ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 307

มู่น่อนน่อนฟังที่เสิ่นชูหานพูด จิตใจก็สั่นไหวอย่างมาก

ซือเฉิงหยู้ไปตรวจสอบดีเอ็นเอ จากนั้นก็เริ่มหาเรื่องเฉินถิงเซียวเรื่อยๆ

ถ้าจะให้เดาอีกคนในผลตรวจเปรียบเทียบดีเอ็นเอนี้คือใคร มู่น่อนน่อนก็มีตัวเลือกในใจแล้วล่ะ

แต่ว่า เธอรู้สึกว่ามันไม่สมเหตุสมผลเลย

เสิ่นชูหานเห็นสีหน้ามู่น่อนน่อนเปลี่ยนไปมา ก็เลยพูดว่า: “ฉันว่าเดาไม่ยากนะ เธอน่าจะมีคำตอบอยู่ในใจแล้วล่ะ”

มู่น่อนน่อนพึมพำ: “จะเป็นไปได้ยังไงกัน?”

เสิ่นชูหานมองเธอเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร

มู่น่อนน่อนเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงถามเขาว่า: “นายได้ผลตรวจดีเอ็นเอนี้มาจากไหน?”

“บนโลกใบนี้ไม่มีความลับตลอดกาล เรื่องชั่วที่เคยทำไว้ ยังไงก็ต้องปรากฏขึ้นในสักวัน” ตอนที่เสิ่นชูหานพูดนั้น สีหน้าก็เย็นชาลงเล็กน้อย

มู่น่อนน่อนนึกถึงสิ่งที่เฉินถิงเซียวบอกกับตัวเอง เรื่องตัวตนของเสิ่นชูหาน

ทุกคนต่างก็ไม่อาจเลือกการเกิดของตัวเองได้

มู่น่อนน่อนนนึกถึงซือเฉิงหยู้

เมื่อก่อนซือเฉิงหยู้กับเฉินถิงเซียวก็ดูสนิทกันดี แต่ว่า พอเขารู้ว่าตัวเองกับเฉินถิงเซียวไม่ได้มีความสัมพันธ์ลูกพี่ลูกน้องกัน แต่เป็นพี่น้องกันจริงๆ เขาจะเผชิญหน้ากับเฉินถิงเซียวยังไง?

ใช่แล้ว อีกคนในผลตรวจดีเอ็นเอที่มู่น่อนน่อนเดานั้น ก็คือเฉินชิงเฟิง

ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามที่มีผล เหตุก็ย่อมติดตามได้

ตอนนั้นที่กลับบ้านช่วงปีใหม่ เฉินชิงเฟิงจะให้ซือเฉิงหยู้ไปทำงานที่บริษัทเฉินซื่อ ยังบอกว่าให้เฉินถิงเซียวกับซือเฉิงหยู้ดูแลกันและกัน

ก่อนหน้านั้น ตอนที่มีข่าวด้านลบของซือเฉิงหยู้กระจายออกมา เฉินชิงเฟิงก็มาหาเฉินถิงเซียว

ตอนนั้น มู่น่อนน่อนก็รู้สึกได้ถึง ความห่วงใยที่เฉินชิงเฟิงมีต่อซือเฉิงหยู้ เทียบกับเฉินถิงเซียวแล้วเกินเลยไปมาก

ถ้าซือเฉิงหยู้เป็นลูกนอกสมรสของเฉินชิงเฟิงจริง งั้นเรื่องนี้ก็อธิบายได้แล้วล่ะ

มู่น่อนน่อนยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองคาดเดานั้นมันถูกต้อง

“ดึกแล้ว จะไม่เลี้ยงอาหารฉันหน่อยเหรอ?” เสียงของเสิ่นชูหานขัดจังหวะความคิดของมู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนพูดไปด้วย ลงรถไปด้วยว่า: “ได้สิ ออกไปกินข้าวด้านนอกกัน เดี๋ยวฉันขับรถตัวเองไป”

เสิ่นชูหานเรียกเธอไว้: “ไปกินที่บ้านเธอไม่ได้เหรอ?”

ในสถานการณ์ที่รู้ว่าเสิ่นชูหานมีใจกับเธอ เธอไม่มีทางเชิญเขาไปกินข้าวที่บ้านแน่นอน

มู่น่อนน่อนเงียบ เป็นการปฏิเสธที่ไม่มีเสียง

เสิ่นชูหานก็หัวเราะตัวเอง: “เป็นฉันเองที่ ผิดก้าวเดียวผิดไปตลอด”

มู่น่อนน่อนไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนี้กะทันหัน

……

เพื่อแสดงถึงความจริงใจของตัวเอง มู่น่อนน่อนเลือกร้านอาหารหรู เพื่อเลี้ยงอาหารเสิ่นชูหาน

“ใจกว้างจังเลยนะ คิดไม่ถึงเลยนะเนี้ย” เสิ่นชูหานหยอกล้อเธอ

มู่น่อนน่อนหัวเราะ: “นายเลือกที่จะไม่กินก็ได้นะ”

ตอนที่สั่งอาหาร มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าเสิ่นชูหานจ้องตัวเองอยู่ตลอดเวลา

เธอสั่งอาหารอย่างรวดเร็วด้วยความสบายใจ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น

“เฉินถิงเซียวพูดเรื่องของฉันกับเธอแล้วสินะ?”

คำพูดของเสิ่นชูหาน ทำให้มู่น่อนน่อนต้องหันไปมองเขา