ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 350

“ซูชิงหนิง?”

มู่น่อนน่อนชะงักไปหลายวินาที ก็นึกขึ้นได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร

เธอเป็นเพื่อนบ้านของซือเฉิงหยู้ในวัยเด็ก และเป็นคู่หมั้นของซือเฉิงหยู้เช่นกัน

แต่ว่าเฉินเจียฉินเคยบอกกับเธอว่า ตอนที่ซูชิงหนิงออกไปถ่ายภาพยนตร์ในฉากหิมะ และพบกับหิมะถล่ม มีชีวิตอยู่ไม่พบคน ตายก็ไม่พบศพ

เฉินถิงเซียวหาเธอพบได้อย่างไร

มู่น่อนน่อนหันหน้าไปมองเฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียวไม่พูดอะไร จูงเธอเดินไปนั่งลงที่หน้าโต๊ะอาหาร

“ซู...” มู่น่อนน่อนยังไม่เข้าใจความหมายของเฉินถิงเซียว

ตามสิ่งที่เฉินเจียฉินเคยพูด ความสัมพันธ์ระหว่างเฉินถิงเซียวกับซูชิงหนิงนั้นไม่เลว แต่ในสถานการณ์แบบนี้ เธอไม่ควรจะทักทายซูชิงหนิงหรอกหรือ

ซูชิงหนิงนั่งลงตาม “คุณเฉิน”

เฉินถิงเซียวถามเธอ “ข้อมูลที่ผมให้คุณล้วนอ่านหมดแล้ว?”

“อ่านหมดแล้วค่ะ” ซูชิงหนิงพยักหน้าเล็กน้อย น้ำเสียงนุ่มนวลราวกับขนนก

มู่น่อนน่อนนั่งมองอยู่นาน ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามว่า “คุณคือซูชิงหนิงจริงๆหรือคะ”

ซูชิงหนิงลูบใบหน้าตัวเอง “คุณหญิงน้อยคิดว่าฉันเหมือนไหมคะ”

มู่น่อนน่อนส่ายหน้า “ฉันไม่เคยเจอซูชิงหนิงค่ะ”

ซูชิงหนิงยิ้มบางๆ มองดูแล้วสง่างามและอ่อนโยน “ทั่วทั้งร่างฉันผ่านการศัลยกรรมมา”

มู่น่อนน่อนตะลึงมองซูชิงหนิงอ้าปากค้างอย่างทำอะไรไม่ถูก จากนั้นก็หันขวับไปมองเฉินถิงเซียว

เฉินถิงเซียวยกมือ เอ่ยกับซูชิงหนิงว่า “คุณสามารถออกไปได้แล้ว”

“ค่ะ คุณชาย” ซูชิงหนิงลุกขึ้นยืน และค่อยๆเดินออกไป

เมื่อเธอออกไป มู่น่อนน่อนก็ถามว่า “นี่มันเรื่องอะไรกันแน่คะ คนคนนี้ไม่ใช่ซูชิงหนิงตัวจริง แต่เป็นตัวปลอม?”

เฉินถิงเซียวคีบอาหารแทนเธอ อธิบายอย่างไม่ใส่ใจว่า “อืม ผมหาคนที่รูปร่างพอๆกับชิงหนิงมาคนหนึ่ง และหาแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านศัลยกรรมตกแต่งมาเปลี่ยนเธอให้เป็นชิงหนิง”

มู่น่อนน่อนนึกถึงท่าทางของ “ซูชิงหนิง” คนนั้น มองดูแล้วเป็นธรรมชาติมาก ทั้งยังมีบุคลิกที่ดีมาก ไม่เหมือนกับผู้หญิงที่ทำศัลยกรรมมา

เธอไม่เคยพบกับซูชิงหนิงตัวจริง ดังนั้นจึงอาศัยการประเมินของเธอว่าเหมือนกับซูชิงหนิงคนเดิมคนนั้นหรือไม่

ยังมี การศัลยกรรมจำเป็นต้องใช้เวลาในการฟื้นฟูร่างกายยาวนาน แต่บนใบหน้าซูชิงหนิงคนนี้ไม่มีรอยแผลแม้แต่น้อย เห็นได้ชัดว่าในอดีตเคยผ่าตัดศัลยกรรมมาก่อน ทั้งยังฟื้นฟูร่างกายได้อย่างสมบูรณ์แบบด้วย

นั่นก็หมายความว่า ก่อนหน้านี้เมื่อนานมาแล้วเฉินถิงเซียวก็เริ่มป้องกันซือเฉิงหยู้แล้ว

มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้นมองเขา “คุณจะใช้เธอมารับมือกับซือเฉิงหยู้หรือคะ”

“เพียงแค่เป็นปุถุชนคนธรรมดา ทุกคนล้วนมีจุดอ่อน” เฉินถิงเซียวยัดตะเกียบใส่มือเธอ “กินข้าว”

มู่น่อนน่อนจับตะเกียบเอาไว้ ก้มหน้าเริ่มกินข้าว

เธอกินได้น้อยและช้ามาก เฉินถิงเซียวกระตุ้นเธออยู่ข้างๆ

มู่น่อนน่อนไม่มีความอยากอาหารจริงๆ เธอเม้มริมฝีปาก มองไปทางเฉินถิงเซียวด้วยสีหน้าลำบากใจ “คุณมีธุระก็ไปทำเถอะค่ะ ไม่ต้องสนใจฉัน ฉันไม่ได้กินข้าวไม่เป็น ฉัน...”

เธอยังเอ่ยไม่ทันจบ เฉินถิงเซียวก็รับเอาตะเกียบของเธอไป “ผมจะป้อนคุณ”

สุดท้ายมู่น่อนน่อนก็ถูกเขาบีบบังคับให้กินลงไปเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นว่าเธอกินไม่ลงแล้วจริงๆ เฉินถิงเซียวถึงได้ปล่อยเธอไป

เมื่อกลับไปที่ห้อง เขาก็ช่วยอาบน้ำให้มู่น่อนน่อน จากนั้นก็ไปยังห้องใต้ดิน