรคือเป็นโมฆะ ฉันเคยทำอะไรเธอเหรอ? ส่วนเรื่องกลับตระกูลมู่ ฉันขอให้ฉันกลับไปฉันก็ไม่กลับหรอกนะ”

มู่หวั่นขีไม่คิดว่ามู่น่อนน่อนจะไม่รู้จักสำนึกขนาดนี้

เธอโกรธจนสีหน้าบึ้งตึงไปหมด: “นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่ฉันจะให้เธอ เห็นเธอโดดเดี่ยวอยู่คนเดียวด้านนอก ฉันจะให้โอกาสเธอกลับไปที่ตระกูลมู่ แต่เธอกลับไม่รู้จักสำนึกงั้นเหรอ!”

มู่น่อนน่อนจะไม่รู้ความคิดของมู่หวั่นขีได้ยังไง

โอกาสที่มู่หวั่นขีบอกว่าให้เธอกลับไปตระกูลมู่ได้นั้น ก็แค่อยากให้มู่น่อนน่อนกลับไปตระกูลมู่ ให้เธอแกล้งทำตัวโง่เหมือนเมื่อก่อน ยอมรับใช้มู่หวั่นขีต่อไป

มู่หวั่นขีคิดวางแผนมาเสียดิบดี แต่มู่น่อนน่อนกลับไม่โง่หลงกลเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

“ฉันเป็นคนไม่สำนึกบุญคุณแบบนี้แหละ เธอเอาโอกาสนี้ให้คนอื่นเถอะนะ”

“เธอ……”

มู่น่อนน่อนเดินอ้อมมู่หวั่นขี แล้วเดินจากไปทันที

……

มู่น่อนน่อนรู้จักคนตระกูลมู่ดี รู้ว่าเรื่องนี้มู่หวั่นขีไม่มีทางปล่อยไปง่ายๆแน่

เป็นไปตามที่คิดเลย วันต่อมาเธอก็ได้รับสายจากมู่ลี่เหยียน

มู่ลี่เหยียนมีข้อดีเรื่องเดียว ก็คือตามใจลูกชายลูกสาวจนเคยตัว

แน่นอน นอกจากมู่น่อนน่อน

“ในเมื่อกลับเมืองหู้หยางแล้ว ทำไมไม่กลับมาบ้านล่ะ?” มู่ลี่เหยียนทำเหมือนความจำเสื่อมอย่างไงอย่างนั้น เหมือนลืมเรื่องที่ว่าประกาศตัดความสัมพันธ์พ่อลูกกับมู่น่อนน่อนไปแล้ว

มู่น่อนน่อนก็ไม่คิดจะให้มู่ลี่เหยียนทำเป็นข้ามผ่านเรื่องนี้ไป เธอเลยพูดเตือนมู่ลี่เหยียนว่า: “ในเมื่อคุณมู่ลืมไปแล้ว งั้นดิฉันก็ขอเตือนคุณแล้วกัน พวกเราตัดความสัมพันธ์พ่อลูกกันแล้ว”

มู่ลี่เหยียนไม่สนใจคำพูดของมู่น่อนน่อนด้วยซ้ำ: “ถ้าเธอยังอยากกลับตระกูลมู่ ฉันจะยกโทษเรื่องทุกอย่างให้แก”

มู่น่อนน่อนได้ยินแล้วก็อยากหัวเราะออกมาดังๆ

“ฉันทำอะไรผิดต่อคุณกัน คุณถึงต้องยกโทษให้ฉัน?”

มู่น่อนน่อนรู้สึกว่า ทั้งชีวิตนี้ของเธอไม่มีทางเข้าใจความคิดของคนตระกูลมู่ได้เลย

ทั้งที่เธอถูกหลอกใช้มาตลอด แถมยังโดนทิ้งมาตลอดด้วย

แต่พอคนตระกูลมู่พูดออกมานั้น กลับกลายเป็นว่าเธอทำอะไรผิดต่อพวกเขา ตอนนี้พวกเขายังใจกว้างยอมยกโทษให้เธอ แถมยังอนุญาตให้เธอกลับบ้านได้

เสียงของมู่ลี่เหยียนเย็นชาขึ้นมา: “แกทำอะไรลงไป แกรู้ดีอยู่แก่ใจ ไม่ว่ายังไง พวกเราตระกูลมู่ก็มีพระคุณต่อแก ตอนนี้แกควรกลับมาตอบแทนบุญคุณแล้วล่ะ”

“คุณมู่คะ ถ้าคุณมีเวลาก็ไปหาหมอทางโรคสมองดูนะคะ ไปตรวจดูสิ ว่าในสมองมีปัญหาอะไรหรือเปล่า” มู่น่อนน่อนพูดจบ ก็ตัดสายไปทันที