ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 316

หลังจากการลักพาตัวในปีนั้น เฉินถิงเซียวก็มีความขัดแย้งกับเฉินชิงเฟิงมาเป็นเวลานาน

ในตอนนั้น เขาไม่ได้คิดถึงสิ่งที่ผิดปกติเกี่ยวกับคดีลักพาตัวในครั้งนั้น แต่เขาแค่รู้สึกว่าเฉินชิงเฟิงต้องรับผิดชอบกับเรื่องนี้เช่นกัน

ตั้งแต่ตอนนั้นพ่อลูกทั้งสองก็เริ่มห่างกันไปเรื่อยๆ

จากนั้นเฉินชิงเฟิงก็ส่งเฉินถิงเซียวไปต่างประเทศ และหลังจากได้อาศัยอยู่กับครอบครัวของเฉินเหลียน ความสัมพันธ์ของเขากับเฉินชิงเฟิงก็พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง

ตอนที่เขากลับมาที่ในประเทศอีกครั้ง เขาก็ได้สร้างบ้านพักไว้ด้านนอก และก็ได้ก่อตั้งบริษัทเสิ้งติ่งขึ้น แต่ความขัดแย้งและความเหินห่างระหว่างเขากับเฉินชิงเฟิงก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

“อืม” ตอนที่เฉินถิงเซียวมองสำรวจที่เฉินชิงเฟิง เฉินชิงเฟิงก็มองสำรวจที่เขาเช่นกัน

ทั้งสองไม่เหมือนกับพ่อลูกแท้ๆ กันเลย ตรงกันข้ามกันตอนนี้ความห่างเหินของพวกเขามันมากขึ้นเรื่อยๆ

ในที่สุด สายตาของเฉินถิงเซียวก็หยุดลงที่ดวงตาของเฉินชิงเฟิง ก่อนที่เขาจะพูดอย่างราบเรียบว่า "มาหาผมมีธุระอะไรเหรอครับ?”

“ก็ไปอยากไปดูที่ที่แกอยู่” น้ำเสียงของเฉินชิงเฟิงก็ไม่ได้ต่างเขามากนัก

ในช่วงแรกๆ เฉินชิงเฟิงก็ยังลองพยายามทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเฉินถิงเซียวดีขึ้น แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ทั้งสองก็แทบจะไม่ได้ติดต่อกันเลย

“จริงเหรอ ทำไมจู่ๆ ถึงเป็นห่วงผมละ” เฉินถิงเซียวมองเขาด้วยรอยยิ้มเอือมระอา

สิ่งที่เฉินชิงเฟิงไม่ชอบมากที่สุด ก็คือท่าทีของเฉินถิงเซียวที่ทำให้ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย “ในเมื่อกลับมาแล้ว ก็ไปเยี่ยมคุณปู่ของแกด้วยสิ” 　　

“ครับ ไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน” เฉินถิงเซียวลุกขึ้นยืน หลังจากพูดจบเขาไปที่ที่คุณท่านเฉินอาศัยอยู่

……

หลังจากที่คุณท่านเฉินออกจากโรงพยาบาลแล้ว เฉินถิงเซียวก็ไม่ได้มาเยี่ยมเขาบ่อยมากนัก

เหตุผลหลักคือเฉินถิงเซียวยุ่งมาก และอีกเหตุผลก็คือเขาไม่เต็มใจที่จะกลับไปยังบ้านตระกูลเฉิน

เฉินถิงเซียวเดินไปที่หน้าประตูห้องของคุณท่านเฉิน เขาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะผลักประตูแล้วเดินเข้าไป

ทันทีที่คนใช้ที่ดูแลคุณท่านเฉินเห็นเฉินถิงเซียว เธอก็กระซิบกับคุณท่านเฉินว่า “คุณท่านเฉินคะ คุณชายมาเยี่ยมค่ะ”

คุณท่านเฉินนั่งอยู่บนรถเข็น และบนขาของเขาก็ที่มีผ้าห่มบางๆ วางอยู่ เขาจ้องมองที่หน้าต่างอย่างเหม่อลอย ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเขากำลังมองอะไรอยู่

สำหรับคำพูดของคนใช้ เขาไม่มีท่าทีตอบสนองใดๆ

คนใช้เหลือบมองไปที่เฉินถิงเซียว ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย และร้องเรียกเขาด้วยความเคารพ "คุณชาย"

"ออกไป"

หลังจากที่คนใช้ออกไป เฉินถิงเซียวก็เดินไปนั่งลงตรงหน้าคุณเฉิน "คุณปู่ ผมมาเยี่ยมครับ ผมคือถิงเซียว"

เสียงของเขาดึงดูดความสนใจของคุณท่านเฉิน

คุณท่านเฉินหันศีรษะมองไปที่เขา ในแววตาเขาไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ เขาเพียงแค่จ้องมองไปที่เขาแค่นั้น ก่อนที่เขาจะบ่นพึมพำออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ริมฝีปากของเฉินถิงเซียวเม้มจนเป็นเส้นตรง เขาขมวดคิ้วและแสดงท่าทีที่สงสัยออกมา ก่อนที่เขาจะพูดอย่างเคร่งขรึม “คุณปู่ อยากจะบอกอะไรกับผมครับ?”

สิ่งที่คุณท่านเฉินได้พูดกับเขาในช่วงปีใหม่ที่ผ่านมา สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าคดีลักพาตัวในปีนั้นต้องมีเงื่อนงำซ่อนอยู่

และสิ่งที่คุณท่านเฉินต้องการบอกเขา มันคงไม่ใช่เพียงแค่ความลับที่ซ่อนอยู่ในคดีลักพาตัวแน่นอน

เรื่องอะไรกันที่ทำให้เฉินชิงเฟิงและคนอื่นๆ กลัวได้ขนาดนี้

ในคดีลักพาตัวเมื่อหลายปีก่อน รวมถึงอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับคุณท่านเฉินในหลายปีต่อมา คุณน้าเฉินเหลียนมีบทบาทอย่างไรกันแน่?

ในท้ายที่สุด คุณท่านเฉินก็ไม่ได้ให้คำตอบใดๆ แก่เขา

เฉินถิงเซียวนั่งอยู่กับคุณท่านเฉินสักครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและออกไป

คนใช้ยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกประตู และเมื่อเธอเห็นเฉินถิงเซียวออกมา เธอก็พูดด้วยความเคารพว่า "คุณชาย"

“คุณปู่มีอาการแบบนี้มาตลอดเลยเหรอ?” เฉินถิงเซียวหยุดเดิน และถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

คนใช้ตัวสั่นเทาทันที ก่อนที่เธอจะพูดว่า "อาการของคุณท่านเป็นแบบนี้มาตลอด แต่ก็มีการตรวจร่างกายเป็นประจำทุกเดือน คุณหมอบอกว่าคุณท่านสุขภาพแข็งแรง"