ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 345

มู่น่อนน่อนสูดลมหายใจลึก แทบจะเอ่ยถามซือเฉิงหยู้ด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า “ลูกสาวของฉันอยู่ที่ไหน”

ตอนนี้ซือเฉิงหยู้กลายเป็นคนบ้าไปแล้ว

ถ้าหากว่าเฉินมู่ถูกซือเฉิงหยู้กับเฉินชิงเฟิงร่วมมือกันซ่อนเอาไว้ เธอก็ไม่กล้าคิดว่าคนที่บ้าคลั่งอย่างซือเฉิงหยู้จะทำอะไรกับเฉินมู่

เฉินมู่ยังเล็กขนาดนั้น

ซือเฉิงหยู้ที่ได้ยินก็เผยสีหน้าเข้าใจออกมาทันที “ซาลาเปาน้อยคนนั้นน่ะหรือ”

มู่น่อนน่อนตึงเครียด หัวใจราวกับถูกคนบีบเอาไว้ กระทั่งหายใจก็ยังรู้สึกว่ายากอยู่บ้าง “คุณรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน?”

“แน่นอนว่าผมรู้ เพราะผมเป็นคนขโมยเด็กคนนั้นไป...” เขาเอ่ยถึงตรงนี้ ก็เอ่ยปฏิเสธกับตัวเองว่า “ก็ไม่ถูก ความคิดนี้เป็นสิ่งที่ผมเสนอให้กับเฉินชิงเฟิง เด็กก็เป็นเขาที่ส่งคนไปขโมยออกมา แต่ว่าสุดท้ายก็ถูกผมพาตัวไป สำหรับที่ว่าเด็กอยู่ที่ไหน...”

เสียงของเขาชะงักไป ยื่นมือไปลูบใบหน้าของมู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนหันหน้าหนีไปอีกด้านด้วยความรังเกียจ คิดจะหลบการแตะต้องจากเขา แต่ตอนนี้เธอถูกมัดอยู่บนเก้าอี้ จะเบนหน้าหนีก็หนีไม่รอดจากมือของซือเฉิงหยู้

ซือเฉิงหยู้ถูกการหลบหลีกของเธอทำให้โมโห จึงบีบคางเธอเอาไว้ทันที “อยากรู้ที่อยู่ของเด็ก นอกจากพวกคุณสามีภรรยาจะเล่นเกมส์เป็นเพื่อนผมดีๆ ถ้าหากว่าผมอารมณ์ดีแล้ว...”

จู่ๆก็มีเสียงปังดังขึ้น ประตูใหญ่ของคลังสินค้าถูกคนผลักให้เปิดออก

ถัดมา เสียงทุ้มต่ำของเฉินถิงเซียวก็ลอยมา “ซือเฉิงหยู้!”

ซือเฉิงหยู้และมู่น่อนน่อนหันไปมองยังทิศทางของประตูคลังสินค้าพร้อมกัน

เฉินถิงเซียวยังคงสวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงสูท มองดูแล้วมีท่าทางเหน็ดเหนื่อยจากการตะลอน เส้นผมยุ่งเหยิง แขนเสื้อเชิ้ตมีรอยย่นจากการถูกม้วนขึ้นไปถึงต้นแขน ทั่วทั้งร่างแผ่กลิ่นอายเย็นยะเยือกที่บีบคั้นผู้คน

สายตาของเขาตกลงบนมือของซือเฉิงหยู้ที่บีบคางของมู่น่อนน่อน นัยน์ตาหรี่ลงเล็กน้อย เอ่ยเสียงเข้มว่า “นายปล่อยเธอเสีย”

ซือเฉิงหยู้ได้ยินแล้วก็ปล่อยมือทั้งอย่างนั้นแล้วลุกขึ้น มองไปทางเฉินถิงเซียวด้วยท่าทางอารมณ์เบิกบาน “เป็นไปตามที่นายปรารถนา”

มู่น่อนน่อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงกังวล “เฉินถิงเซียว”

เฉินถิงเซียวเบนสายตาไปมองเธอ ก็เห็นว่าคางของเธอบวมแดงเล็กน้อย นั่นคือจุดที่ซือเฉิงหยู้เพิ่งจะบีบไป

เขามีแววตาทะมึน หันหน้าไปมองซือเฉิงหยู้ “ฉันมาแล้ว ปล่อยมู่น่อนน่อนเสีย”

ซือเฉิงหยู้นั่งลงบนเก้าอี้ด้วยท่าทางเอื่อยเฉื่อย แย้มรอยยิ้มบางๆ “ฉันเคยพูดด้วยหรือว่าถ้านายมาแล้วจะปล่อยผู้หญิงของนาย? ฉันจำได้ว่า ฉันพูดเพียงแค่ ถ้าหากนายต้องการคุยกับเธอก็ให้มาด้วยตัวเอง”

เฉินถิงเซียวมีสีหน้าสงบนิ่ง เอ่ยว่า “นายเสนอเงื่อนไขมา”

“ฉันเสนอหรือ” ซือเฉิงหยู้มีท่าทีสนใจขึ้นมา “เห็นแก่ที่พวกเราเป็นพี่น้องกัน ฉันจะมอบมู่หวั่นขีให้นายแล้วกัน แม้ว่าสมองจะมีปัญหาไปสักหน่อย แต่ความสามารถบนเตียงนั้นยอดเยี่ยม”

มู่น่อนน่อนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากด่าเสียงดัง “ซือเฉิงหยู้ คุณบ้าไปแล้ว!”

“ผมคุยกับเฉินถิงเซียวอยู่ คุณอย่าสอดปาก” ซือเฉิงหยู้หันหน้ามามองมู่น่อนน่อนครู่หนึ่ง

ทันใดนั้นก็มีบอดี้การ์ดถือกริชมาแนบกับลำคอของมู่น่อนน่อน

มู่น่อนน่อนร้อนใจจนหน่วยตาแดงระเรื่อ แต่กลับไม่มีน้ำตาสักหยด “เฉินถิงเซียว ซือเฉิงหยู้เขาบ้าไปแล้ว คุณไม่ต้องสนใจเขา!”

เฉินถิงเซียวไม่มองมู่น่อนน่อนสักแวบเดียว เพียงแค่เอ่ยเสียงเรียบๆว่า “ได้ นายเสนอเงื่อนไขอะไรมาฉันล้วนรับปาก”

“เห็นแก่ความจริงใจของนาย แน่นอนว่าฉันจะให้โอกาสนายแสดงความสามารถ” ซือเฉิงหยู้พูดแล้วปรบมือ

ต่อมา มู่หวั่นขีก็ถูกคนคุมตัวออกมา

มู่หวั่นขีหลับตาอยู่ ดูออกว่าสลบไปแล้ว

“ทำให้ฟื้นขึ้นมา” ซือเฉิงหยู้เอ่ยเรียบๆประโยคหนึ่ง

ต่อมา เขาก็ยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา “ตอนนี้สิบเอ็ดโมง นายกับมู่หวั่นขีไปจดทะเบียนที่การปกครองอำเภอ และให้สื่อมวลชนเปิดเผยออกมา ฉันก็จะปล่อยน่อนน่อน เป็นอย่างไร?”