ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 346

ในตอนนี้เองที่ลูกน้องวิ่งมาถึงข้างกายซือเฉิงหยู้ “คุณชายซือ หากเป็นแบบนี้ต่อไป คนของพวกเราจะสู้เขาไม่ได้เลยนะครับ”

ซือเฉิงหยู้ถอนสายตาที่ตกอยู่บนร่างของเฉินถิงเซียวกลับมา ยังไม่ทันเอ่ยพูดอะไร ก็ได้ยินเสียงไซเรนรถตำรวจดังมาจากด้านนอก

ต่อมา สือเย่และกู้จือหยั่นก็นำคนวิ่งบุกเข้ามา

แค่ดูสือเย่ก็เห็นเฉินถิงเซียวในทันที “คุณชาย!”

ซือเฉิงหยู้สีหน้าทะมึน โบกมือขึ้น พลางเอ่ยว่า “แยกย้าย”

ก่อนจากไป เขายังคิดจะพาตัวมู่น่อนน่อนไปด้วย แต่เฉินถิงเซียวบุกฝ่ากลุ่มคนเข้ามา

คนที่สือเย่กับกู้จือหยั่นพามาด้วยล้วนตามเข้ามา สถานที่เกิดเหตุจึงชุลมุนวุ่นวายมากกว่าปกติในทันที

มู่น่อนน่อนสูญเสียเลือดมากเกินไป ใบหน้าขาวซีด คราวนี้จึงมีอาการเวียนศีรษะตาลายอยู่บ้าง

เธอรู้สึกได้ว่ามีคนช่วยตัวเองกดปากแผลบริเวณไหล่ มือข้างนั้นดูเหมือนว่าจะสั่นระริก

ต่อมาก็มีเสียงเรียกของเขาดังขึ้น “มู่น่อนน่อน!”

เสียงนี้เธอคุ้นเคยมากที่สุด เป็นเฉินถิงเซียว

มู่น่อนน่อนเงยหน้า มองใบหน้าของเฉินถิงเซียวได้ไม่ชัดเจนอยู่บ้าง

เสียงของมู่น่อนน่อนอ่อนแรงเล็กน้อย “อย่าไปทำเรื่องที่ซือเฉิงหยู้ให้คุณไปทำพวกนั้น...เขาต้องการจะ...ทำลาย...คุณ...”

เดิมซือเฉิงหยู้ก็มีชีวิตที่สมบูรณ์ แต่ในตอนที่ได้รับรู้เรื่องราวในชีวิตของตัวเองก็เลือกที่จะยินยอมให้ตัวเองจมดิ่งอยู่ในนั้น ทำให้ชีวิตของตัวเองชุลมุนวุ่นวาย ตอนนี้ยังคิดจะดึงเฉินถิงเซียวลงไปด้วย...

หรือจะพูดว่า ตอนนี้ซือเฉิงหยู้ต้องการให้ทุกคนทุกข์ทรมานเหมือนกับเขา

ซือเฉิงหยู้บ้าไปแล้วจริงๆ

เฉินถิงเซียวน้ำเสียงแหบพร่าผิดปกติ “ไม่ต้องพูดแล้ว ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล”

เขายื่นมือไปคลายเชือกที่อยู่บนร่างมู่น่อนน่อนออกแล้วอุ้มเธอขึ้นมา

มู่น่อนน่อนตาปรืออิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของเขา ทำจมูกฟุดฟิด พลางถามเขาว่า “คุณได้รับบาดเจ็บหรือคะ ฉันได้กลิ่นคาวเลือด...”

“ผมเปล่า เป็นคุณที่ได้รับบาดเจ็บ” เฉินถิงเซียวเดินออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว พลางเอ่ยคุยกับเธอ

“แต่ว่าบนร่างของคุณ...” เลือดที่บาดแผลของมู่น่อนน่อนยังคงรินไหล เธอจึงทนไม่ไหวแล้วสลบไป

“ไม่ต้องพูดแล้ว”

สือเย่รีบก้าวเข้ามาหา “คุณชาย”

เขาเห็นเสื้อผ้าบนร่างของเฉินถิงเซียวล้วนฉีกขาด บริเวณแขนก็มีบาดแผลเล็กใหญ่ จึงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า “คุณชาย...ไม่อย่างนั้น...ให้ผมทำแทนไหมครับ?”

“ไม่ต้อง” เฉินถิงเซียวเดินตรงผ่านเขาไป โดยไม่หยุดชะงักเลยแม้แต่น้อย

สือเย่ก้าวขึ้นไปเปิดประตูรถเบาะด้านหลังแทนเฉินถิงเซียว และเดินอ้อมไปด้านหน้าเพื่อขับรถ

ในกระจกมองหลัง เขาเห็นเฉินถิงเซียวอุ้มมู่น่อนน่อนเอาไว้โดยไม่ขยับเขยื้อน

เฉินถิงเซียวก้มหน้าลง สายตาจับจ้องอยู่บนใบหน้าของมู่น่อนน่อน จึงทำให้คนมองเห็นสีหน้าของเขาได้ไม่ชัด

ตอนนี้เองที่สือเย่ได้ยินเฉินถิงเซียวเอ่ยขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า “ขับเร็วหน่อย”

“ครับ” สือเย่รีบถอนสายตากลับมา

......

สือเย่ขับรถมาถึงโรงพยาบาลที่อยู่ภายใต้บริษัทตระกูลเฉิน

มู่น่อนน่อนถูกส่งเข้าห้องผ่าตัด เฉินถิงเซียวยืนนิ่งไม่ขยับอยู่ที่หน้าประตู

สือเย่ลองเอ่ยถามว่า “คุณชาย บาดแผลบนร่างคุณ ผมจะให้คนมาพันแผลสักหน่อยนะครับ?”

เฉินถิงเซียวไม่พูดอะไร

สือเย่เข้าใจเฉินถิงเซียว จึงเข้าใจได้ว่า ถ้าหากมู่น่อนน่อนยังไม่ถูกส่งออกมาอย่างปลอดภัย ก็เป็นไปไม่ได้ที่เฉินถิงเซียวจะจากไป

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ได้ยินเสียงเย็นเยียบของเฉินถิงเซียวลอยมา “ไปที่คฤหาสน์สักรอบ อย่าให้ใครออกจากคฤหาสน์ได้แม้แต่คนเดียว”

สือเย่ชะงักไปเล็กน้อยแล้วรับคำ “ครับ”