ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 349

เฉินชิงเฟิงที่ถูกเฉินถิงเซียวต่อยก็ถุยเลือดทิ้งออกมา ประโยคที่สมบูรณ์ประโยคหนึ่งก็พูดไม่ออก

“แก...” เขาอ้าปาก ก็มีเลือดรินไหลออกมาจากในลำคอ

“ถิงเซียว หลานอย่าชกอีกเลย หลานจะชกเขาตายได้นะ...” เฉินเหลียนก้าวเข้ามาดึงเฉินถิงเซียวเอาไว้ แต่กลับถูกเขาสะบัดออก จึงล้มลงกระแทกพื้นอย่างแรง

เฉินเหลียนยันร่างกายลุกขึ้นมานั่ง พลางลูบบริเวณทรวงอก “ถิงเซียว น้ารู้ว่าพวกเราผิดอย่างไร้เหตุผล แต่ว่า...”

จู่ๆเฉินถิงเซียวก็ปล่อยเฉินชิงเฟิงแล้วหันหน้ามามองเธอด้วยสายตาเย็นชา น้ำเสียงเจือไปด้วยความน่าสะพรึงกลัวอยู่หลายส่วน “รู้ไหมว่าซือหมิงหวนตายได้อย่างไร”

เฉินเหลียนได้ยินเขาเอ่ยแบบนี้แล้ว นัยน์ตาก็มีประกายสงสัยพาดผ่าน “เรื่องของซือหมิงหวน...ไม่ใช่อุบัติเหตุหรือ”

เธอหันหน้าไปมองเฉินชิงเฟิง “พี่คะ เรื่องของหมิงหวน พี่เป็นคนทำหรือคะ”

เฉินชิงเฟิงนอนอยู่บนพื้น อากาศออกจากปากมากกว่าอากาศที่เข้าไป จึงไม่มีแรงจะมาตอบคำถามของเฉินเหลียน

เฉินเหลียนกุมหน้าร้องไห้เงียบๆด้วยความเจ็บปวด “ฉันไม่เคยคิดจะทำร้ายหมิงหวน ฉันไม่อยากทำร้ายใครทั้งนั้น แต่ในปีนั้นพวกเราทำผิดไปเรื่องหนึ่ง พูดโกหก เมื่อทำผิดแล้ว ในภายหลังก็ทำผิดต่อมาเรื่อยๆ ต้องใช้คำโกหกมากมายเพื่อแก้ไข...”

เฉินถิงเซียวไม่มีจิตใจจะมานั่งฟังเฉินเหลียนสำนึกผิดที่นี่

บนโลกใบนี้ มีบางความผิดที่สามารถให้อภัยได้ แต่บางความผิดพลาด แม้ว่าคุณจะใช้ทั้งชีวิตก็ไร้ซึ่งหนทางในการแก้ไข

มารดาของเขา ชีวิตของซือเฉิงหยู้

มีอาชญากรบางคน ที่ถูกกำหนดเอาไว้ว่าไม่สามารถให้อภัยได้

เฉินถิงเซียวลุกขึ้น เดินออกไปโดยไม่หันกลับมา

เขาเปิดประตูห้องใต้ดิน สือเย่และบอดี้การ์ดเฝ้าอยู่ที่ด้านนอก

เมื่อเห็นเฉินถิงเซียวออกมา พวกเขาก็เรียกด้วยความเคารพพร้อมกันว่า “คุณชาย”

“ช่วยหาหมอให้ผมคนหนึ่ง อย่าให้เขาตาย” เฉินถิงเซียวเอ่ยด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก

สือเย่มองเข้าไปด้านในครู่หนึ่ง “ครับ”

ต่อมา ด้านในก็มีเสียงปังดังขึ้นอย่างกะทันหัน

เฉินถิงเซียวไม่ได้หันหน้ากลับไป สือเย่ที่ยืนอยู่ตรงข้ามเขามองเข้าไปด้านในครู่หนึ่งแล้วเอ่ยว่า “คุณนายซือฆ่าตัวตายโดยการพุ่งชนกำแพงครับ”

ความรู้สึกบนใบหน้าเฉินถิงเซียวไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัด เขาเพียงแค่เอ่ยเรียบๆว่า “ไปดูสิว่าตายหรือไม่”

สือเย่รู้ว่าก่อนหน้านี้เฉินถิงเซียวมีความสัมพันธ์ที่ไม่เลวกับเฉินเหลียน แต่คิดไม่ถึงว่าในวันนี้พวกเขาจะเดินมาถึงจุดนี้

เขาเงยหน้ามองเฉินถิงเซียวครู่หนึ่ง เฉินถิงเซียวมีสีหน้าเย็นชา บนใบหน้าไม่มีความรู้สึกใดเผยออกมา เย็นชาราวกับไม่ใช่คน

สือเย่ใจสั่น เดินเข้าไปอังลมหายใจของเฉินเหลียน

หลังจากนั้น เขาก็กลับมาอยู่ข้างกายเฉินถิงเซียว “ยังมีลมหายใจครับ”

“อย่าให้พวกเขาตาย” เฉินถิงเซียวเอ่ยจบแล้วก็ก้าวเท้าจากไป

ความตายสำหรับพวกเขานั้นง่ายดายเกินไปแล้ว

สำหรับเฉินถิงเซียว ก็ยากที่จะคลี่คลายความแค้นในหัวใจเช่นกัน

......

เฉินถิงเซียวไปอาบน้ำที่ห้องอื่น เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วถึงได้กลับไปหามู่น่อนน่อนที่ห้อง

ทว่าตอนที่เขากลับมาถึงห้องก็พบว่าในห้องไม่มีใคร

เฉินถิงเซียวหน้าเปลี่ยนสี สีหน้าเย็นชาในเสี้ยววินาที เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอันตรายว่า “มู่น่อนน่อนล่ะ”

บอดี้การ์ดตอบทันทีว่า “คุณหญิงน้อยไปเยี่ยมคุณท่านเฉินครับ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินถิงเซียวก็หมุนตัวเดินไปยังตึกที่คุณท่านเฉินพักอยู่

ตอนนี้เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว อากาศเย็นเล็กน้อย

ตอนที่เฉินถิงเซียวไปถึง ก็เห็นมู่น่อนน่อนกับคุณท่านเฉินนั่งเคียงไหล่กันอยู่ใต้ชายคาบ้านสองคน

คุณท่านเฉินยังคงมีท่าทางเหมือนเดิม นั่งทึ่มทื่อโคลงศีรษะอยู่บนเก้าอี้รถเข็น สีหน้าเฉยเมย