ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 34

ตอนที่ 34 เขาผิดปกติมาก

รถจดที่หน้าสโมสรที่หรูหราแห่งหนึ่ง

มู่น่อนน่อนหยุดแก้เข็มขัดนิรภัยและมอง “เฉินเจียฉิน”ด้วยสีหน้าสงสัยว่า “จะกินข้าวที่นี่หรือ”

เขาแน่ใจหรือว่าไม่ใช่มาเที่ยวเล่น

เฉินถิงเซียวไม่ได้พูดอะไรก็เปิดประตูรถลงไป

มู่น่อนน่อนก็ตามไปด้วย

พวกเขาสองคนเดินไปทางประตู เฉินถิงเซียวเดินอยู่ข้างหน้าและมู่น่อนน่อนตามอยู่ข้างหลัง พอถึงประตูแล้วผู้บริการก็ก้มเอวพูดกับเฉินถิงเซียวว่า “ยินดีต้อนรับ” แต่พอมู่น่อนน่อนผู้บริการก็ไม่ให้เธอเข้าไป

ผู้บริการมองมู่น่อนน่อนตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเหยียดหยามว่า “เธอมาทำอะไรที่นี่”

มู่น่อนน่อนก้มหน้าดูการแต่งตัวตน ชำรุดอยู่หน่อยจริงๆ แต่เธอก็พูดอย่างใจเย็นว่า “มากินข้าว”

พอพูดจบเธอก็จะเดินเข้าไป แต่ผู้บริการก็ยังไม่ให้เธอเข้าไป “ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ใครก็เข้าได้”

มู่น่อนน่อนทำริมฝีปากกล่างยื่น เธอก็ไม่อยากเข้าไปด้วย

เฉินถิงเซียวถึงข้างในแล้ว ปรากฏว่า มู่น่อนน่อนไม่ได้ตามมาจึงกลับไปหาและได้ยินคำพูดของผู้บริการพอดี

เขาเดินเข้าไปและถามผู้บริการว่า “ชื่ออะไร”

คนที่มาที่นี่ส่วนใหญ่ก็เป็นคนรวย คนมีฐานะดี และผู้บริการที่นี่ก็เป็นคนที่มีสายตาพวกเขาแค่ดูการแต่งตัวก็เดาฐานะของคนออกได้

พอเห็นเฉินถิงเซียวผู้บริการกลัวจนเสียงสั่นว่า “อาปิง......ครับ”

พอได้คำตอบแล้วเฉินถิงเซียวเหลือบตาผู้บริการและจูงมู่น่อนน่อนเข้าไป และครั้งนี้ไม่มีใครมาขวางทางพวกเขาอีกแล้ว

มือใหญ่ๆของเฉินถิงเซียวจูงมือเล็กของมู่น่อนน่อนไว้ ทำให้เธอรู้สึกมีความอบอุ่นเกิดขึ้นจากหัวใจ เธอมองไหล่ของเขาจนใจลอย

นอกจากเสิ่นเหลียงแล้วยังไม่มีใครทำดีกับเธอเหมือนแบบนี้เลย

ติน---------

เสียงของลิฟต์ดึงมู่น่อนน่อนกลับมาถึงโลกตัวจริง

เธอเงยหน้าขึ้นพบเห็นว่า เฉินถิงเซียวกำลังมองเธอด้วยสายตาแบบไม่รู้มีความหมายอะไร

มู่น่อนน่อนตื่นเต้นมาก เธอเอามือของตนออกจากมือของเขาและเข้าไปลิฟต์อย่างรวดเร็ว

เธอถูก“เฉินเจียฉิน”จูงมือตลอดทางมา......

พอเฉินถิงเซียวเข้าไปลิฟต์ มู่น่อนน่อนก็ย้ายไปที่ไกลเขามากที่สุด

เฉินถิงเซียวเหลือบเธอแล้วพูดว่า “ไปไกลนั้นทำไม ผมไม่ไปกินเธอหรอก”

มู่น่อนน่อนหันตัวไม่ได้ตอบสนองอะไร

......

พอถึงห้องแล้วมู่น่อนน่อนปรากฏว่ายังมีอีกคนหนึ่งอยู่ และนี่เป็นเรื่องที่เธอคิดไม่ถึง

ผู้ชายคนนั้นแต่งตัวเรียบร้อย ดูแล้วก็ทำให้คนรู้สึกว่าเขาเป็นคนสุภาพบุรุษคนหนึ่ง

ใครที่เป็นคนในวงการก็จะรู้จักเขาดี เขาชื่อกู้จือหยั่นเป็นผู้จัดการใหญ่ของบริษัทเสิ้งติ่ง

กู้จือหยั่นสังเกตถึงสายตาของมู่น่อนน่อนแล้วจึงเงยหน้าขึ้นยิ้มกับเธอ

เฉินถิงเซียวเดินไปถึงหน้าโต๊ะอาหารช่วยให้มู่น่อนน่อนดึงเก้าอี้ออกมา แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองกู้จือหยั่น พูดด้วยคำสั้นๆว่า “พี่สะใภ้ผม”

กู้จือหยั่นตกตะลึงไปแล้วแป๊บเดียวแล้วทักทายว่า “คุณหญิงเฉิน”

มู่น่อนน่อนรู้สึกบรรยากาศแปลกอยู่หน่อยแต่ก็ทับกลับด้วยมารายาทว่า “สวัสดีค่ะ คุณกู้”

ผู้หญิงขี้เหร่นี้รู้จักกู้จือหยั่นด้วยหรือ

เขาจิบน้ำแล้วพูดอย่างช้าๆว่า “แผนกบุคคลไม่ได้ประวัติย่อของมู่น่อนน่อนหรือ”

กู้จือหยั่นตอบด้วยความข้องใจว่า “ผมให้เลขาไปถามทุกวัน ไม่มีจริงๆ”

พอพูดจบเขาก็ถามอีกว่า “เมียแกหน้าตาแบบนั้น แกก็กินได้หรือ”

เฉินถิงเซียวเงยหน้าเหลือบตามองว่า “หน้าตาแบบไหน”

กู้จือหยั่นพูดอย่างเอาใจว่า “ใบหน้าแจ่มใส ตาโตสดชื่น......”

เฉินถิงเซียว“แกตาบอดหรือ”

กู้จือหยั่น“......”

ว่ามู่น่อนน่อนก็ไม่ได้ ชมมู่น่อนน่อนก็ไม่ให้ อยากทำอะไรกันแน่น

เขารู้สึกว่าหลังแต่งงานไปเฉินถิงเซียวก็ไม่เหมือนคนเดิมแล้ว

ก่อนที่จากไปเฉินถิงเซียวพูดกับกู้จือหยั่นว่า “ผู้บริการที่ชื่ออาปิงนั้น ไล่ออก”

......

จนถึงตอนบ่าย พวกเขาจึงได้กลับถึงบ้านพัก

พอเข้าไปมู่น่อนน่อนก็ถามว่า “คุณชายอยู่ไหม”

“ไม่มี”

ถึงห้องแล้วมู่น่อนน่อนก็นอนบนเตียงคิดว่า ตนเองควรอธิบายเรื่องการสัมภาษณ์แก่เฉินถิงเซียวอย่างไร

แต่คิดไปเรื่อยๆ เธอก็คิดถึง “เฉินเจียฉิน”

วันนี้เขาผิดปรกติมาก จุๆก็ทำดีกันเธอ......