ฉัน....เป็นเจ้าสาวจอมปลอม นิยาย บท 351

คนที่ถูกแย่งโทรศัพท์คว้าโทรศัพท์กลับคืนไป และยังผลักซือเฉิงหยู้อีกด้วย ：“คุณแย่งโทรศัพท์คนอื่นทำไม!”

แต่ซือเฉิงหยู้กลับทำเหมือนไม่ได้ยิน บ่นพึมพำกับตัวเองทำท่าจะร้องไห้ก็ไม่ใช่จะหัวเราะก็ไม่เชิง และก็วิ่งออกไปด้านนอก

“เป็นบ้าหรือเปล่าคนนี้!”

“ก็แหงแหละ สังคมแบบนี้ คนบ้ามีมากมาย”

……

ซือเฉิงหยู้วิ่งออกไปข้างถนน และก็ขึ้นรถเพื่อจะขับไปที่บ้าน

แต่กลับถูกลูกน้องของเขาขวางไว้ ：“คุณชายซือครับ ถ้าหากว่าท่านกลับไปบ้านตระกูลเฉินตอนนี้  เฉินถิงเซียวไม่มีทางปล่อยท่านไปแน่”

“หลีกไป” ซือเฉิงหยู้อย่างกับคนบ้าก็ไม่ปาน ผลักลูกน้องออก แล้วก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านตระกูลเฉิน

สองสามวันมานี้ เขามีโอกาสที่จะหนีออกนอกประเทศ

แต่ว่าเป้าหมายของเขายังไม่บรรลุ เขาไม่มีทางจะออกนอกประเทศได้

เลือดที่ไหลอยู่บนตัวของเขาเหมือนกันกับเฉินถิงเซียว

เหตุใดต้องเป็นเขาที่ต้องไม่เห็นเดือนเห็นตะวันไปตลอดชีวิต ส่วนเฉินถิงเซียวกลับมีชีวิตที่ปกติและยังมีสุขภาพที่แข็งแรง

ทำไมเฉินถิงเซียวถึงได้มีชีวิตที่ดีกว่าเขา มีความสุขมากกว่าเขา

ยิ่งเปรียบเทียบกับเฉินถิงเซียว เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองนั้นช่างมีชีวิตที่ทุกข์ทรมาน ในใจก็ยิ่งไม่พอใจและเคียดแค้นมากยิ่งขึ้น

ต้องทำลายชีวิตของเฉินถิงเซียว ทำลายทุกอย่างของเฉินถิงเซียว

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ จุดจบของเฉินถิงเซียวก็จะต้องเป็นเหมือนกับเขา เขาก็รู้สึกสะใจอย่างมีความสุขจนแทบจะบ้าตาย

แต่ว่าเฉินถิงเซียวกลับหาตัวชิงหนิงเจอ

ชิงหนิงนั้นเป็นของเขา!

ซือเฉิงหยู้ราวกับบินมาตลอดทางจนถึงบ้านตระกูลเฉิน

ในบ้านเก่าตอนนี้ล้วนเป็นคนของเฉินถิงเซียว เมื่อซือเฉิงหยู้มาถึงหน้าบ้าน ก็มีบอดี้การ์ดไปแจ้งให้เฉินถิงเซียวทราบ

ซือเฉิงหยู้ลงจากรถก็วิ่งมุ่งเข้าไปในบ้านเก่า

แต่เขาก็ถูกบอดี้การ์ดขัดขวางไว้ที่หน้าประตู ：“คุณชายซือ”

ความตื่นเต้นบ้าบิ่นในดวงตาของซือเฉิงหยู้นั้นแทบจะทะลักออกมา แต่เมื่อเขาถูกขัดขวาง เขาก็ยิ่งโมโหขึ้นจนผิดปกติ：“ผมต้องการพบเฉินถิงเซียว ถ้าหากว่าเขายังต้องการลูกสาวของเขา ก็จงปล่อยผมเข้าไป ไม่อย่างนั้นแค่ผมโทรศัพท์กริ๊งเดียวก็สามารถทำให้เด็กน้อยนั่นหายไปจากโลกนี้ได้!”

เวลานี้ สือเย่ได้เดินเข้ามา

เขามองมาทางซือเฉิงหยู้ครู่หนึ่งด้วยสีหน้าที่ราบเรียบ ：“ปล่อยเขาเข้ามา”

บอดี้การ์ดจึงได้ปล่อยตัวเขา ซือเฉิงหยู้จึงรีบเดินเข้ามา แล้วก็คว้าจับเสื้อของสือเย่ไว้ ：“ชิงหนิงอยู่ไหน ผมต้องการเจอเธอ!”

สือเย่ถูกซือเฉิงหยู้กระชากไว้แบบนี้ ไม่แม้แต่จะกะพริบตา แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบและเป็นทางการว่า ：“ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณชายซือดีที่ต้องการเจอคุณหนูซู แต่สำหรับเรื่องที่จะเจอคุณหนูซูได้อย่างไรนั้น ผมคิดว่าคุณชายซือคงน่าจะรู้ดีแก่ใจ”

ซือเฉิงหยู้ได้ยินดังนั้น ก็ทำเสียงฟึดฟัด แล้วสะบัดสือเย่ทิ้งไป

สือเย่เซหลังไปสองสามก้าวก่อนจะยืนนิ่ง ใบหน้าท่าทางยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

เขาจัดระเบียบเสื้อให้เข้าที่ แล้วกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม：“คุณผู้ชายให้เวลาคุณเพียงสามวัน”

“ไม่ต้องสามวันหรอก” ซือเฉิงหยู้ยกริมฝีปากขึ้น เผยให้เห็นถึงรอยยิ้มที่มีเลศนัย： “ขอปากกาและกระดาษให้ผมด้วย”

สือเย่ลังเลครู่หนึ่ง จากนั้นให้คนนำกระดาษกับปากกามาให้ซือเฉิงหยู้

ซือเฉิงหยู้ได้เขียนที่อยู่ลงบนกระดาษ：“สามวันให้หลัง เจอกันที่ตรงนี้ เขาพาชิงหนิงมา ผมจะพาลูกสาวของเขามารอเขา อย่าคิดเล่นตุกติก ไม่อย่างนั้นเมื่อเมื่อถึงเวลานั้นใครก็อย่าหวังที่จะมีชีวิตรอดกลับไป!”

เขาพูดจบก็เขียนที่อยู่ลงในกระดาษแล้วยัดใส่ในมือของสือเย่ แล้วมองไปทางหน้าต่างบนชั้นสองแวบหนึ่ง จากนั้นหันหลังแล้วจากไป

สือเย่หยิบกระดาษในมือออกมาดู พบว่าเป็นภาษาอังกฤษแถวยาวเหยียด

เขาเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปทางหน้าต่างชั้นสอง

หน้าต่างถูกเปิดออก ร่างของเฉินถิงเซียวปรากฏขึ้น แล้วรับสั่งอย่างหนักแน่น：“เอาขึ้นมา”